En dat allemaal voor een beetje regen...

Vorige week begon zoals elke week in Saoedi. Rustig, zonnig, het leventje kabbelt voort. Lucas vertrokken naar school, bijna-3-jarige Nathan het huis op stelten aan het zetten en baby Leon lekker bezig met babydingen doen zoals melkje drinken en mama knuffelen enzo ;). Zoals ik hier wel eens meer pleeg te doen bij wijze van venster op de wereld, checkte ik rond een uur of 10 mijn facebook.

Groot was mijn verbazing bij het lezen van een bericht van Lucas' school. Er werd op bevel van de overheid onmiddellijk overgegaan op evacuatie omwille van overstromingsgevaar door de aanhoudende regen. Vertwijfeld keek ik naar buiten. Zon, letterlijk geen wolkje aan de lucht en nog minder regen te bespeuren. Tja op dat moment een beetje lachwekkend -in België zijn we nu eenmaal wel wat regen gewoon- maar goed, even later was Lucas thuis en ik was toch blij hem bij mij te hebben ook al leek er niets aan de hand.

Intussen sijpelden wel de berichten binnen. De hoofdstad was inderdaad helemaal overstroomd. Je moet weten dat voor die 5 dagen regen per jaar men het niet de moeite vond om de straten te voorzien van rioleringen in Saoedi. Gevolg: tunnels omgedoopt tot zwembaden, straten omgevormd tot kolkende rivieren, gekke Saoedi's die op jetski's door de straten cruisen of aan een zwemband achter een wagen aan gaan hangen... Maar ook, een dodelijk slachtoffer en heel veel schade. Totale chaos.

Stilaan begon het ons dus toch te dagen dat het gevoel de kindjes liever dicht bij je te hebben niet geheel onterecht was. Ondanks het feit dat wij hier pas 2 dagen later een eerste stevig onweer van 10 minuten zagen overwaaien. Ik maakte er via facebook niet te veel reclame voor om mama's enzo niet te ongerust te maken ;), maar blijkbaar was het echt wel de moeite... Getuige de ontwortelde boom die op 1 van de huizen in onze compound terecht kwam. Zonder veel erg, gelukkig maar (zie foto onderaan)... De dag erna kregen we de volle lading met veel regen en onweer. Wij zaten droog en veilig, maar vele straten stonden volledig blank, de wind had lelijk huisgehouden en sommige compounds stonden volledig onder water. 

En intussen mocht juf mama al haar skills weer bovenhalen. Net de week ervoor hadden we een eerste oefening 'virtual school' gedaan. Kinderen thuis en inloggen op moodle om zo school te lopen... Et voilà... Wie had gedacht dat we dit systeem ook écht nog nodig zouden hebben... en dan nog omwille van regen. In Saoedi. Wat kan ik zeggen, Allahs wegen zijn ondoorgrondelijk en intussen genieten we weer van het heerlijke plaatselijke herfstweertje... zon, blauwe hemel, 23 graden.Oef!

 

My car, my freedom!

Commotie alom in dit vredige koninkrijk toen vorige week enkele losbandige vrouwen het in hun hoofd haalden dat ook zij het recht hadden om met de auto te rijden! De overheid waarschuwde voor sancties tegen vrouwen die op de bewuste actiedag met de wagen zouden rijden. Enkele religieuzen beweerden wetenschappelijk bewijs te hebben dat vrouwen beter niet konden rijden met de auto wegens het mogelijk beschadigen van de eierstokken. Zucht, en zeggen dat "meneer pastoor" bij ons ook ooit nog wegkwam met dat soort uitspraken.

Toen het zover was en wij op de baan waren, keken we toch met lichte opwinding rondom ons in de hoop een dame aan het stuur te spotten. Maar ach, uiteraard hadden we pech... en ik moet eerlijk toegeven dat ikzelf het niet aandurfde om het erop te wagen. Nochtans, dat niet met de auto mogen rijden is soms echt behoorlijk vervelend. Meer nog, ik zou durven stellen dat het één van de moeilijkste beperkingen is waar ik hier heb moeten leren mee omgaan.

