Er zijn ergere manieren om je dagen te slijten. Het is een uitdaging, een verrijkende ervaring en we gaan er alleen maar sterker uit komen. Als personen. Als gezin. En geef toe, how bad can it be, met (bijna) elke dag zon, altijd warme temperaturen, zee, strand en zwembad in de buurt. En toch, zo af en toe sluipt dat vervelende gevoel binnen. Twijfel, droefheid, heimwee. Niet dat we het hier constant op een huilen willen zetten, wel integendeel... Maar gewoon, ik ben hier nu bijna 4 maanden en dan gebeurt het wel eens dat je eens even 'gewoon' zou willen doen. Tja, dan gebeurt het dus: je botst met al je enthousiasme en openheid op de beperkingen die je omringen in een land als dit.
Op zich is het eigenlijk niet zo erg nochtans. Je mag niet met de auto rijden bijvoorbeeld. Goed, dan laat je je in het weekend wel overal naartoe rijden door manlief. Gezellig, zo wordt zelfs de stomste boodschap al snel een leuke familie-uitstap. En toch. Zo af en toe gebeurt het dat je plots het een of ander nodig hebt. Je wordt onverwachts ergens uitgenodigd: hoe geraak ik zo snel aan een doosje chocolaatjes? Of tijdens de wekelijkse boodschappen ben je het een of ander vergeten... Ja er is het compoundwinkeltje, maar daar hebben ze écht niet alles. Bovendien heffen ze daar volgens mij vergeetachtighheidstaxen, echt een schande welke prijzen ze daar vragen! Of nog, je hebt een gek knutselidee met de kids... Vergeet het maar, een uitstapje naar de plaatselijke hobbywinkel moet op voorhand grondig gepland worden. Bye bye, spontaniteit... Bovendien, elke keer je dan in het weekend ergens heen wil, wil iedereen dat. Drukte dus, volk, veel volk en lawaai. Stress. Verkeer.
En dan bén je dus eindelijk in de winkel waar je al heel de week naartoe plant, vergeet je nog de helft omdat je je zo haast: want het is warm en druk en pft ik heb al geen zin meer :-). Of gewoon, je hebt maar een uurtje want dan sluit alles weer voor salat (gebedstijd). En je kan dan wel even in de auto wachten, maar leuk is iets anders onder meer dan 40 graden, ook al draait de airco vollenbak.
Maar geen nood. Af en toe kan je gelukkig ook eens buiten de spits weg. In mijn geval betekent dat dan het nemen van de compoundbus. Maar ook hier doe je - zeker als vrouw- niet wat je wil. Een eigen bankkaart heb ik niet (is ook niet zeker dat we er voor mij een zullen kunnen bemachtigen (!)), dus is het eerste werk van de dag de bankkaart van het ventje meekrijgen (gelukkig, geen probleem ;-)). Volgende werk: de bus niet missen. Je niks aantrekken van de scheve blik van de buschauffeur omdat je twee kleine kinderen en dus een hoop gerief mee hebt om de busrit en de dag door te komen. Hopen dat je kindjes niet te veel kind zullen zijn en de andere dames dus niet te veel zullen storen op hun uitstapje (hoewel, who cares eigenlijk?)... En de eventuele misprijzende blikken negeren als het dan toch even anders loopt ;-).
Dan, shoppen. Enfin ja, af en toe vluchtig een winkel binnengaan en intussen de kids niet uit het oog verliezen. Met je oudste naar het toilet gaan. En daarna nog 3 keer omdat het de keren ervoor 'niet ging' :-). Constant op je horloge kijken want de bus mag je niet missen. Niet mogen eten wat je wil 's middags op restaurant omdat het bijna gebedstijd is. Enkel keuze uit een paar snelle snacks... En dan is het niet eens lekker ook. Naar huis rijden met de bus en tien keer vrezen voor je leven in dat moordende verkeer. Blij zijn dat je levend thuis bent geraakt en je afvragen of het nu wel of niet leuk was. Ventje 's avonds verwelkomen en horen: "'t Was leuk, precies ;-)?"... Huh?... Blijkt dat bij elke aankoop met Bancontact Matias een sms krijgt met waar en waaraan er op dat moment geld wordt uitgegeven. Enfin ja om maar te zeggen, je mag hier al niet veel als vrouw... En dan laten ze je eens vrij en word je nog langs alle kanten gecontroleerd ;-).
