Op Saoedisch baby-bezoek

Nu moet ik zeggen, ik ga graag op babybezoek :-). Wie mij een beetje kent, weet dat ik het wel heb voor die kleine hulpeloze hummeltjes en ik sla een uitnodiging om zo een versgeperst exemplaar te gaan bewonderen nooit af. Maar deze keer was ik toch nog iets meer opgewonden dan anders... want wij konden op Saoedisch babybezoek: Matias' Saoedische collega is een week geleden opa geworden.

Zoals we intussen wel gewend zijn, werden Matias en ik bij aankomst meteen van elkaar gescheiden. Matias mocht in het mannengedeelte blijven, maar ik -hoera hoera- had het privilege om naar de vrouwenvertrekken te verhuizen. Goed voor mij, want daar bevond zich uiteraard mama met baby en daar waren we toch voor gekomen!
Meteen maakte ik kennis met een oude traditie die ook hier in ere wordt gehouden. In de woonkamer was een bed geïnstalleerd met wiegje ernaast. Het is namelijk de gewoonte dat de moeder gedurende de eerste 40 dagen van het leven van haar baby weer thuis bij mama intrekt en daar dan ook binnen blijft gedurende die periode. Kan vreemd klinken, maar er valt wel iets voor te zeggen. Want moeder kan zich zo volledig toeleggen op de zorg voor dat kleine schatje terwijl oma-lief zich ontfermt over de andere kinderen en het huishouden (al zijn daar in dit geval wel een handvol huismeiden voor voorhanden... :-)). Verder zorgt al de ervaring van oma in kwestie er natuurlijk voor dat de kersverse mama voor alles meteen met raad en daad wordt bijgestaan tijdens die prachtige maar soms overweldigende eerste 6 weken. En intussen komt natuurlijk de hele familie op babybezoek zodat het nieuw familielid uitgebreid verwelkomd wordt.

Heel mooi allemaal, al moet ik toegeven dat ik het toch jammer vind dat de rol van manlief hierin toch schromelijk vergeten wordt. Niet alleen lijkt het me dat papa zo de kans niet krijgt om een optimale band te creëren, maar ook voor de relatie tussen mama en papa is het toch zo mooi om die intense eerste weken samen te beleven... Verder, raad en daad van mama is leuk, maar doen we het ook niet graag allemaal op onze eigen manier ;-)? En babybezoek, het is allemaal mooi, maar vaak toch zo vermoeiend...

Babylief (een stevig meisje van rond de 4 kg) heeft er trouwens allemaal weinig last van gehad want ze heeft eigenlijk heel de tijd (heerlijk in mama's armen) liggen slapen. Tussendoor heeft ze wel even gedronken (ik vermoed afgekolfde melk - borstvoeding in het openbaar is hier blijkbaar ook nog taboe ondanks dat er geen man te bespeuren was)... maar verder een pracht van een engeltje (met dik zwart haar). Zoals gebruikelijk kregen we ook weer Arabische koffie met dadels (ik begin dit goedje zowaar écht lekker te vinden!), thee, chocolade, vruchtensap en zalige hapjes. Een foto van de baby mocht ik nemen (maar uit respect publiceer ik hem hier niet) maar van de mama of andere dames uiteraard niet. Verder werd er lustig gebabbeld, over kinderen, bevallen, het verliezen van babyvet,... enfin the usual.

Arabische lekkernijen... njammie!!

Na afloop vertrokken wij huiswaarts... en kregen geen suikerbonen maar een praline voor de jongens en een parfumflesje voor mij toegestopt. Ook werden we uitgenodigd voor de babyborrel zoals wij dat zouden noemen, maar die zal ik jammer genoeg moeten missen aangezien wij over enkele dagen naar België afreizen voor 6 weken (jeuj!). En oh ja, Matias... die heeft baby dus enkel op foto kunnen zien, want die mocht helemaal niet binnen bij ons. Tja, dan ga je eens op babybezoek ;-)...

Gerommel aan de grens

De grensovergang Saoedi-Bahrein verloopt in veel gevallen rustig. Beetje aanschuiven, papieren laten zien en stempeltjes krijgen aan de drive-in-loketten, tol betalen, extra autoverzekering betalen, koffer openmaken en weg ben je. Soms zelfs afgewisseld met een loketbediende die een babbeltje slaagt en België blijkt te kennen. Een half uurtje werk in de meeste gevallen. Maar zo af en toe verloopt het een klein beetje anders. Zoals dit weekend, toen werd het een ware rollercoaster...