Niet dat ik per se het stuur wil kunnen nemen als we met ons gezin op stap gaan. Matias doet dat goed... en trouwens, het verkeer is hier behoorlijk gevaarlijk -wat wil je met al dat testosteron op de baan ;)-. Maar ach, wat zou het soms fijn zijn om gewoon tijdens de week ook eens ergens heen te gaan. Al is het dan weer voor de zoveelste keer naar diezelfde shopping mall... het gaat hem om het gevoel weg te kunnen wanneer je wil. Dat gevoel dat vrijheid heet... maar waar ze hier zo enorm bang van zijn lijkt het wel. Of in de week rustig boodschappen doen in plaats van elke weekend heel het gezin te moeten optrommelen om de voorraad aan te vullen. Of nog, je kind zelf naar school brengen in plaats van iedere dag een taxi te moeten nemen zoals dat vorig jaar het geval was.

Saoedi Saoedi, zucht ik dan wel eens... en och, je leert ermee leven, stelt je erop in en je mag vooral niet te zwaar nadenken soms over de grenzen waar je hier zo vaak op botst. Maar in België is het toch elke keer weer een groot genot: achter het stuur, gezellig muziekje op en cruisen maar. Yeah, baby :)...

Saoedi met een baby aan de borst...

Eens aangekomen in Saoedi kon voor mij de eerste stress echt de kop opsteken. Het was laat op de avond intussen, een moment waarop Leon sowieso vaak aan de borst wil... en laat dat nu net niet evident zijn in een land als Saoedi. In de koran staat wel dat een baby borstvoeding moet krijgen, maar ik heb werkelijk nog nooit een vrouw bv zien geven in het openbaar hier. Wat op zich niet hoeft te verbazen gezien de niet erg borstvoedingbevorerende kledingvoorschriften hier :p... Wel flesjes afgekolfde melk of kunstvoeding. Maar goed, rebel als ik ben, moest ik dus al meteen op zoek naar creatieve manieren om mijn baby live zijn melkje te kunnen geven.

Zo kwam het dus, dat ik met baby in de draagdoek en tegelijk aan de borst perfect discreet voedend in de file stond aan de douane. Ik kreeg wel wat rare blikken, want ook baby's in draagdoeken of draagzakken zijn ze hier absoluut niet gewend. Maar er was niks te zien, dus we waren perfect acceptabel! Erg handig was ik wel nog niet, met pijnlijke armspieren de dagen erna tot gevolg... maar goed, we zijn met een gelukkige baby tot thuis geraakt én de religieuze politie heeft me niet opgepakt. Oef :).

Toch zouden de komende weken een beetje als een gevangenis voelen. Het iqama (verblijfsvergunning) voor onze kleine schat moest immers in orde gemaakt worden én het visum waarmee hij in en uit het land mag. Dat discreet voeden in het openbaar zou ik dus nog wel een paar keer kunnen oefenen, aangezien we in de weekends toch hier en daar een Saoedisch uitstapje wilden doen :).

Intussen zijn alle paperassen in orde en konden we dit weekend voor het eerst nog eens wat vrijheid gaan opsnuiven in Bahrein. En dat het plezant was ;)... Ziezo, het leventje kan verder, maar met ons vijven vanaf nu :).

Race tegen de klok...

 Fase 1 was geslaagd. Baby afgeleverd. In België. Mét echtgenoot. Tijd voor fase 2 dus. Het hele gezin op het einde van het verlof van Matias samen op het vliegtuig naar Saoedi krijgen. Want alleen vliegen met 2 energiebommetjes van kids én een pasgeborene? Dat leek me toch wel bijzonder ambitieus en bijgevolg absoluut te vermijden. Concreet betekende dat dat we exact 2 weken hadden om een paspoort en visum rond te krijgen  voor kleine Leon. Oh boy ;)!

Een van de meest hectische periodes uit ons leven volgde. Baby aangeven, pasfoto's maken (jawel, 2 dagen oud was hij toen), bij gebrek aan domicilie in België een paspoort gaan aanvragen in het provinciebestuur in Antwerpen (en ook weer afhalen), geboorteakte legaliseren, visum aanvragen, cocoonen met baby, vroedvrouw aan huis ontvangen voor check-up mama en baby, controle kinderarts voor toelating om te vliegen, heeeeeel veeeeeeel bezoekjes ontvangen, ......

Twee weken later was het afscheid zwaar. Als je lange tijd terug bent geweest, is het eens zo moeilijk die knop weer om te draaien. Voeg daar nog wat 'pas bevallen'-hormonen bij en je kan je de taferelen al indenken ;). Maar toch, het was gelukt. Paspoort en visum waren klaar en op vrijdag 23 augustus zaten we met ons gezinnetje op het vliegtuig richting Saoedi. Alle vijf, inclusief 2 weken oude baby.

De reis zelf verliep bijzonder vlot. Ik kon nog maar eens iets toevoegen aan het lijstje voordelen van de borstvoeding. Mijn klein mannetje heeft op geen enkel moment last gehad van de oortjes of eender wat, wel integendeel. Hij was al lang blij dat hij heel de dag zo dicht tegen me aan mocht liggen tussen al het heerlijke gedrink door. Dat hij intussen enkele duizenden kilometers verder werd afgeleverd, was hem een zorg :). Echt, voor wie er geen ervaring mee heeft: vliegen met een
tweejarige is uitdagender dan met een baby ;).

Volgende keer meer over onze eerste stappen samen op Saoedisch grondgebied ;).

Eerste pasfoto - 2 dagen oud!

En toen waren we met vijf...

Ik geef het toe, mijn blog hangt vol stof en spinnenwebben... Zo erg heb ik hem verwaarloosd de laatste maanden. Nu ja, ik heb me dan ook van een niet onbelangrijke taak gekweten intussen: het voortbrengen van nageslacht. Want ook al was het de derde keer, vanzelf gaat dat toch allemaal niet. Misselijkheid, vermoeidheid, hitte, vreemde Saoedische dokters en gynaecologen... Enfin, het werd wel een zwangerschap om in te kaderen ;). Gelukkig ook wel in positieve zin want het was natuurlijk niet allemaal kommer en kwel om te mogen rondlopen met dat prille leven in mij, wel integendeel ;). Maar het werd wél een zwangerschap die werd afgerond in België aangezien bevallen in Saudi om hier eerder vernoemde redenen voor ons geen optie was.

Het werd een zware tijd, want weer werd ons gezin even uit elkaar gerukt. Matias werkte hier dapper nog wat verder terwijl ik lekker rond op 32 weken met de kids naar België overvloog. Mijn volgende opdracht: zwanger blijven tot manlief ook het vliegtuig terug genomen had om dan te bevallen. En snel, graag, want er moest een boel papierwerk worden geregeld om baby mee naar huis te nemen. Een terugreis die we liefst samen wouden doen want alleen vliegen met 2 (b)engeltjes én een pasgeborene leek me toch wat ambitieus ;).

Zo gezegd, zo gedaan... Ik heb bij momenten ons expatbestaan serieus vervloekt. Momenten als deze zijn uiteraard niet de reden waarom je aan zo een avontuur begint. En ja, dan zit het je wel eens hoog en is het zaak om alle facetten en ook voordelen van ons bestaan niet uit het oog te verliezen. Ook mijn mama heeft gedurende een week of 8 amper geslapen: haar gsm diende zowat als hoofdkussen aangezien zij stand-by bevallingspartner was in de periode dat Matias er nog niet was ;). En toch, toch was daar dan die dag waarop het ventje terug was. De jongens waren uitzinnig van vreugde!... Alleen kleine buikbaby trok er zich voorlopig niet veel van aan en besloot uiteindelijk een weekje later pas - een dag voor mijn uitgerekende datum- te komen piepen. Leon, 3kg875 en 54 cm, geboren op 8 augustus 2013...

(wordt vervolgd)

Op vakantie in België... 

Onze kleinste knapperd...

Net als in de film!!

Mensen die voor het eerst horen dat wij in Saoedi-Arabië wonen denken vaak dat we of een beetje gek of heel erg dom zijn. En ik kan het ze niet kwalijk nemen, we hebben nu eenmaal echt een verkeerd beeld van deze bakermat van de Islam. Intussen is ons eigen beeld echter al flink bijgesteld en -hoewel de verschillen met onze wereld vaak nog enorm zijn- we zijn zelfs een beetje van dit land gaan houden... Gastvrij, vredelievend, en nooit een reden gehad om ons hier onveilig te voelen. Tot vorige week - toen Matias me lichtjes geagiteerd opbelde. Hij en zijn collega hadden iets meegemaakt wat we hier in Saoedi eigenlijk niet voor mogelijk hielden.

