Bahrein: alcohol en varkensvlees

Vorig weekend was voor de eerste keer het grote moment aangebroken: we zouden een weekendje naar Bahrein afzakken :-). Totale reistijd voor ons: ongeveer anderhalf uur. Een gemiddeld ritje in België naar de zee dus. Niet dat het op dat moment zwaar nodig was om de grens eens over te kunnen. We voelen ons eigenlijk prima hier in Saoedi. Er zijn uiteraard de beperkingen, maar eens je die aanvaardt en je concentreert op wat je wél hebt... dan is het hier best fijn leven! Nu ja, iedereen waarschuwt me voor binnenkort: wacht maar, eens de verveling toeslaat, of de routine, of eens de grote hitte daar is... Mja dat zien we dan wel weer, want momenteel zijn we hier eigenlijk echt "content" :-).

Maar bon, onder de lokroep van onze nieuwsgierigheid besloten we -nu mijn visum ons ook toelaat het land weer te verlaten- dat fameuze Bahrein eens te gaan verkennen. Over de grensovergang zelf later meer, maar nu even over het land zelf. Want het is wel waar: Bahrein is een pak liberaler dan Saoedi en er is een pak meer toegestaan.
Het eerste wat je daar als Westerse probleemloos kan, is je abbaya uitdoen. Jeej! Maar oei, probleem: plots is het natuurlijk weer veel belangrijker wat je draagt, want nu ziet iedereen wél wat je aanhebt ;-). Of Saoedische dames daar dan ook in minirok en kanten topje door de malls lopen te flaneren? Neen hoor, zo ver gaat het allemaal niet. Je ziet wel meer dames wier gezicht bloot gelaten is, maar de abbaya en zwarte hoofddoek blijft bij de meeste Saoedische dames toch aan. Ook de mannen lopen veelal nog steeds gekleed in traditionele klederdracht (lang wit kleed, keukenhanddoek en zwarte band op het hoofd).
Volgende verschil: vrouwen mogen hier met de auto rijden! Niet dat ik me meteen geroepen voel, ook al omdat ik (nog) geen internationaal rijbewijs heb... Het grappige is dat iets wat thuis in België zo normaal is het eerste moment eigenlijk even choqueert. Of hoe snel je gewend raakt aan andere gewoontes en wetten, vermoed ik?...
Verder: waar er in Saoedi al een paar vrij spectaculaire malls zijn, is Bahrein volgens mij toch nog van een andere categorie. Zo heb je de City Centre Mall, een uit de kluiten gewassen shopping centrum waar iedereen ook op de compound de mond van vol had. Net aangekomen uit Saoedi, valt natuurlijk meteen op dat restaurants hier geen gescheiden secties hebben. Winkels hebben hier wél paskamers, voor het gebed wordt hier niet gesloten, cinema is hier niet verboden, tropische zwemparadijzen vind je hier overal en het kinderparadijs is hier weer een pak spectaculairder.

 

Ook theater is hier - in tegenstelling tot in Saoedi- niet verboden. Toch grappig om dus plots affisches te zien hangen voor Andrea Boccelli en Julio Iglesias in concert... Jawel :-)...

 

Volgende tussenstop: de supermarkt. En jawel, hoor. Hier vind je het allemaal: tampons, nootmuskaat, zelfs varkenvlees en een hoop importproducten.

 

Cordon bleu dus, met de duidelijke vermelding: non-halal (met andere woorden: er zit varkenvlees in). Of bloem, ingevoerd uit België want keurig met de Franse én Nederlandse benaming erop. En, last but not least, ijsschaatsen in de rekken. Ja, we hebben gezien dat er een ijsbaan op het eiland is... maar of investeren in een paar schaatsen bij dit klimaat daarom te verantwoorden is?... Hm, ik weet het niet ;-).

Laatste vraag die jullie je misschien stellen: hoe zit het daar dan met alcohol? Wel, het is er niet verboden. Maar vergis je niet, het is niet zoals in België, waar je in elke bar of restaurant toch minstens een pintje of wijntje kan krijgen. Neen, voor een glas alcohol moet je veelal in de hotels zijn (waar ze dan naar het schijnt ook de geweldigste cocktails serveren, maar dat moeten we nog zien uit te proberen). En ook in de rekken van de plaatselijke carrefour zal je geen bier of wijn vinden. Maar even navragen volstaat om een plaatselijke alcoholverkoper te vinden... en daar voel je je even de decadentie zelve, alleen maar omdat je wat wijn en een fles schuimwijn en porto koopt. Vergis je niet, dat is niet een voorraadje om mee naar Saoedi te nemen. Daar wil je écht niet mee betrapt worden op de grens, dus het gaat wel degelijk om een voorraadje om in Bahrein te laten :-).