Vol goede moed vertrokken we woensdagavond (wanneer hier het weekend begint) richting Bahrein. Kindjes in pijama, maagjes gevuld, klaar om in Bahrein meteen in bed te kruipen. Maar dat was dus buiten de grensovergang gerekend. Nu hebben we het daar al druk geweten, dus op een uurtje aanschuiven zijn we in principe voorbereid. Maar dit was van een heel andere orde. Verschillende rijen moesten plots ritsen tot 1 rij aan de linkerkant... gevolg: een plaatselijk verkeersinfarct met veel te veel wagens die op dezelfde plaats moesten raken. Volgende probleem: achter elk stuur een hoopje opgezweept testosteron (sorry, guys :-)) en dus van hoffelijkheid geen sprake meer. Her en der werd er getoeterd, in kleine gaatjes gedoken, voorgeschoten waar het enigszins kon, gefoeterd en af en toe mondde net niet botsen uit in net wél. En de enige optie om vandaag nog over de grens te raken was: meedoen. Ellebogenwerk. Het juiste gat induiken. Om dan als een hoopje stress in Bahrein aan te komen en maar wat blij te zijn dat je dan toch even een glaasje kan drinken om dit door te spoelen. Wow.

In Bahrein zelf zijn we dit weekend voor de verandering het nachtleven eens ingedoken. Een lieve Filipijnse dame zorgde voor de kindjes (ik bespaar jullie de traantjes en stress die voorafgingen aan het 'achterlaten' van mijn kindjes bij een échte babysit in plaats van familie -  en dat voor de eerste keer ;-)) en wij konden op stap. Heerlijk Indisch gegeten om vervolgens in een cocktailbar te belanden. In Saoedi zelf besef je het niet altijd, maar hier onder de palmbomen aan het water in gezellige zeteltjes mét latinomuziek op de achtergrond en een mojito in de hand besef je dan toch plots dat je dit eigenlijk wel gemist hebt. Maar het leuke is: je apprecieert het des te meer op die manier natuurlijk. Daarna nog naar een bar getrokken, in een taxi met Bahreinse chauffeur die niet te spreken was over Saoedis. Hypocriet vond hij ze: in Bahrein komen feesten en in hun land mag niets. Uit zijn radio klonk dan ook een stevige beat en in no time bracht hij ons naar onze bestemming: een bar met livemuziek. Daar kon er zelfs een romantische slow met het ventje vanaf :-) waarna we onze laatste mojito voor de avond dronken en uitgeput huiswaarts keerden.

De dag erna: tijd om naar huis te keren. En ondanks het vroege uur was het al vrij druk aan de grens. Routinematig doorliepen we de procedures langs de verschillende loketjes. We kwamen aan de douane, waar zoals altijd een controle van de bagage werd gedaan. Geen alcohol bij? Varkensvlees? Neen hoor, daar wagen we ons niet aan. Gelukkig maar, want deze keer was de controle toch wel grondig: valiezen werden opengeritst, zelfs de toilettas werd gecheckt. Ook aan de voeten van de kinderen en bij mij werd er gekeken. En dat terwijl wij als westerlingen soms amper onze koffer moeten openmaken. Maar uiteraard was alles in orde en kregen we de vereiste stempel op ons papiertje. Matias wou net weer instappen, toen we werden opgeschrikt door een hoop tumult achter ons. Het geluid van 2 glazen flessen die tegen een muur werden kapotgesmeten weerklonk... en een Saoedische jongeman (in westerse kledij) begon een douanier te duwen. Collega-douaniers snelden ter hulp, want de schermutseling dreigde te ontaarden in een heus gevecht. De jongeman had blijkbaar geprobeerd alcohol over de grens te krijgen, was betrapt en niet van plan zijn fout toe te geven. Wij zijn voor alle veiligheid maar doorgereden, want met 2 kinderen op de achterbank blijf je liever niet hangen in het vuur van de strijd. Welk lot de jongeman boven het hoofd hing weet ik niet precies... moest het een westerling zijn, werd hij meteen het land uitgezet. In elk geval, het is weer een eye-opener: dit blijft Saoedi en heus, het is hier zo slecht niet hoor... maar die enkele regels die er zijn, hoe vreemd ze voor ons misschien soms lijken, je houdt je er beter aan.

Zo af en toe een heel klein beetje...

Er zijn ergere manieren om je dagen te slijten. Het is een uitdaging, een verrijkende ervaring en we gaan er alleen maar sterker uit komen. Als personen. Als gezin. En geef toe, how bad can it be, met (bijna) elke dag zon, altijd warme temperaturen, zee, strand en zwembad in de buurt. En toch, zo af en toe sluipt dat vervelende gevoel binnen. Twijfel, droefheid, heimwee. Niet dat we het hier constant op een huilen willen zetten, wel integendeel... Maar gewoon, ik ben hier nu bijna 4 maanden en dan gebeurt het wel eens dat je eens even 'gewoon' zou willen doen. Tja, dan gebeurt het dus: je botst met al je enthousiasme en openheid op de beperkingen die je omringen in een land als dit.