Maar laat ik bij het begin beginnen. Matias en zijn collega gingen die dag lunchen in de plaatselijke Pizza Hut. Links van hen zaten drie Saoedi's ook te eten. Niks aan de hand. Tot die mannen besloten te vertrekken. Eén van hen kwam op Matias toegestapt en begroette hem vriendelijk met een handdruk. Vervolgens was ook de collega aan de beurt. Tot plots de sfeer omsloeg. De man -van een jaar of twintig- griste portefeuille en gsm van de collega van tafel en liep richting uitgang. Zijn kompaan hield daar voor hem de deur open en voor Matias en collega de mannen hadden kunnen inhalen, zaten ze al in de auto waarmee hun derde kompaan hen zat op te wachten en reden ze weg. De nummerplaat ontbrak.

Ongeloof! Verontwaardiging! Woede! Goed, het is misschien geen goed idee geld en gsm op tafel naast je te leggen... maar hier verwacht je hoegenaamd niet om zo beroofd te worden! In een land waar vijf keer per dag God himself je uit je dagelijkse bezigheden trekt om je religieuze plicht te vervullen, of waar nog niet zo lang geleden je handen werden afgehakt voor diefstal is dit werkelijk het laatste wat je verwacht... 

Langs de andere kant, de politie achteraf was erg behulpzaam. De zaak werd zeer serieus genomen, een opsporingsbericht werd verspreid, vingerafdrukken genomen van de glazen waar de mannen net van hadden gedronken aan hun tafeltje en Matias en collega brachten de namiddag door op het politiebureau om hun verklaring af te leggen. De ernst waarmee alles behandeld werd, deed hen zelfs even vermoeden dat de daders snel gevat zouden worden.... maar nu een week later is er geen nieuws meer. Ze zijn er dus mee weggekomen. Grmbl. 

Gelukkig ben ik er nog steeds van overtuigd dat dit zware uitzonderingen waren... maar elke maatschappij heeft ze dus wel degelijk, die rotte appels... dat waren we gewoon even vergeten...

De emotionele rollercoaster van het expatleven...

"Thuis"... Voor de meeste mensen is dit een duidelijk begrip. Mooi afgelijnd, duidelijk te identificeren, veelal vertegenwoordigd door een bakstenen omhulsel van vertrouwdheid en eigenheid. Al dan niet vergezeld van tuintje en boompje, maar vooral: het gaat meestal om één duidelijke plaats.

Voor de expatter is het allemaal meestal zo eenvoudig niet. Zo is 'thuis' vaak een begrip om het thuisland, het geboorteland met vrienden en familie aan te duiden. Wanneer je weer naar huis vliegt na enkele maanden in de expatbestemming, bedoel je dat je teruggaat naar je roots. De plek waar je bent opgegroeid, waar je alles kent en begrijpt, waar niets vreemd is en de meeste dingen over het algemeen lopen zoals je het verwacht. Je hoeft er niet te twijfelen over hoe je je moet gedragen of over wat kan en niet. Doen alsof is niet nodig en nog -  je staat er iets minder alleen voor met vrienden en vooral ook familie om je heen.

En toch kan ik zeggen na een jaar Saoedi, dat wanneer we terugkeren naar de woestijn, we ook een klein beetje terugkeren naar 'huis'. Begrijp me niet verkeerd, hier blijven wonen voor de rest van ons leven zou - om verschillende redenen die mijn blog wellicht al heeft duidelijk gemaakt- niet mogelijk zijn. Té anders, té gesloten, té veel juk van de religie om je definitief te kunnen settelen. Maar we hebben hier intussen echt iets moois opgebouwd. Op de compound al echt fijne intense contacten gehad -ondanks het komen en gaan van mensen-. Een gezellige thuis gecreëerd voor ons en onze jongens. Een voor velen ontoegankelijk land kunnen ontdekken en een klein beetje leren begrijpen. Onszelf tegengekomen én overstegen, sterker geworden, als persoon, als koppel, als gezin. Gehuild, gelachen, de wanhoop nabij geweest en tegelijk fantastische momenten gekend.
Er bestaat geen beter woord voor een expatleven, en zeker niet voor één in Saoedi, als dat het hier een rollercoaster is. Ups, downs, thuisland, buitenland. Velen verklaren ons gek, begrijpen niet wat we hier komen zoeken. Maar echt, ondanks de frustraties en obstakels zijn we nu -na een korte vakantie in België- toch weer even thuis en ja, we blijven hier nog wel even hangen. Hard werken voor Matias, er het beste van maken voor mij, niet te veel denken aan die paar personen die je liever dicht bij jou dan zo veraf zou willen zien. En verder uit heel dit avontuur het beste halen wat eruit te halen valt. Want zelfs zwetend onder mijn zwarte abbayah en aankijkend tegen de prikkeldraad op de muren rond onze compound zie ik gelukkig nog vaak genoeg de zon, de golven op ons compoundstrand, het avontuur, de kansen voor mij als mama samen met onze kindjes... Ja, we missen jullie, maar echt, we hebben het hier best naar onze zin :).

Lucas in de klas :)

Sinds januari gaat onze grote flinkerd naar de grote internationale school. Een schot in de roos, blijkt nu, want onze 3,5-jarige is dol op de uurtjes die hij bij zijn Nieuw-Zeelandse juf mag slijten. Hij zit nu in "pre-KG", zoiets als de eerste kleuterklas tussen kindjes van allerlei nationaliteit en cultuur: Indisch, Turks, Spaans, Nederlands, enz. Allemaal in het Engels natuurlijk, maar ook daar deinzen die kleintjes niet voor terug. Lucas heeft al verbazend veel bijgeleerd en begrijpt al vlot eenvoudige oprachten en vragen. Ook toont hij geen enkele schroom om Engels te (proberen) spreken en als hij niet precies weet hoe iets gezegd wordt, probeert hij gewoon Nederlands en gooit er een Engelse tongval tegenaan :). Moet het gezegd hoe koddig én dapper mama en papa dat vinden ;).

Grootste hoofdbreker was wel dat mannetje elke dag op tijd en stond op school krijgen. De eerste kleuterklas duurt maar een halve dag en er zijn twee sessies: één van half 8 tot half 11 en één van half 12 tot half 3. De ochtendsessie was al vol, dus Lucas kon enkel nog terecht in de namiddagsessie (een erg ongelukkig moment van de dag, zucht, maar onze vent paste zich wonderwel snel aan). Naar huis komen: geen probleem. De compound legt een (mini-)busdienst in, waar de kindjes persoonlijk door de assistentes van de juf worden ingegespt -ja, elke kleuterjuf heeft ook nog eens 2 assistentes!-. De compoundmama's wisselen mekaar af om orde, veiligheid en begeleiding op de bus te garanderen. So far so good.

Het naar school gaan was wel een ander paar mouwen. Voor die enkelingen halverwege de dag geen busdienst en vermits mama hier niet met de auto mag rijden, wij op zoek naar een 'driver'. In theorie -en sinds kort ook eindelijk echt- verloopt het dan zo dat ik aan huis word opgehaald, de autostoelen met kinderen inlaad, naar school gevoerd word, Lucas in de klas afzet en dan met Nathan weer aan huis word afgezet. Een heel gedoe maar goed, nog net te doen. In de praktijk heeft het echter al heel wat bloed, zweet en tranen gekost om dat hele driver-gedoe vlot te laten verlopen. Waarom dat zo is, is eigenlijk voer voor een nieuwe blog... later meer dus hierover, want moet nu Lucas' lunchbox en healthy snack gaan klaarmaken ;)...

En toen bleek woestijnzand ook vruchtbaar :)...

Als je ons kent weet je het wellicht al even... of je hebt het ergens tussen de regels gelezen... woestijnmama verwacht dus een kleine woestijnbaby. Vreugde alom natuurlijk want ons gezinnetje leek nét niet compleet met zijn viertjes ;)... Ook al betekent dit zwanger zijn in Saoedi (en ja, de wenselijkheid daarvan hebben we op voorhand toch maar even gewikt en gewogen ;)).