Regen en zandstormen !!!

Wie dacht dat ik hier in Saoedi elke dag uren als een pannenkoek in de zon lag te bakken, wel, think again! Niet dat zo in de zon liggen aan mij besteed is, en niet dat mijn 2 deugnietjes mij dat zouden laten doen... Maar om heel eerlijk te zijn, het weer is er nog maar zelden naar geweest. Niet dat ik klaag hoor, want al sinds onze aankomst half februari hebben we geen jas meer aangeraakt. En ik heb met de mannen al een aantal keren heerlijk op het strand, in de tuin en op de speeltuin gezeten (ja, je mag nu jaloers worden ;-)))).

Maar tussen deze korte opspelingen van hitte (met temperaturen boven de 30 graden) door, hebben we hier al zowat alles gezien: bewolkt, regen, wind en ja... de fameuze zandstormen natuurlijk. Niet uitzonderlijk voor de tijd van het jaar, alhoewel het exemplaar van vorige week het openbaar leven hier toch zwaar in de war heeft gestuurd. Want een zandstorm is niet -zoals ik met mijn Belgenkopje dacht- een hoop snijdend zand dat in je ogen vliegt en in je huid snijdt. Je kan het beter vergelijken met een enorme stofwolk die ontstaat door de hevig waaiende wind. Overal komt dat stof dan ook binnengekropen: zelfs ondanks het gesloten houden van ramen en deuren vind je in huis op de gekste plaatsen hopen stof. Of als je zoals ik de buggy buiten laat staan op zo een moment, kan je die de dag erna natuurlijk gaan zoeken onder een dikke beige laag.
Maar zoals ik al zei, was het dit jaar zo erg dat scholen gesloten werden, dat het verkeer danig in de war werd gestuurd (wegens de zeer beperkte zichtbaarheid) en dat de ziekenhuizen overrompeld werden door mensen met ademhalingsmoeilijkheden. Hm, dus ook hier lijkt er toch een en ander aan de hand met het klimaat. Maar volgens de krant zou deze kwakkelperiode van extreem hevige zandstormen, afgewisseld met regen (al 3 dagen sinds ik hier ben hoewel de statistieken spreken van 1 dag per jaar!), bewolking, extreme koude (het is te zeggen: 18 graden :-)) en hittesteekjes binnenkort plots voorbij zijn om nog maar één ding achter te laten: extreme hitte. Ik durf bijna niet zeggen dat ik daarnaar uitkijk want ik vrees dat ik nog lelijk zal schrikken van hoe een vochtige 40 graden voelt. Wordt ongetwijfeld vervolgd!

Hier in Saudi (bijna) het achtste wereldwonder: regen op ons terras! Pittig detail: men is hier écht niet voorzien op regen. Huizen hebben geen dakgoten en straten zijn hier meteen half overstroomd wegens het ontbreken van rioolputten...

Carmen Bin Ladin

Momenteel ben ik "Een gesloten koninkrijk" van Carmen Bin Ladin aan het lezen. Haar achternaam dankt deze Zwitsers-Perzische vrouw aan haar -intussen voorbije- huwelijk met Yeslam Bin Ladin, een van de halfbroers van de beruchte Osama. Na de studie van haar man in de Verenigde Staten, besloot het koppel te verhuizen naar Saoedi-Arabië, waar deze moderne vrouw zich maar moeilijk kon aanpassen aan het leven van een Saoedische echtgenote.

