Ik geef het toe, mijn blog hangt vol stof en spinnenwebben... Zo erg heb ik hem verwaarloosd de laatste maanden. Nu ja, ik heb me dan ook van een niet onbelangrijke taak gekweten intussen: het voortbrengen van nageslacht. Want ook al was het de derde keer, vanzelf gaat dat toch allemaal niet. Misselijkheid, vermoeidheid, hitte, vreemde Saoedische dokters en gynaecologen... Enfin, het werd wel een zwangerschap om in te kaderen ;). Gelukkig ook wel in positieve zin want het was natuurlijk niet allemaal kommer en kwel om te mogen rondlopen met dat prille leven in mij, wel integendeel ;). Maar het werd wél een zwangerschap die werd afgerond in België aangezien bevallen in Saudi om hier eerder vernoemde redenen voor ons geen optie was.
Het werd een zware tijd, want weer werd ons gezin even uit elkaar gerukt. Matias werkte hier dapper nog wat verder terwijl ik lekker rond op 32 weken met de kids naar België overvloog. Mijn volgende opdracht: zwanger blijven tot manlief ook het vliegtuig terug genomen had om dan te bevallen. En snel, graag, want er moest een boel papierwerk worden geregeld om baby mee naar huis te nemen. Een terugreis die we liefst samen wouden doen want alleen vliegen met 2 (b)engeltjes én een pasgeborene leek me toch wat ambitieus ;).
Zo gezegd, zo gedaan... Ik heb bij momenten ons expatbestaan serieus vervloekt. Momenten als deze zijn uiteraard niet de reden waarom je aan zo een avontuur begint. En ja, dan zit het je wel eens hoog en is het zaak om alle facetten en ook voordelen van ons bestaan niet uit het oog te verliezen. Ook mijn mama heeft gedurende een week of 8 amper geslapen: haar gsm diende zowat als hoofdkussen aangezien zij stand-by bevallingspartner was in de periode dat Matias er nog niet was ;). En toch, toch was daar dan die dag waarop het ventje terug was. De jongens waren uitzinnig van vreugde!... Alleen kleine buikbaby trok er zich voorlopig niet veel van aan en besloot uiteindelijk een weekje later pas - een dag voor mijn uitgerekende datum- te komen piepen. Leon, 3kg875 en 54 cm, geboren op 8 augustus 2013...
(wordt vervolgd)
Het werd een zware tijd, want weer werd ons gezin even uit elkaar gerukt. Matias werkte hier dapper nog wat verder terwijl ik lekker rond op 32 weken met de kids naar België overvloog. Mijn volgende opdracht: zwanger blijven tot manlief ook het vliegtuig terug genomen had om dan te bevallen. En snel, graag, want er moest een boel papierwerk worden geregeld om baby mee naar huis te nemen. Een terugreis die we liefst samen wouden doen want alleen vliegen met 2 (b)engeltjes én een pasgeborene leek me toch wat ambitieus ;).
Zo gezegd, zo gedaan... Ik heb bij momenten ons expatbestaan serieus vervloekt. Momenten als deze zijn uiteraard niet de reden waarom je aan zo een avontuur begint. En ja, dan zit het je wel eens hoog en is het zaak om alle facetten en ook voordelen van ons bestaan niet uit het oog te verliezen. Ook mijn mama heeft gedurende een week of 8 amper geslapen: haar gsm diende zowat als hoofdkussen aangezien zij stand-by bevallingspartner was in de periode dat Matias er nog niet was ;). En toch, toch was daar dan die dag waarop het ventje terug was. De jongens waren uitzinnig van vreugde!... Alleen kleine buikbaby trok er zich voorlopig niet veel van aan en besloot uiteindelijk een weekje later pas - een dag voor mijn uitgerekende datum- te komen piepen. Leon, 3kg875 en 54 cm, geboren op 8 augustus 2013...
(wordt vervolgd)
Op vakantie in België...
Onze kleinste knapperd...