Op zich weet je bij een derde kindje natuurlijk wel wat je kan verwachten en dat maakte de beslissing om er toch hier al voor te gaan net iets makkelijker. Je kent het klappen van de zweep, staat als mama intussen sterk in je schoenen en weet al wel waar je je allemaal aan kan verwachten. En toch heeft kleine woestijnbaby me al meteen goed liggen gehad ;). De details bespaar ik je, wees gerust... Maar ik kan je vertellen dat sinds week 6 eten en drinken enorm problematisch is geweest en dit tot ongeveer een week of 2 geleden.
Op en af vliegen naar België tijdens de feestdagen -helaas ook zonder manlief- was, om het met een eufemisme te zeggen... challenging :). Voor het eerst in mijn leven was ik oprecht blij met de papieren zakjes in het opbergvakje voor mij en kreeg ik erg meelevende blikken van de passagiers rond mij. Toen een lieve stewardess zelfs kwam vragen of het wel met me ging, besefte ik dat ik wellicht intussen ook groen of geel of allebei zag. Enfin, zwanger vliegen met twee kids... géén aanrader in mijn geval :).

Volgende avontuur: naar de gynaecoloog in Saoedi. Daarvoor kozen we het plaatselijke ziekenhuis, waar de eerste uitdaging alvast was om een afspraak vast te krijgen. Via telefoon kreeg Matias steevast het antwoord: "Mafi English". Geen Engels dus... en uiteindelijk is hij op een avond even moeten langsrijden om een afspraak vast te krijgen bij mevrouw de gynaecoloog. So far so good. De dag van de afspraak eindelijk aangebroken, was het wachten in de wachtkamer op zich al een -nu ja- boeiende ervaring. Anderhalf uur hebben we gewacht... terwijl intussen de ene na de andere zwarte gedaante leek 'voor te schieten' en wij ons koortsachtig afvroegen of we onze westerse beleefdheid nu van ons af moesten gooien en hetzelfde moesten doen? Na de verpleegster enkele keren te hebben aangesproken, bleek onze inschrijving niet goed doorgekomen; we hadden daar dus nog lang kunnen zitten. Soit, uiteindelijk mochten we binnen, werd mijn gewicht en bloeddruk gecontroleerd en kreeg ik een papiertje om op 2 andere diensten bloed te laten trekken en een echo te laten doen. Zucht, ingewikkelde bedoening...

Bloed trekken ging snel, aangezien ik als enige geen problemen had met het feit dit door een mannelijke verpleger te laten doen :). Bij de echo was het eerste wat de dame aan de balie zei dat er wel alleen een mannelijke dokter was vandaag... en dat terwijl ik al heel mijn leven bij een mannelijke gynaecoloog ga :)... Eens mijn beurt, kwam een vrouwelijke verpleegster me halen. Zij legde me 'propertjes' klaar voor de gynaecoloog. Mijn buik werd blootgelegd (net genoeg om een echo te kunnen doen) en mijn benen werden zedig bedekt met een wit laken, ook al had ik gewoon een lange grijze broek aan waarvan de knoop zelfs niet open moest ;). Kwestie dat de man van dienst geen millimeter te veel van mijn -bedekt- lichaam zou zien en/of aanraken veronderstel ik. Tja, begrijpelijk natuurlijk voor dames die zelfs hun aangezicht aan geen enkele man laten zien. Beetje vreemd gevoel echter voor iemand als ik die nu eenmaal uit een heel andere wereld komt...

Nadien nog even terug naar mijn vrouwelijke gynaecologe die uit het verslag van de echo gelukkig af kon leiden dat woestijnbaby in topvorm was. Wij dolblij, hoewel honger en vermoeidheid mijn zo al belabberde toestand nog eens versterkten op dat moment. Oh ja, en voor wie er nog aan twijfelde... voor de bevalling keer ik toch maar terug naar België hoor...

Een klein meisje in de snoepwinkel

Over het algemeen kabbelt ons leventje hier in Saoedi gezapig verder. Of beter, het kolkt en bruist op werkvlak voor Matias... ikzelf zit meer op het kabbelend beekje en moet dus over het algemeen zelf proberen zorgen voor een stroomversnelling of watervalletje. Het gevolg zijn in het beste geval kooksels en baksels in de keuken, creatieve projectjes om samen met de kindjes aan de slag te gaan of naaiwekjes ontsproten aan mijn gloednieuwe naaimachine. Of nog, mezelf nuttig maken in de vrouwenvereniging van de compound... onder het mom van 'Kritiek geven is makkelijk, maar probeer er dan zelf ook iets van te maken' :)...