Even deze inleiding omdat ik graag zou willen citeren uit haar boek:

Ik zou naar de kruidenier gaan! Wat een enorme stap vooruit! Ik kon wel juichen. Abdou en Yeslam reden me erheen, ik van top tot teen in abaya. Yeslam vroeg of ik in de auto wilde wachten en verdween voor een tijdje. Ten slotte, na tien minuten, bracht hij me naar de ingang.
Ik liep langs een rij van een man of tien die buiten de deur stonden en die allemaal stug de andere kant op keken. Toen ik eenmaal binnen was, vervloog al mijn hoop. De winkel was een sjofel, vensterloos prefab-gebouwtje, stoffig en vol met kartonnen dozen met blikjes. Het rook er als een pakhuis. Zelfs de melk vinden was moeilijk, want alles zat in dozen zonder etiket. Er was amper keus, en er was zeker geen Similac. En om een volkomen in zwart gehulde vrouw met haar man binnen te laten komen, was de winkel leeggemaakt, volkomen verlaten: geen klanten en geen personeel.
Waar waren ze in hemelsnaam bang voor. Besmetting? Door een vrouw van wie je gezicht en lichaam niet eens kon zien? Kan dit echt een teken van beleefdheid en respect van deze mannen zijn om zich om te draaien omdat ik een vrouw was? Ik was woedend. Nog maar een paar weken geleden snelde ik door een helverlichte Californische supermarkt en graaide ik naar vers fruit en cornflakes voor mijn gezin. Ik ging naar huis terug met een bitter gevoel van hopeloze heimwee in mijn maag. Ik had het gevoel dat ik in een buitenaards, parallel heelal beland was.

Dit fragment gaat over het Saoedi-Arabië van 1975. Ik was verbijsterd bij het lezen ervan. Want er valt inderdaad ook vandaag de dag nog veel te zeggen over de onderdrukking van de vrouwen in Saoedi-Arabië en er is echt nog een lange weg te gaan. Toch probeer ik mijn focus ook te leggen op de positieve evolutie, zoals in dit berichtje in de krant deze ochtend:

http://www.saudigazette.com.sa/index.cfm?method=home.regcon&contentID=20120320120022

Eindelijk zouden Saoedische vrouwen dan dus toch mee mogen naar de Olympische Spelen (dat is steeds verboden geweest wegens het zich moeten tonen en het mixen van de geslachten). Pittig detail, hun kledij zal aangepast zijn aan de Shariah (Islamitsiche wetgeving). Wat dat voor de loopster en zwemster in kwestie precies zal betekenen, weet ik niet... Misschien zoiets? (foto's geplukt van het internet...)

Gucci, naaldhakken en abbaya's

Eigenlijk is mijn beeld van de Saoedische vrouw er altijd een geweest van stereotiepen. Het weinige van deze cultuur dat tot bij ons doorsijpelt, toont ons immers het beeld van de volledig in zwart gehulde vrouwen. Met de auto rijden mogen ze niet, met andere mannen spreken al helemaal niet en nog niet zo lang geleden was het zelfs ondenkbaar dat een Saoedische vrouw alleen ging shoppen, werken of studeren. En toch, onder die zwarte gewaden lijkt er toch één en ander aan de gang te zijn. Deels merk je dat in berichtgeving in de kranten of in bepaalde (al dan niet verboden) boeken (maar daarover later meer). Maar ook in het gewone straatbeeld merk je dat, als je maar even verder durft kijken dan wat je op het eerste gezicht ziet.

Vooreerst zijn er verschillende manieren om de abbaya te dragen. De meest conservatieve groep is volledig maar dan ook volledig in het zwart gehuld. Dat wil zeggen dat ze ook zwarte handschoenen en zwarte sokken en schoenen dragen én dat het hoofd volledig bedekt wordt door de zwarte zijden sjaal die bij de abbaya hoort. Volgens wat ik hier al gezien heb, is het eerder een minderheid die nog zo gekleed gaat. De meeste dames dragen wel de hoofddoek, maar laten daarbij de ogen onbedekt, zoals op de foto hieronder.

Maar ook hier zijn er verschillen. Bij sommige dames zie je echt letterlijk 2 ogen en dragen ze een speciaal hoofddoekje dat enkel die plaats vrijlaat. Een dun stukje stof loopt dus zelfs over de neus, alsof er gewoon twee gaten voor de ogen zijn uitgeknipt. Bij anderen is er echt een gleufje opengelaten voor de ogen en ook dat is bij de ene maar net open genoeg voor de ogen terwijl het bij anderen dan weer -vrij gewaagd :-)- zelfs wenkbrauwen vrijlaat. Tot slot is er een groep vrouwen die enkel het haar bedekt en niet het aangezicht, maar dat zijn vaak geen Saoedische dames maar moslimdames uit naburige landen.

