Als je ons kent weet je het wellicht al even... of je hebt het ergens tussen de regels gelezen... woestijnmama verwacht dus een kleine woestijnbaby. Vreugde alom natuurlijk want ons gezinnetje leek nét niet compleet met zijn viertjes ;)... Ook al betekent dit zwanger zijn in Saoedi (en ja, de wenselijkheid daarvan hebben we op voorhand toch maar even gewikt en gewogen ;)).
Op zich weet je bij een derde kindje natuurlijk wel wat je kan verwachten en dat maakte de beslissing om er toch hier al voor te gaan net iets makkelijker. Je kent het klappen van de zweep, staat als mama intussen sterk in je schoenen en weet al wel waar je je allemaal aan kan verwachten. En toch heeft kleine woestijnbaby me al meteen goed liggen gehad ;). De details bespaar ik je, wees gerust... Maar ik kan je vertellen dat sinds week 6 eten en drinken enorm problematisch is geweest en dit tot ongeveer een week of 2 geleden.
Op en af vliegen naar België tijdens de feestdagen -helaas ook zonder manlief- was, om het met een eufemisme te zeggen... challenging :). Voor het eerst in mijn leven was ik oprecht blij met de papieren zakjes in het opbergvakje voor mij en kreeg ik erg meelevende blikken van de passagiers rond mij. Toen een lieve stewardess zelfs kwam vragen of het wel met me ging, besefte ik dat ik wellicht intussen ook groen of geel of allebei zag. Enfin, zwanger vliegen met twee kids... géén aanrader in mijn geval :).
Volgende avontuur: naar de gynaecoloog in Saoedi. Daarvoor kozen we het plaatselijke ziekenhuis, waar de eerste uitdaging alvast was om een afspraak vast te krijgen. Via telefoon kreeg Matias steevast het antwoord: "Mafi English". Geen Engels dus... en uiteindelijk is hij op een avond even moeten langsrijden om een afspraak vast te krijgen bij mevrouw de gynaecoloog. So far so good. De dag van de afspraak eindelijk aangebroken, was het wachten in de wachtkamer op zich al een -nu ja- boeiende ervaring. Anderhalf uur hebben we gewacht... terwijl intussen de ene na de andere zwarte gedaante leek 'voor te schieten' en wij ons koortsachtig afvroegen of we onze westerse beleefdheid nu van ons af moesten gooien en hetzelfde moesten doen? Na de verpleegster enkele keren te hebben aangesproken, bleek onze inschrijving niet goed doorgekomen; we hadden daar dus nog lang kunnen zitten. Soit, uiteindelijk mochten we binnen, werd mijn gewicht en bloeddruk gecontroleerd en kreeg ik een papiertje om op 2 andere diensten bloed te laten trekken en een echo te laten doen. Zucht, ingewikkelde bedoening...
Bloed trekken ging snel, aangezien ik als enige geen problemen had met het feit dit door een mannelijke verpleger te laten doen :). Bij de echo was het eerste wat de dame aan de balie zei dat er wel alleen een mannelijke dokter was vandaag... en dat terwijl ik al heel mijn leven bij een mannelijke gynaecoloog ga :)... Eens mijn beurt, kwam een vrouwelijke verpleegster me halen. Zij legde me 'propertjes' klaar voor de gynaecoloog. Mijn buik werd blootgelegd (net genoeg om een echo te kunnen doen) en mijn benen werden zedig bedekt met een wit laken, ook al had ik gewoon een lange grijze broek aan waarvan de knoop zelfs niet open moest ;). Kwestie dat de man van dienst geen millimeter te veel van mijn -bedekt- lichaam zou zien en/of aanraken veronderstel ik. Tja, begrijpelijk natuurlijk voor dames die zelfs hun aangezicht aan geen enkele man laten zien. Beetje vreemd gevoel echter voor iemand als ik die nu eenmaal uit een heel andere wereld komt...
Nadien nog even terug naar mijn vrouwelijke gynaecologe die uit het verslag van de echo gelukkig af kon leiden dat woestijnbaby in topvorm was. Wij dolblij, hoewel honger en vermoeidheid mijn zo al belabberde toestand nog eens versterkten op dat moment. Oh ja, en voor wie er nog aan twijfelde... voor de bevalling keer ik toch maar terug naar België hoor...
