Momenteel ben ik "Een gesloten koninkrijk" van Carmen Bin Ladin aan het lezen. Haar achternaam dankt deze Zwitsers-Perzische vrouw aan haar -intussen voorbije- huwelijk met Yeslam Bin Ladin, een van de halfbroers van de beruchte Osama. Na de studie van haar man in de Verenigde Staten, besloot het koppel te verhuizen naar Saoedi-Arabië, waar deze moderne vrouw zich maar moeilijk kon aanpassen aan het leven van een Saoedische echtgenote.
Even deze inleiding omdat ik graag zou willen citeren uit haar boek:
Ik zou naar de kruidenier gaan! Wat een enorme stap vooruit! Ik kon wel juichen. Abdou en Yeslam reden me erheen, ik van top tot teen in abaya. Yeslam vroeg of ik in de auto wilde wachten en verdween voor een tijdje. Ten slotte, na tien minuten, bracht hij me naar de ingang.
Ik liep langs een rij van een man of tien die buiten de deur stonden en die allemaal stug de andere kant op keken. Toen ik eenmaal binnen was, vervloog al mijn hoop. De winkel was een sjofel, vensterloos prefab-gebouwtje, stoffig en vol met kartonnen dozen met blikjes. Het rook er als een pakhuis. Zelfs de melk vinden was moeilijk, want alles zat in dozen zonder etiket. Er was amper keus, en er was zeker geen Similac. En om een volkomen in zwart gehulde vrouw met haar man binnen te laten komen, was de winkel leeggemaakt, volkomen verlaten: geen klanten en geen personeel.
Waar waren ze in hemelsnaam bang voor. Besmetting? Door een vrouw van wie je gezicht en lichaam niet eens kon zien? Kan dit echt een teken van beleefdheid en respect van deze mannen zijn om zich om te draaien omdat ik een vrouw was? Ik was woedend. Nog maar een paar weken geleden snelde ik door een helverlichte Californische supermarkt en graaide ik naar vers fruit en cornflakes voor mijn gezin. Ik ging naar huis terug met een bitter gevoel van hopeloze heimwee in mijn maag. Ik had het gevoel dat ik in een buitenaards, parallel heelal beland was.
Dit fragment gaat over het Saoedi-Arabië van 1975. Ik was verbijsterd bij het lezen ervan. Want er valt inderdaad ook vandaag de dag nog veel te zeggen over de onderdrukking van de vrouwen in Saoedi-Arabië en er is echt nog een lange weg te gaan. Toch probeer ik mijn focus ook te leggen op de positieve evolutie, zoals in dit berichtje in de krant deze ochtend:
http://www.saudigazette.com.sa/index.cfm?method=home.regcon&contentID=20120320120022
Eindelijk zouden Saoedische vrouwen dan dus toch mee mogen naar de Olympische Spelen (dat is steeds verboden geweest wegens het zich moeten tonen en het mixen van de geslachten). Pittig detail, hun kledij zal aangepast zijn aan de Shariah (Islamitsiche wetgeving). Wat dat voor de loopster en zwemster in kwestie precies zal betekenen, weet ik niet... Misschien zoiets? (foto's geplukt van het internet...)
Even deze inleiding omdat ik graag zou willen citeren uit haar boek:
Ik zou naar de kruidenier gaan! Wat een enorme stap vooruit! Ik kon wel juichen. Abdou en Yeslam reden me erheen, ik van top tot teen in abaya. Yeslam vroeg of ik in de auto wilde wachten en verdween voor een tijdje. Ten slotte, na tien minuten, bracht hij me naar de ingang.
Ik liep langs een rij van een man of tien die buiten de deur stonden en die allemaal stug de andere kant op keken. Toen ik eenmaal binnen was, vervloog al mijn hoop. De winkel was een sjofel, vensterloos prefab-gebouwtje, stoffig en vol met kartonnen dozen met blikjes. Het rook er als een pakhuis. Zelfs de melk vinden was moeilijk, want alles zat in dozen zonder etiket. Er was amper keus, en er was zeker geen Similac. En om een volkomen in zwart gehulde vrouw met haar man binnen te laten komen, was de winkel leeggemaakt, volkomen verlaten: geen klanten en geen personeel.
Waar waren ze in hemelsnaam bang voor. Besmetting? Door een vrouw van wie je gezicht en lichaam niet eens kon zien? Kan dit echt een teken van beleefdheid en respect van deze mannen zijn om zich om te draaien omdat ik een vrouw was? Ik was woedend. Nog maar een paar weken geleden snelde ik door een helverlichte Californische supermarkt en graaide ik naar vers fruit en cornflakes voor mijn gezin. Ik ging naar huis terug met een bitter gevoel van hopeloze heimwee in mijn maag. Ik had het gevoel dat ik in een buitenaards, parallel heelal beland was.
Dit fragment gaat over het Saoedi-Arabië van 1975. Ik was verbijsterd bij het lezen ervan. Want er valt inderdaad ook vandaag de dag nog veel te zeggen over de onderdrukking van de vrouwen in Saoedi-Arabië en er is echt nog een lange weg te gaan. Toch probeer ik mijn focus ook te leggen op de positieve evolutie, zoals in dit berichtje in de krant deze ochtend:
http://www.saudigazette.com.sa/index.cfm?method=home.regcon&contentID=20120320120022
Eindelijk zouden Saoedische vrouwen dan dus toch mee mogen naar de Olympische Spelen (dat is steeds verboden geweest wegens het zich moeten tonen en het mixen van de geslachten). Pittig detail, hun kledij zal aangepast zijn aan de Shariah (Islamitsiche wetgeving). Wat dat voor de loopster en zwemster in kwestie precies zal betekenen, weet ik niet... Misschien zoiets? (foto's geplukt van het internet...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten