Ex-expat mum

So it's been a few months already now. A few months since me and the boys decided not to return to Bahrain. Unexpectedly, as we did see ourselves living there for a few more years probably. Today I can say we have settled back in: the boys did a great job adapting to their Belgian schools, we are finding some new routine in our house, even my cold feet seem to have gotten better since I got my husband back home with us... and since I got me those pink fluffy slippers probably.

And yet, it still hurts. I miss Bahrain. I miss my job, I miss the boys' school. I miss the sun, yes I miss the heat... and maybe even a mall or two! I miss the sound of the mosque calling for prayer, I miss ordering in food from almost any possible international cuisine, I miss after school swims, I miss Friday brunch. I miss the smell of the ocean, I miss the peace and the pace and the fact that when you went to the supermarket, you were very likely to meet at least 5 different nationalities before you had left the fruits and vegetables section. I miss knowing people from all around the world, I miss having coffee in my favourite spots, I miss feeling 'at ease' and 'settled'. It's in the little things, mostly, that feeling of being... lost.
But really, most of all, it is our friends I miss... the close ones of course, but also those who weren't even that close to us. Some of you I will never see again, even though I felt we connected in some way or another. And although I know I will meet some of you again, it hurts to know that I can't just come over to have coffee together, that we can't just organize some quick breakfast together, that we won't run into each other in the supermarket.

Of course, we tend to romanticize once we're gone. I do remember the dust, the traffic, the heat when it was hard to breathe, missing family close by... And it hurts knowing that some people we considered to be our friends turned out to be just the opposite of that.
Yet even though it hurts, I am grateful. Look at the experiences we have had! The places we have seen, the people we have met! We have been so blessed to be able to share this experience as a couple, as a family. And oh the joy to be close to family again, to still have those few friends in our lives who have always been there for us, even when we weren't able to see each other or speak to each other on a regular basis...

So, yes, I guess I am no longer an expat mum now and even though our beautiful little Belgium has offered us a warm welcome back... it sort of feels like I need to start re-inventing myself... My head and emotions are still processing who I am now and how to be me in our life as a 'repat' knowing that I am just not the same person as the one that took that plane to Saudi seven years ago. But I am getting there and there will always, always be a piece of our Middle Eastern expat years in me to keep me warm. Yes, even when I'm freezing in my pink fluffy slippers under a cosy blanket looking at the rain pouring down from our windows :).

Expatmadam in hart en nieren!

Eventjes geleden was het precies vier jaar geleden dat ik en Matias begonnen aan een groot avontuur: we namen samen met onze (toen nog maar) twee zoontjes het vliegtuig richting Saoedi-Arabië. Daar stond ik dan, de volgende dag, ergens in een compound met enkele valiezen en een compleet nieuwe omgeving. En een nieuwe identiteit: voortaan was ik expatmadam. Uhm, come again?

Om heel eerlijk te zijn, kroop ik die eerste weken bijna weg tussen mijn vier muren als een klein, bang vogeltje. Me zeer bewust van het feit dat het rond mij krioelde van die nieuwe maar tegelijk vertrouwde wezens: andere expatmadammen. Help! Ik was mezelf nog zo aan het ontdekken als nieuwbakken mama, als huisvrouw, als thuisblijfmama... en nu moest ik me plots identificeren met dat onbekende ras: de expatmadam. En zo was ik helemaal niet! Want geef toe, velen onder jullie denken toch ook nog steeds dat de gemiddelde expatmadam dagen aan het zwembad vertoeft met een porto in de hand... of designerwinkels afschuimt om manliefs zuur verdiende centjes op te souperen... of op hoge hakken van massage naar manicure naar kapper zweeft terwijl de nanny, de meid en de driver intussen wel de kinderen opvoeden. Juist, ja, natuurlijk.

Als ik zo terugdenk aan die eerste periode?... Ik stond eigenlijk echt nog met 1 been in België. We zijn destijds ook vertrokken met de idee: even twee jaar een avontuur en dan terug naar het 'gewone leven'. Maar he, dan ben je plots vier jaar in het Midden-Oosten et voilà: je beseft dat je ergens onderweg een echte expatmadam geworden bent. Niet zo'n prototype dat bol staat van de clichés hoor... daarin kan ik je gerust stellen. Maar gewoon je eigen versie van een begrip dat véél breder bleek te zijn dan wat ik dacht.
Ja hoor, we gaan regelmatig zwemmen, maar meestal is de porto dan heel ver te zoeken terwijl ik probeer te zorgen dat mijn kroost niet verdrinkt of kou vat of uitglijdt of honger of dorst heeft of verbrandt of... Designerwinkels zijn ook niet bepaald aan mij besteed aangezien drie schattige rambo's mijn dagen vullen en ik al tevreden ben als ik de avond haal met dezelfde (propere) outfit die ik die ochtend aantrok... Onze zuurverdiende centjes souperen we trouwens makkelijk op aan schoolgeld, naschoolse activiteiten, of overvolle (en overpriced) boodschappenkarren... ik zal maar censureren wanneer de laatste keer is geweest dat ik de tijd heb genomen om naar de kapper te gaan... en mijn kinderen? Die voed ik zelf op, dank je wel, samen met mijn echtgenoot... en veel meer dan een poetshulp af en toe hoeft voor ons echt niet.

Maar ja, ik ben intussen echt een expatmadam en er nog fier op ook. We hebben ons helemaal gesmeten als gezin en doen dat nog elke dag. Met vallen en opstaan, maar we houden van dit leventje in al zijn imperfecties van gemis en frustraties en ontheemd zijn. Maar ook van het open leren zijn, de wereld aan je voeten hebben, wereldburgers van je kinderen kunnen maken, jezelf mogen heruitvinden, van het anders en helemaal jezelf mogen zijn. Wie had dat ooit gedacht!

Mijmeren over Saoedi...

Kan je het geloven? Meer dan drie jaar geleden is het al. Drie jaar sinds ik samen met mijn ventje en de twee grote jongens het vliegtuig nam... het vliegtuig richting ons nieuw leven, ons avontuur, de grote zandbak Saoed-Arabië. Man, wat was het een duik in het onbekende. Ik zie mezelf nog zitten in de taxi vanuit de luchthaven: helemaal overweldigd, een verloren traan die over mijn wangen liep en uit het raampje niet veel meer te zien dan zand. Zand, zand, zand. Die traan was er natuurlijk één van verdriet, van afscheid... maar nog meer was het er één van ongelooflijk overweldigende gevoelens, zo intens. Het was een beetje als opnieuw geboren worden, als een leeg blad voor je krijgen, een schoongeveegd bord en krijtjes in alle kleuren. Vergeef me mijn poëtische bui, maar geef toe, 30 worden en dat vieren met een ticket richting Saoedi in plaats van een vat geven in de plaatselijke voetbalkantine... het heeft iets.

Mensen vragen wel eens: 'Hoe lang moet je daar nog zitten?'. Ik begrijp die vraag wel, al is het soms zo jammer dat we niet écht uitgelegd lijken te krijgen wat nu zo leuk is aan dat expatten... want voor alle duidelijkheid: wij moeten niets. En zitten doen we hier ook niet bepaald veel ;). Matias leeft zich hier professioneel bijzonder goed uit. Ikzelf heb hier ook al een enorme weg afgelegd... om nog maar te zwijgen over hoe we hier als gezin naar elkaar toegegroeid zijn.
Laten we niet flauw doen: zeker in Saoedi hebben vrouwen hier nog bijlange niet de rechten die ze zouden moeten hebben en ja, er zijn wel wat dingen die we hier missen... al gaat het dan eigenlijk vooral om familie en vrienden want dat zal uiteraard altijd het moeilijkste aspect van dit soort leven blijven. Maar er is ook iets bijzonders aan een leven in het Midden-Oosten... iets ongrijpbaars wat je alleen kan ervaren door hier een tijdje te zijn.

Saoedi, dat was eigenlijk onthaasten... met een hoofdletter 'O'. Het leven werd er teruggebracht naar zijn absolute eenvoud. Ik heb hier het mooiste geschenk gekregen dat ik me als jonge mama kon toewensen: me volledig toeleggen op het op weg zetten van onze kindjes op het moment in hun leven dat ze het het meest konden gebruiken. Nooit zorgen om opvang, een veel te druk sociaal leven of op tijd op het werk geraken, maar gewoon het ritme kunnen volgen van de jongens. Ook mijn ventje en ik zijn eens zo hard naar elkaar toegegroeid. Niet alleen kregen we in deze periode ons derde zoontje erbij... we maakten dit ook allemaal bewust samen mee. Want dit is niet alleen zijn avontuur, dit is het onze, het is onze lijm voor de rest van ons leven en ook al was het soms best vloeken en lastig en zwaar en vermoeiend en ben ik mezelf absoluut een aantal keer tegengekomen... Saoedi heeft ook een bijzonder plaatsje gekregen in ons hart. Teruggaan hoeft niet meer voor mij, zeker niet nu Bahrein me enkele kostbare vrijheden teruggegeven heeft. Maar de tijd terugdraaien en niet naar Saoedi gaan? Nooit!

Schoolmama's enzo

Ziezo, daar zitten we dan, in het kleine Bahrein. Dicht bij onze oude thuishaven, maar wat een wereld van verschil! Bye bye abayah, halloooo auto! Maar ook, van de ultieme onthaasting terug naar een wereld van flitsend overaanbod en overweldigende moderniteit. 

Voor mij persoonlijk was het de start van het schooljaar die me meteen meezoog in een bruisende scholengemeenschap van tiger mums tot carrièrejaagsters tot nanny's tot brave huismoedertjes... Een indrukwekkend allegaartje waar ik zowaar even van moest bekomen. Want plots voelde ik me weer een beetje op de middelbare school, omgeven door een hoop profileringsdrang en weinig ambitie bij mezelf om daaraan mee te doen. Ik ben daar gewoon nooit zo goed in geweest... en hou het er dus maar gewoon bij om mezelf te blijven en de rest wat op me af te laten komen. 

Ik zeg dus nog steeds dag tegen de portier, de poetsvrouw en de nanny die iemands kind komt ophalen... Ook al ben ik dan de enige die dat klaarblijkelijk even normaal vindt als dag zeggen tegen het groepje succesvolle heb-je-me-gezien expats. Sta me toe even fijntjes op te merken dat het ook de eerste groep is die over het algemeen iets terugzegt. Waarmee ik niet wil minimaliseren dat ik ook al echt fijne gesprekjes gehad heb en verwacht dat ik op termijn hier of daar wel echt iemand van mijn slag zal tegenkomen.

Verder heb je de neurotische moeder die koortsachtig achter haar zoontje aanloopt en probeert te achterhalen 'wie zijn vriendjes zijn', om dan vervolgens de moeder in kwestie aan te spreken voor de ene playdate na de andere. Of de sociaal gestoorde moeder, die elk oogcontact schuwt en bij een uitdrukkelijke goeiemorgen van mijn kant zich liefst in haar eigen schaduw lijkt te willen verstoppen. Je hebt natuurlijk ook de typische Amerikaanse mums die meteen lid worden van oudervereniging, liefdadigheidsinitiatieven en sport- en after schooltoestanden allerhande. Alle respect, hoor, eerlijk waar... maar als bescheiden Vlaams meisje bekijk ik het toch liever even allemaal vanop een afstand alvorens allerhande engagementen aan te gaan.

Nu goed, alle ironie even daar gelaten. De jongens zijn helemaal in hun sas in hun gezellig schooltje met kipjes, eendjes, kat en heuse elfentuin. Nathan bij Miss Lucy, Lucas bij Miss Nita. En weet je waar ik elke dag opnieuw enorm van geniet? Het privilege om in mijn auto te kunnen stappen samen met mijn ventekes om hen he-le-maal zélf naar school te brengen!

Ma'a Salama...

Verveling, zweten, frustraties... Gezinspret, onthaasten, rust. Saoedi, Saoedi, je zal voor mij altijd het land van de contrasten blijven. Geweldige ups hebben we hier beleefd, maar ook grote downs. Ik ben mezelf hier tegengekomen - misschien zelfs meer dan eens. Maar 1 ding staat vast: ik zou voor geen geld deze ervaring willen inruilen. Want hoe uniek is het geweest om heel even dit land te mogen beleven. Van binnenuit en ver weg van Westerse stereotiepen en vooroordelen.