De meeste dames zitten in een gelijkaardige situatie - ook al heeft niet iedereen 2 energievretertjes in huis die hoogst persoonlijk al eens voor de nodige deining kunnen zorgen ;)... Dus kan je je misschien voorstellen hoe het omhoog rijzen van tussen de zandkorrels van een spiksplinternieuwe supermarkt op een waar gejuich onthaald werd. Ok, je hebt gelijk, het klinkt een beetje vreemd. Een supermarkt. Wauw.
Maar het moet gezegd, de industriële site waar we wonen was slechts voorzien van een supermarkt die wel alles heeft om -goed- mee te overleven, maar ach, de gemiddelde Westerse expat krijgt toch al gauw een beetje heimwee naar producten die slechts in de 'betere' supermarkt te verkrijgen zijn... Vooral als je dan 100 km verder of in Bahrein terechtkwam bij -pakweg- Carrefour, waar ze zelfs dingen verkopen die keurig in het Nederlands en Frans beschrijven wat erin zit. Juist ja, directly imported from Belgium... Huh?

Dus ja, toen we dit weekend voor het eerst de fameuze winkel bezochten, moet ik heel eerlijk toegeven dat het toch wat met me deed :). Ik voelde zowaar wat gekriebel in de buik... Niet afkomstig van de kleine bewonder die daar sinds kort huist ;), maar wel van lichte opwinding bij het aanschouwen van de keurig opgestapelde groenten en fruit in de splinternieuwe mooie, glanzende rekken... Waarna ik de over het algemeen gehate wekelijkse boodschappen waarlijk met veel plezier kon aanvatten :). Witloof! Volkoren sandwiches! Heerlijk verse vis! Mooie stukjes vlees, smekend naar een barbecue (waar het hier trouwens ideaal weer voor is momenteel :))! Stokbrood! Een versafdeling met zalige plaatselijke lekkernijen (olijven, labneh -een soort plattekaas-, gevulde druivenblaren enz enz. Enfin ja, een beetje de Delhaize van hier dus en het klinkt misschien een beetje vreemd voor jullie daar, maar heus... da's verdikke eens plezant zo tussen de moskees en fabrieken door :)...

Een kleine winterslaap later...

Goed, het is met schaamrood op de wangen. Want ik weet het, het is beschamend hoe lang het al geleden is sinds mijn laatste post. Ik kan nu een hoop excuses beginnen neerschrijven en redenen waarom en ja, die zijn er wel degelijk. Maar laat ik het er gewoon op houden dat er gewoon heel wat gebeurd is de laatste maanden. Net iets te veel om tijd en energie te vinden om jullie dode momenten te komen opvullen met 'geschrijfsel' van mij. Mea culpa.

Gelukkig zijn we intussen nog januari en kan ik 'goede voornemens-gewijs' plechtig beloven mijn woestijnblogje nieuw leven in te blazen. Want echt, (woestijn)stof genoeg (haha I know) om over te schrijven. Intussen zijn er immers bezoekjes geweest aan -jawel- Koeweit en hoofdstad van Saoedi Ryiad. Verder gaat onze oudste naar school - met alle transportproblemen vandien -, zijn we nog eens -zonder manlief weliswaar :(- naar ons verre thuisland teruggeweest voor de Feestdagen en hebben we het plaatselijk ziekenhuis nog eens van dichtbij mogen bewonderen (geen nood, niks ergs, later meer hierover ;)).

Voorlopig wil ik het er echter bij laten jullie alvast warm te maken voor wat nog zal verschijnen hier... hou me in het oog, ik leef weer ;)... Oh ja, en aan mijn allergrootste en trouwste fan "grote pa" (de papa van mijn mama) via deze weg nog een bijzonder Gelukkig Nieuwjaar gewenst. Merci om me zo trouw te volgen, hopelijk beleef je ook dit jaar veel plezier aan mijn stukjes en waan je je af en toe zelf weer tussen de Arabieren en de kamelen! Ma'salama!