Maar dat is niet het enige verschil. Want als je goed kijkt, zie je onder die abbaya's een hele resem schoenen die vaak heel wat verraden over de persoon eronder. Van hoge hakken en designerschoenen, tot schattige ballerina's, tot erg klassieke damesschoentjes, of nog een paar croqs of All Stars. Ook de handtassen verraden algauw heel wat. En niet te vergeten: de ogen die onbedekt zijn, zijn vaak erg mooi opgemaakt met zwarte eyeliner en mascara. En ja, die ogen mogen dan wel geen oogcontact maken met mannen... wat het alleszins wél doet, is het hele mysterie rond de vrouw verhogen.
Want het is waar, een paar leuke schoentjes en mooi opgemaakte oogjes wekken vaak de indruk dat onder die abbaya ongetwijfeld een topmodel moet schuilen. Terwijl het natuurlijk moeilijk is met zekerheid te zeggen of de persoon in kwestie geen verschrikkelijk gebit, of een wat minder perfect lijf of nog enkele andere schoonheidsgebreken verbergt onder al dat zwart ;-).

Och, begrijp me niet verkeerd, zo'n zwart gewaad is warm, onhandig en niet bepaald iets wat past binnen de waarden van een westerse vrouw. Maar ik denk dat het belangrijk is stil te staan bij de andere kant van dit alles. Misschien is het allemaal niet zo zwart-wit als we wel denken... ik vind het momenteel vooral allemaal heel erg boeiend.

Zeg niet te gauw, 't is weer een vrouw...

Zeg niet te gauw, 't is weer een vrouw... een volkswijsheid van bij ons die hier in Saoedi pas echt zijn volledige betekenis krijgt. En dan heb ik het natuurlijk over het fameuze autorijden, dat hier voor vrouwen niet toegelaten is. Want neem het van mij aan, al dat testosteron op de baan, ik ben er écht waar geen fan van! En jammer genoeg bevestigen de harde cijfers dat gevoel: Saoedi-Arabië is een van de landen waar de meeste auto-ongelukken gebeuren over heel de wereld. Heel defensief rijden is de boodschap, dus, want je moet hier werkelijk op alles voorbereid zijn. Even een greep uit wat je in het Saoedische verkeer kan verwachten:

Middenbandrijden is hier heel normaal: vrachtwagens rijden rechts en personenwagens op de midden- en linkerrijstrook. Ok, niet zo wereldschokkend misschien, maar als de auto's de rechterrijstrook wel vrolijk beginnen gebruiken om langs rechts in te halen, frons je toch even je wenkbrauwen.
Herinner je je de discussie bij ons nog over fietsers die door het rood zouden mogen rijden om rechtsaf te slaan? Dat zou hier zelfs geen issue zijn, want zelfs auto's doen dat hier gewoon.
Sta je aan het rood te wachten? Even voor het licht op groen staat, begint men achter jou al snel te toeteren. Niet om je op te jagen of om de eigen frustratie te ventileren... neen, gewoon, een kwestie van je alert te houden :-).
Ben je rustig op de linkerrijstrook een andere auto aan het inhalen? Als achter jou een snelheidsduivel aankomt, begint die al van op heel grote afstand met de lichten te knipperen. Nogmaals, dat is niet -zoals bij ons- een teken van agressie, maar gewoon, een signaal: aan de kant, ik kom eraan en ben niet van plan veel te vertragen. Of nog beter, vaak betekent het gewoon: schuif een beetje op, ik kan er nog wel tussen. Onderstaande foto illustreert wat ik bedoel: sommige auto's lijken soms rakelings langs je heen te scheuren (mijn excuses voor de slechte kwalitiet :-)...).

De wagen op de linkerrijstrook rijdt naast de volle, gele lijn... een erg smalle strook waar je strikt genomen dus niet hoort te rijden, maar ja, Allah zal het zo gewild hebben...

Enfin, zoals ik al zei: defensief rijden is de boodschap en mag ik even heel eerlijk zijn? Ik ben blij dat ik me niet achter het stuur moet wagen tussen al die gevaartes. Ik denk dat je écht wat meer testosteron in je bloed moet hebben om in dit soort verkeer staande te blijven.

kinderzitjes

Eén van de dingen die Matias moest voorzien alvorens we naar Saoedi kwamen, waren autostoelen voor de jongens. Logisch, toch? Bij ons is autoveiligheid, en dan zeker voor kinderen big business. Ga maar eens een babyzaak binnen: de meest gesofisticeerde systemen worden aangeprezen en je voelt je een verschrikkelijk slechte ouder als je niet de allerduurste en allernieuwste versie mee naar huis neemt. En ergens terecht, uiteraard. Autorijden is jammer genoeg al gevaarlijk genoeg. Laat staan dat je je kind dan niet veilig vastgegespt mee wil nemen.