Je leest het goed, ik schrijf in de verleden tijd. En voorlopig nog vanop Saoedische bodem, maar de 'final exit' voor mij en de jongens zit in het systeem. Dat betekent concreet dat de volgende keer dat ik met hen het land verlaat, we er daarna niet meer in mogen. Final exit dus. Tijd voor iets nieuws, tijd voor iets anders. En neen, de wind waait ons vooralsnog niet richting België. Ja, we missen jullie en we zijn ons kikkerlandje nog niet vergeten. Maar de roep van het mysterieuze Midden-Oosten houdt ons nog even hier... Matias voorlopig nog in zijn oude job zal even moeten pendelen... terwijl ik en de kids onze thuis beginnen opbouwen in het bruisende Bahrein.

Het is vreemd, hoor... want hoewel ik uitkijk naar het nieuwe en vooral naar mijn herwonnen vrijheid (Autorijden!... Geen abbayah meer!... Alcohol!...)... is het toch met enige weemoed dat ik dit land achter mij laat. Het is een vreemde plek. Een plek om te haten, maar om van te houden tegelijkertijd. Waar ik veel aan te danken heb, ook. Thuis kunnen zijn bij mijn kindjes nu ze nog zo klein zijn. Een derde ventje verwelkomen in ons gezin. Een unieke inkijk in het Saoedisch familieleven, culinaire hoog- (en laag- ;)) standjes, zand (stof), zee, ZON! Prachtige herinneringen gemaakt tijdens bezoekjes van familie, fantastische mensen leren kennen en zelfs echte vriendschappen gesmeed. Ik ben blij dat ik vertrek, want het bloed kruipt waar het niet gaan kan en oh wat heb ik nood aan wat vrijheid. Maar eerlijk waar, ik sluit deze periode af zonder een millimetertje spijt. En ook al zeg ik al eens al lachend dat ik mijn abbayah ritueel zal verbranden... ik denk dat ik hem toch maar bewaar, zodat ik later wanneer ik een oud omaatje ben nog iets tastbaars heb om aan mijn kleinkinderen te laten zien bij het vertellen over onze avonturen daar in het verre oosten. Ma'a Salama (en tot in Bahrein ;))...

Me and the big Saudi wedding! (part 2)

Verschillende keren hebben we de vraag gesteld. Om hoe laat ik geacht werd aan te komen. 20u à 20u30 werd me gezegd. Goed, dan mikken we op 20u30... ik wil niet de eerste zijn natuurlijk! Mijn ventje en de boys zetten me plichtsgetrouw af (feest is op paar minuutjes rijden van hotel) en met knikkende knieën gaan ik en Leon naar binnen.

Al gauw merk ik dat ik de timing niet zo letterlijk had mogen nemen (wat is dat toch met Belgen en op tijd komen ;p). In de lobby zaten amper een vijftal gesluierde vrouwen. Aan mijn linkerkant zag ik de "vestiaire" waar 2 Saoedische meisjes hun abbayah al hadden afgegeven. Ik besloot hetzelfde te doen en was al bijna richting feestzaal getrokken om eens te kijken. Uit mijn ooghoeken merkte ik echter dat de gesluierde dames teken leken te doen dat dit geen goed idee was. Net op tijd zag ik dat enkele werkmannen nog wat bloemen aan het installeren waren. Ik vluchtte dus snel terug naar de vestiaire. Sjonge, al bijna geopend met een blunder en mezelf in Saoedi zonder abbayah aan een man getoond. Goed bezig ;).

Pakweg een half uur later was de kust veilig. De dames gingen zich ontsluieren en namen plaats aan het begin van de zaal. Dichte familie, gokte ik... achteraf bleek het inderdaad de moeder en zussen van de bruid te zijn. Zij zorgden voor de ontvangst. Ik besloot in de lobby te wachten tot er iemand zou aankomen die ik kende (de moeder van de bruidegom en haar dochter). In tussentijd kwam tot 2 keer toe iemand vragen wie ik was... Geruststellend gevoel als vreemde eend in de bijt.