Op zich is het eigenlijk niet zo erg nochtans. Je mag niet met de auto rijden bijvoorbeeld. Goed, dan laat je je in het weekend wel overal naartoe rijden door manlief. Gezellig, zo wordt zelfs de stomste boodschap al snel een leuke familie-uitstap. En toch. Zo af en toe gebeurt het dat je plots het een of ander nodig hebt. Je wordt onverwachts ergens uitgenodigd: hoe geraak ik zo snel aan een doosje chocolaatjes? Of tijdens de wekelijkse boodschappen ben je het een of ander vergeten... Ja er is het compoundwinkeltje, maar daar hebben ze écht niet alles. Bovendien heffen ze daar volgens mij vergeetachtighheidstaxen, echt een schande welke prijzen ze daar vragen! Of nog, je hebt een gek knutselidee met de kids... Vergeet het maar, een uitstapje naar de plaatselijke hobbywinkel moet op voorhand grondig gepland worden. Bye bye, spontaniteit... Bovendien, elke keer je dan in het weekend ergens heen wil, wil iedereen dat. Drukte dus, volk, veel volk en lawaai. Stress. Verkeer.
En dan bén je dus eindelijk in de winkel waar je al heel de week naartoe plant, vergeet je nog de helft omdat je je zo haast: want het is warm en druk en pft ik heb al geen zin meer :-). Of gewoon, je hebt maar een uurtje want dan sluit alles weer voor salat (gebedstijd). En je kan dan wel even in de auto wachten, maar leuk is iets anders onder meer dan 40 graden, ook al draait de airco vollenbak.

Maar geen nood. Af en toe kan je gelukkig ook eens buiten de spits weg. In mijn geval betekent dat dan het nemen van de compoundbus. Maar ook hier doe je - zeker als vrouw- niet wat je wil. Een eigen bankkaart heb ik niet (is ook niet zeker dat we er voor mij een zullen kunnen bemachtigen (!)), dus is het eerste werk van de dag de bankkaart van het ventje meekrijgen (gelukkig, geen probleem ;-)). Volgende werk: de bus niet missen. Je niks aantrekken van de scheve blik van de buschauffeur omdat je twee kleine kinderen en dus een hoop gerief mee hebt om de busrit en de dag door te komen. Hopen dat je kindjes niet te veel kind zullen zijn en de andere dames dus niet te veel zullen storen op hun uitstapje (hoewel, who cares eigenlijk?)... En de eventuele misprijzende blikken negeren als het dan toch even anders loopt ;-).

Dan, shoppen. Enfin ja, af en toe vluchtig een winkel binnengaan en intussen de kids niet uit het oog verliezen. Met je oudste naar het toilet gaan. En daarna nog 3 keer omdat het de keren ervoor 'niet ging' :-). Constant op je horloge kijken want de bus mag je niet missen. Niet mogen eten wat je wil 's middags op restaurant omdat het bijna gebedstijd is. Enkel keuze uit een paar snelle snacks... En dan is het niet eens lekker ook. Naar huis rijden met de bus en tien keer vrezen voor je leven in dat moordende verkeer. Blij zijn dat je levend thuis bent geraakt en je afvragen of het nu wel of niet leuk was. Ventje 's avonds verwelkomen en horen: "'t Was leuk, precies ;-)?"... Huh?... Blijkt dat bij elke aankoop met Bancontact Matias een sms krijgt met waar en waaraan er op dat moment geld wordt uitgegeven. Enfin ja om maar te zeggen, je mag hier al niet veel als vrouw... En dan laten ze je eens vrij en word je nog langs alle kanten gecontroleerd ;-).

Och, het is zéker niet mijn bedoeling hier het zwarte schaap te gaan uithangen. Ik geniet nog steeds volop van de voordelen van mijn bestaan samen met mijn 3 ventjes en weiger dan ook om het knopje in mijn hoofd van positieve op negatieve modus over te schakelen. Maar ik geef toe dat de beperkingen soms harder doorwegen dan je op het eerste zicht zou denken. Je past je aan, je werkt errond, je doet het ermee en leeft gewoon anders op de duur. Maar zo soms en plots en heel ongemerkt sluipt het binnen in je systeem. Dat gevoel van niet te mogen/ kunnen doen wat, waar en wanneer je maar wil. Dan besef je plots weer even hoe westers je bent en dat het waarschijnlijk nooit helemaal zal wennen :-).

Voor de liefhebbers: nog wat sfeerbeelden...

mijn favoriete chauffeur :-)

onze geweldige co-piloot!

moi ;-)

Dagelijkse kost op onze thermometer... onderkant blauw staafje geeft maximumtemperatuur van de dag aan (oh ja, hij hangt in de schaduw ;-))

Dat gebeurt er als je op onmogelijke momenten toch nog snel boodschappen moet doen

(oharmekes toch...)

Nathans eerste keer op de bus, enkele maanden terug (waw ik merk nu pas hoe groot mijn baby sindsdien geworden is!)

En ook Lucas op de bus... toen nog met truitje want 20° is toch maar frisjes ;-)!