Maar goed, Matias dus op zoek naar die autostoelen. En hij heeft ze uiteindelijk ook gevonden, gelukkig maar... maar dat bleek hier écht geen sinecure. Je zou denken: ja maar, hier moeten de kinderen toch ook veilig in de wagen zitten? Wel, ik denk dat ik de situatie het best kan uitleggen aan de hand van een tafereel dat ik zag tijdens het wachten op Matias in de auto.
Naast ons stapte een Saoedische familie in de wagen. Papa aan het stuur, enkele kinderen achterin, gewoon op de achterbank (of zij al dan niet een gordel droegen kon ik niet zien door de geblindeerde ruiten, iets wat je hier zeer veel ziet) en mama vooraan... met op de schoot de baby van een maand of 10. En neen hoor, dat kind werd niet vastgegespt en zo vertrok de familie. Maar dan wél niet voor het kind een dikke, wollen muts kreeg opgezet. Tegen de bijtende kou (van een graad of 22 op dat moment ;-)) was hij dus beschermd... maar tegen het verkeer? Ik denk dat hier nog enige sensibilisering moet gebeuren... Want je ziet hier constant kleine en grotere kinderen vooraan zitten, al dan niet op schoot van een volwassene en meestal zelfs niet vastgegespt in de gewone gordel. Zucht.

Dat brengt me trouwens bij iets wat ik in één van mijn volgende blogs zal bespreken: de plaatselijke rijstijl... want ook daar valt weer héél wat over te vertellen!

Belgisch boodschappenlijstje...

Met de komst van Matias' collega die tweewekelijks af en aan vliegt naar Saudi, was het ideale moment aangebroken om even enkele boodschappen uit België te laten meebrengen. Buiten enkele persoonlijke spullen, waren daar ook 2 toch wel opmerkelijke dingen bij.

Enerzijds: nootmuskaat. Inderdaad, want dat kan je hier niet krijgen. De reden? Hou je vast: dat wordt beschouwd als een afrodisiacum. Heren, opgepast dus, volgende keer dat vrouwlief een serieuze portie nootmuskaat in je puree draait is ze zeker iets van plan ;-)!

Anderzijds (en ik kan het eigenlijk nog niet goed geloven): tampons. Ik weet nog niet helemaal zeker of ze nergens in Saudi verkrijgbaar zijn, maar in de enkele grootwarenhuizen die we hier al hebben bezocht waren ze niet te krijgen. Qué? Begrijpe wie begrijpe kan, maar blijkbaar worden er seksuele connotaties gelinkt aan het gebruik ervan (vond ik ergens in een internetartikel over islam en tampons). Ik moet het toegeven, dit is toch de eerste keer dat ik me als vrouw écht wel wat onheus behandeld voel. Abbaya's ok, niet met de auto rijden, ok... ik was erop voorbereid, maar dit? Hm, het voelt toch een beetje als: "Waar moeien die venten zich eigenlijk mee? Ze weten niet eens waarover ze spreken!" ;-).

Maar ach, geen nood, binnen enkele weken zou ik mijn exit/re-entry visum moeten krijgen (meer hierover later). Dan kunnen we het land eens uit om Bahrein te gaan verkennen (op een dik uurtje van hier). Daar is alles een pak liberaler en wie weet vinden we ze daar wel?... Hèhè, benieuwd wat ze hier nog voor ons in petto hebben!

shoppen!

Shoppen dus. Zoals eerder gezegd, een van de enige vormen van entertainment hier... wat dus maakt dat de shoppingcentra in de weekends overlopen van het volk. En van de kinderen, want zondag is familiedag, wat concreet betekent: geen vrijgezelle mannen welkom (vrouwen geen probleem, zij zijn toch bedekt ;-)). Hoewel dat naar verluidt ook al snel wordt omzeild door dames die wel even in en uit lopen met zo een man en dus doen alsof het hun echtgenoot is. Maar veel kinderen dus, wat voor de nodige drukte maar ook gezelligheid zorgt. En aangezien het pure shoppen niet bepaald iets is waar je je kinderen happy mee houdt, hebben ze in deze shoppingcentra een soort mini-attractieparken, speciaal voor hen.