Tegen half 10 kwam dan eindelijk het bekend volk aan. Ik checkte even wat van mij verwacht werd: het ontvangstcomité groeten, plaatsnemen en dansen werd me gezegd. Goed, I can do that :). Het komende anderhalf uur zou ik heel rustig de tijd krijgen om de prachtige zaal en modedéfilé in al zijn details in me op te nemen. Enorm hoge plafonds, prachtig versierde bloemstukken, lage tafeltjes met zeteltjes rond, overal wit en licht en in het midden van de zaal een trap met rode loper die richting podium met witlederen fauteuil ging. Intussen stroomden de dames met mondjesmaat binnen. En zo werd ik getrakteerd op een soort mengeling tussen een missverkiezing en modeshow... met jurken in alle maten en soorten. Met prachtige dames, adembenemend mooi en stijlvol, tot compleet over the top slagroomtaarten. Van discobollen tot vreselijk ouderwets, van niet bepaald flatterend tot helemaal perfect. Dik, dun, groot, klein... alles was vertegenwoordigd. Enorme kapsels heb ik gezien, zware make-up, Louboutins en andere schoenen-op-stelten... Een huwelijk is een serieuze zaak. Het is je kans om jezelf te tonen op een sociaal event. Eén van de weinige voor Saoedische vrouwen. Daar ga je dus niet heen in een schattig-jurkje-van-achter-in-de-kast. Dat bereid je voor en daar steek je tijd in... want je wil gezien worden... voor die ene keer. Ook al is er dan geen vent die van dat moois mag meegenieten.

Dik voorbij 23u was het intussen. De meesten leken nu eindelijk gearriveerd. Plots klonk er luide traditionele Saoedische muziek door de boxen. Ik vluchtte naar achter (weg van de te luide muziek) met Leon (die intussen in een diepe slaap lag en zich verder weinig aantrok van al dat vrouwelijk schoon rond hem) en merkte intussen het projectiescherm op. Blijkbaar zaten de muzikanten en zanger in een apart kamertje muziek te maken... En dat werd geprojecteerd op een scherm. Wij zagen hen dus wel, maar zij ons niet (wat kunnen Saudi's toch creatief zijn ;) en in een mum van tijd begon het dansen. Niet helemaal zoals wij het gewoon zijn. Een soort trippelpasje met occasioneel een zwier van de heupen erbij is nog de beste beschrijving... Verschillende keren vroegen de dames die ik kende om mee te doen maar pas na een klein uurtje heb ik me ook effectief aan een dansje gewaagd. Een glaasje cava had nu wel handig geweest om de plankenkoorts te verdrijven, maar goed ;P. Zo goed en zo kwaad als mijn westerse dansbenen dat konden, deed ik mee... en man wat ben ik blij dat ik niet snel het schaamrood op mijn wangen krijg. Want uiteraard draaiden meteen een heleboel hoofden in mijn richting: "Zie daar die westerse probeert te dansen!". Zucht, ik lachte mijn plotse vlaag van verlegenheid maar weg en besloot het te negeren. Eén dansje vond ik voorlopig wel voldoende en gelukkig was intussen ook stilaan hét moment aangebroken. We zouden de bruid zien. Eindelijk!

Lichten uit, spot op de trap en de gordijnen werden weggetrokken. Vervolgens kwam de bruid in tergend traag tempo de trap af. Volledig in het wit, brede witte rok van tule, lange sluier in het haar, strapless topje, stralende glimlach en een dikke knot pikzwart haar. Ze zag er prachtig uit, prinsesserig en genoot van haar moment. Er weerklonk af en toe ook een kreet van blijdschap door de zaal. Een soort indianenkreet onder een L-klank om toch te proberen het te beschrijven. Verschillende dames hadden ook hun hoofd bedekt intussen. Niet omwille van de aanwezigheid van een man maar omdat de blijde intrede uitgebreid gefilmd en gefotografeerd werd. Uiteindelijk nam de bruid plaats op het podium en daar mocht ze blijven zitten terwijl het dansfeest weer begon. Ik liet me nog een keer verleiden om te dansen samen met de vrouw die me had uitgenodigd... al zat mijn zelfvertrouwen intussen al diep in mijn fancy schoenen wat dat betreft ;). Daarna zou ik me wel stilletjes terugtrekken in de lobby: Leon voeden en moe wezen. En me afvragen wanneer ik zonder onbeleefd te zijn zou kunnen vertrekken. Het was half 2 intussen, het belangrijkste had ik wel gehad dacht ik zo. En niet te vergeten: ik was al bijna 21 uur wakker.

