Ziezo, daar zitten we dan, in het kleine Bahrein. Dicht bij onze oude thuishaven, maar wat een wereld van verschil! Bye bye abayah, halloooo auto! Maar ook, van de ultieme onthaasting terug naar een wereld van flitsend overaanbod en overweldigende moderniteit.
Voor mij persoonlijk was het de start van het schooljaar die me meteen meezoog in een bruisende scholengemeenschap van tiger mums tot carrièrejaagsters tot nanny's tot brave huismoedertjes... Een indrukwekkend allegaartje waar ik zowaar even van moest bekomen. Want plots voelde ik me weer een beetje op de middelbare school, omgeven door een hoop profileringsdrang en weinig ambitie bij mezelf om daaraan mee te doen. Ik ben daar gewoon nooit zo goed in geweest... en hou het er dus maar gewoon bij om mezelf te blijven en de rest wat op me af te laten komen.
Ik zeg dus nog steeds dag tegen de portier, de poetsvrouw en de nanny die iemands kind komt ophalen... Ook al ben ik dan de enige die dat klaarblijkelijk even normaal vindt als dag zeggen tegen het groepje succesvolle heb-je-me-gezien expats. Sta me toe even fijntjes op te merken dat het ook de eerste groep is die over het algemeen iets terugzegt. Waarmee ik niet wil minimaliseren dat ik ook al echt fijne gesprekjes gehad heb en verwacht dat ik op termijn hier of daar wel echt iemand van mijn slag zal tegenkomen.
Verder heb je de neurotische moeder die koortsachtig achter haar zoontje aanloopt en probeert te achterhalen 'wie zijn vriendjes zijn', om dan vervolgens de moeder in kwestie aan te spreken voor de ene playdate na de andere. Of de sociaal gestoorde moeder, die elk oogcontact schuwt en bij een uitdrukkelijke goeiemorgen van mijn kant zich liefst in haar eigen schaduw lijkt te willen verstoppen. Je hebt natuurlijk ook de typische Amerikaanse mums die meteen lid worden van oudervereniging, liefdadigheidsinitiatieven en sport- en after schooltoestanden allerhande. Alle respect, hoor, eerlijk waar... maar als bescheiden Vlaams meisje bekijk ik het toch liever even allemaal vanop een afstand alvorens allerhande engagementen aan te gaan.
Nu goed, alle ironie even daar gelaten. De jongens zijn helemaal in hun sas in hun gezellig schooltje met kipjes, eendjes, kat en heuse elfentuin. Nathan bij Miss Lucy, Lucas bij Miss Nita. En weet je waar ik elke dag opnieuw enorm van geniet? Het privilege om in mijn auto te kunnen stappen samen met mijn ventekes om hen he-le-maal zélf naar school te brengen!