Maar winkels hebben ze in deze shopping uiteraard ook. H&M, Toys R Us, Go Sport, Esprit, Accessorize, The Body Shop... het is maar een greep uit het aanbod. Uiteraard worden deze multinationals afgewisseld met typisch Arabische winkeltjes waar je je bijvoorbeeld een nieuwe Abbaya kan aanschaffen. Bovendien kwamen we ook in een soort kruising tussen Carrefour en Macro terecht waar we alweer enkele dingen vonden om onze nu bijna complete huisraad mee aan te vullen. Nu moet je weten, heel veel producten worden ingevoerd en dan stuit je vroeg of laat natuurlijk onvermijdelijk op problemen zoals slechts half aangeklede dames op verpakkingen. Maar gelukkig heeft de censuurman daar iets op gevonden:

Geef toe, it makes you wonder: wie is die censuurman eigenlijk... en hoe word je dat in Saoedi-Arabië? Mja, ik veronderstel dat enkel Allah daarop kan antwoorden.

Nu goed, van al dat shoppen krijgt een mens honger, dus was het tijd de family section van een restaurant binnen te gaan. Inderdaad, want ook hier worden families en vrijgezelle mannen zorgvuldig van elkaar gescheiden. En ook binnen de family section kan je niet in het bord van de familie naast je kijken, want elk tafeltje wordt afgeschermd door middel van gordijntjes. Wij lieten ze open, maar Saoedische families sloten ze netjes, zoals je hieronder kan zien. Hoe ze dan iets bijbestellen? Even roepen of gewoon, een arm die door het gordijntje naar buiten komt met een leeg glas... bijvullen aub!
We hadden ook nog bijna een incident aan de hand, toen een dame even buiten het gordijn kwam om daar, naast de tafel op de grond te beginnen bidden. Lucas bleef maar vragen wat die mevrouw toch deed en Nathan vond het rechtop staan en weer buigen van die dame vooral erg lachwekkend. Moet je weten, Nathan heeft een erg smakelijk maar op zo een moment misschien niet helemaal gepast lachje ;-). Wij besloten dus maar snel de rekening te vragen en keerden moe, maar met gestilde (shop)honger terug naar huis!

Heel even paniek...

Zoals het einde van mijn vorige blog al aangaf, was het lampje van de reservebrandstof gaan branden. En dat met nog een kilometer of 70 te gaan... snel ergens tanken was dus de boodschap. Maar inderdaad, ook tankstations sluiten telkens netjes hun pompen tijdens het gebed en aangezien het op dit moment vrijdag was, waren ook deze stuk voor stuk uren gesloten. En, zoals ik al zei, betalen aan de pomp met bancontact moeten ze hier voorlopig nog uitvinden...
In het begin drong de ernst van het probleem eigenlijk nog niet door. Het was pas na het zoveelste gesloten en volledig verlaten station te hebben gepasseerd, dat we begonnen in te zien dat dit wel eens een probleem kon worden. Zonder kinderen, tot daar aan toe, dan wacht je desnoods enkele uurtjes in de wagen tot de pompen weer opengaan en probleem opgelost. Maar met 2 kleine ventjes en dat tegen het middaguur aan en met enkel wat water en rijstkoeken in de auto? Geen goed idee. Plan C was een collega van Matias optrommelen die ofwel voor vervoer ofwel voor een bus benzine zou kunnen zorgen... maar dat was ook al niet iets om naar uit te kijken. Bleef nog plan B over, maar daar zouden we dan toch een behoorlijke portie geluk en/of hulp van Allah hierboven voor nodig hebben.
Op goed geluk reden we dus het eerstkomende benzinestation op. Intussen was het metertje al gevaarlijk laag gezakt, dus we wisten dat we niet veel verder meer zouden raken om het eventueel elders te proberen. Eerst was er weer geen ziel te bekennen en de moed zonk ons dus weer in de schoenen. Matias trok zijn stoute schoenen aan en sprak een man aan die daar stond met zijn vrachtwagen... maar hij kon of wou ons niet helpen. Tot plots de houder van het benzinestation toch naar buitenkwam om enkele papieren uit te wisselen met iemand die daar net was toegekomen. Toevallig, toevallig kwam die man buiten en gelukkig, gelukkig, kon Matias met de nodige vriendschappelijke smeekbedes en sorry's voor het storen tijdens het vrijdaggebed de man overhalen om zijn pomp even te openen voor ons. "Insjallah" (als God het wil), is hier een enorm vaak gehoorde uitspraak... wel, God of Allah of wie het ook is moet het gewild hebben, want even later reden we rustig verder naar huis en hoewel de sfeer er even uit was, zouden we later die namiddag toch terugkeren om onze shoppingdag alsnog succesvol proberen af te sluiten. Verslag én foto's volgen!

salat en zondagsgebed... wat hebben wij vandaah heleerd?...