Maar wat bleek? Er moest nog gegeten worden. Op dit uur? Ja hoor en het zou bijna beledigend zijn om voor het eten te vertrekken, werd me verteld. Goh ja, dat begrijp ik wel... maar wie eet er nu om 2u15?! We hadden inderdaad nog niet veel meer dan Arabische koffie, wat pralines, kleine hapjes, thee en fruitsap gekregen. Maar honger had ik al lang niet meer en mijn lichaam dat al van 5u 's ochtends wakker was schreeuwde om een bed! Maar het was echt zo dus ik besloot toch te bijven, dit wou ik ook nog meemaken! En inderdaad, plots gingen er 2 deuren open en daar stond een enorm koud en warm buffet, met nog een dessertenbufft ook. Iedereen bediende zich één keer en ik raakte intussen in een intens en boeiend gesprek met twee Saoedische dames. Tot mijn GSM om 3 uur rinkelde... Matias diezich een beetje ongerust maakte... Intussen bleek ook dat de meesten vertrokken waren, dus mijn ventje regelde de hoteltaxi voor mij en ging ik mijn abbayah halen.

Alle prachtige verschijningen verdwenen weer achter hun zwarte vermommingen. Al die persoonlijkheden, karakters en stijlen verborgen zich weer achter hun muur van anonimiteit. Zo vreemd, als een donker onweer dat het feestgedruis en de confetti in één ruk wegspoelt.... Maar wat een ervaring, dit ga ik werkelijk nooit meer vergeten...

Me and the big Saudi wedding! (part 1)

Vijf uur 's ochtends. Tijd om op te staan. Kindjes klaarmaken, laatste dingen in de auto laden en weg zijn wij. Naar Riyadh! Tijd om nog eens ten volle te beleven wat zo fijn is aan het expatleven: een trouw mogen meemaken, Saudi style. Lichte maagpijn maakt zich van mij meester, maar vol goesting rijden we de compoundmuren buiten. Zo benieuwd!

De rit naar Riyadh is aangenaam. Stralend zonnetje, prachtige woestijnlandschappen, kamelen en leuk (hoewel soms lawaaierig) gezelschap... tot na anderhalf uur rijden plots mijn gedachten afdwalen. En dan besef ik het. Ik ben iets vergeten. Neen, niet mijn jurk (stel je voor!). Ook niet mijn schoenen (help!). Wel de toiletzak. Och, hoor ik je denken, een tandenborstel is snel gekocht. Inderdaad, normaalgezien zou dit ook geen probleem zijn. Maar vandaag is het dat wel: make-up, contactlenzen, haargerief, lekker geurtje... alles zat erin. Zucht, ik had er nooit mogen vanuit gaan dat manlief wel zou weten dat diegene die het laatste de badkamer gebruikt 's ochtends ook de toiletzak in de auto moet zetten. Zal wel zo een Mars-Venus ding zijn ;)... Help!

Enfin, een boel hartkloppingen, zweetuitbarstingen en dergelijke later kwamen we aan in ons hotel. Mooie kamer, alle gerief afgezet en wij op pad. Alles gaan kopen! Ook dat was echter geen sinecure, want het was natuurlijk vrijdag. In Saudi betekent dat: de meeste winkels gaan pas open na 16h. Nogmaals: zucht. Soit, ik bespaar je alle details en zal het er maar op houden dat het me uiteindelijk gelukt is om lenzen, geurtje, make-up en haargerief te vinden. Domme domme kosten maar goed... ik kon toch moeilijk met mijn alledaagse kop bovenop mijn chic kleedje richting Saoedische trouw trekken, niet waar ;)?

Intussen was de tijd gekomen om me klaar te maken. Man, dat voelde even onwennig. Zo lang geleden! En vooral: wat een gek gevoel toch in de onderbuik! Net of ik weer naar mijn eerste fuif ging... Oh boy, wat doen ze me toch aan...

(wordt vervolgd)

'Moi' in my fancy dress ;)