Even geleden hier, maar wat een druk weekend hebben we dan ook achter de rug! Wat we dan gedaan hebben? Tja, wat doet een mens in een land waar bijna elke vorm van entertainment (bv. film, theater,...) verboden is? Juist ja, shoppen. Want dat kennen ze hier wél: shoppingcentra. De ene al wat spectaculairder en grootser dan de andere, maar meestal met één ding gemeen: ze zien (letterlijk) zwart van het volk. (Vergeef me de flauwe woordspeling maar ik beloof het bij deze ene keer te houden :-)).

Er hadden dus al enkele alarmbelletjes moeten gaan rinkelen bij het naderen van de shopping mall van Dhahran: amper een auto op de baan en vervolgens bijna volledig lege parkings errond. Och geen nood, dachten we, die gaan zo meteen open... Maar niet dus: de openingsuren vertelden ons doodleuk dat alles hier pas openging om 16u. Om dan weliswaar open te blijven tot middernacht, maar goed, daar waren we op dat moment weinig mee: het was 10u en we hadden net een uur gereden :-).

Maar gelukkig, gelukkig was de supermarkt ernaast wél geopend. We hadden immers nog enkele elektrische toestellen nodig en deze winkel was er één van het type hypermarché zoals ik dacht dat ze ze enkel in Frankrijk kenden. Enfin, we hadden een hoop tijd te doden en namen rustig onze tijd om door de rekken te beginnen snuisteren. We kozen een mooi exemplaar van een barbecue en trokken vervolgens richting elektrische toestellen. Op ons dooie gemak begonnen we met het kiezen van een mixer, een belangrijke beslissing die ons de komende 20 minuten volledig opslorpte ;-). Vaag hoorden we een bericht over 'salat', maar we luisterden er eigenlijk amper naar. Het was immers nog geen half 11 en het eerstvolgende gebed was pas rond kwart voor 12. Tijd zat en we kozen lustig verder.

Tot er plots een bewakingsagent op ons toegestapt kwam: "Chalas, chalas!", riep hij. Dat betekent zoveel als: "Gedaan, stop!"... en vervolgens begon hij druk te gebaren dat we snel moesten afrekenen, want de winkel ging sluiten en pas na de salat weer open. Salat? Welke salat? We begrepen er niet veel van, maar na wat over en weer gebrabbel in een soort Engels-Arabisch, werd duidelijk dat de winkel zou sluiten en pas om 13u weer opengaan. Op vrijdag (hier de "dag des heeren") gelden dus andere regels dan op andere dagen, weten we nu. De meeste winkels gaan pas open vanaf 16u en diegene die open zijn 's morgens vroeg, sluiten enkele uren in de voormiddag. Soit, wij betaalden (cash, want bancontact werkte ook niet op dat moment) en werden door de laatste geopende rolluik naar buiten gelaten. Beginnersfouten, noemen ze dat.

Aangezien er ook niets open was om te eten en er heel het weekend enorm veel stof in de lucht hing na een zandstorm (ons smogalarm is er niks tegen!) en we dus ook niet buiten konden komen, besloten we maar weer huiswaarts te keren. Och ja, we konden er nog wel om lachen en somden in de auto vrolijk op "Wat hebben we vandaah heleerd?"... tot Matias een beetje gegeneerd en met ernstige blik in de ogen meedeelde dat het reservelampje van de benzinetank net was beginnen branden. Het vervolg lees je in een volgende blog, maar ik kan al wél vertellen dat ook de benzinestations het vrijdagprincipe volgen en dat tanken met bancontact hier nog uitgevonden moet worden. Tja :-)...

 Smogalarm op z'n Saoedisch: dit zijn géén foto's van slechte kwaliteit, maar een illustratie van hoeveel stof hier de afgelopen dagen in de lucht hing... Dat stof is eigenlijk zand, maar aangezien dat hier zo fijn is heeft het meer weg van stof dan van zand.