Och, het is zéker niet mijn bedoeling hier het zwarte schaap te gaan uithangen. Ik geniet nog steeds volop van de voordelen van mijn bestaan samen met mijn 3 ventjes en weiger dan ook om het knopje in mijn hoofd van positieve op negatieve modus over te schakelen. Maar ik geef toe dat de beperkingen soms harder doorwegen dan je op het eerste zicht zou denken. Je past je aan, je werkt errond, je doet het ermee en leeft gewoon anders op de duur. Maar zo soms en plots en heel ongemerkt sluipt het binnen in je systeem. Dat gevoel van niet te mogen/ kunnen doen wat, waar en wanneer je maar wil. Dan besef je plots weer even hoe westers je bent en dat het waarschijnlijk nooit helemaal zal wennen :-).
Op zich is het eigenlijk niet zo erg nochtans. Je mag niet met de auto rijden bijvoorbeeld. Goed, dan laat je je in het weekend wel overal naartoe rijden door manlief. Gezellig, zo wordt zelfs de stomste boodschap al snel een leuke familie-uitstap. En toch. Zo af en toe gebeurt het dat je plots het een of ander nodig hebt. Je wordt onverwachts ergens uitgenodigd: hoe geraak ik zo snel aan een doosje chocolaatjes? Of tijdens de wekelijkse boodschappen ben je het een of ander vergeten... Ja er is het compoundwinkeltje, maar daar hebben ze écht niet alles. Bovendien heffen ze daar volgens mij vergeetachtighheidstaxen, echt een schande welke prijzen ze daar vragen! Of nog, je hebt een gek knutselidee met de kids... Vergeet het maar, een uitstapje naar de plaatselijke hobbywinkel moet op voorhand grondig gepland worden. Bye bye, spontaniteit... Bovendien, elke keer je dan in het weekend ergens heen wil, wil iedereen dat. Drukte dus, volk, veel volk en lawaai. Stress. Verkeer.
En dan bén je dus eindelijk in de winkel waar je al heel de week naartoe plant, vergeet je nog de helft omdat je je zo haast: want het is warm en druk en pft ik heb al geen zin meer :-). Of gewoon, je hebt maar een uurtje want dan sluit alles weer voor salat (gebedstijd). En je kan dan wel even in de auto wachten, maar leuk is iets anders onder meer dan 40 graden, ook al draait de airco vollenbak.
Maar geen nood. Af en toe kan je gelukkig ook eens buiten de spits weg. In mijn geval betekent dat dan het nemen van de compoundbus. Maar ook hier doe je - zeker als vrouw- niet wat je wil. Een eigen bankkaart heb ik niet (is ook niet zeker dat we er voor mij een zullen kunnen bemachtigen (!)), dus is het eerste werk van de dag de bankkaart van het ventje meekrijgen (gelukkig, geen probleem ;-)). Volgende werk: de bus niet missen. Je niks aantrekken van de scheve blik van de buschauffeur omdat je twee kleine kinderen en dus een hoop gerief mee hebt om de busrit en de dag door te komen. Hopen dat je kindjes niet te veel kind zullen zijn en de andere dames dus niet te veel zullen storen op hun uitstapje (hoewel, who cares eigenlijk?)... En de eventuele misprijzende blikken negeren als het dan toch even anders loopt ;-).
Dan, shoppen. Enfin ja, af en toe vluchtig een winkel binnengaan en intussen de kids niet uit het oog verliezen. Met je oudste naar het toilet gaan. En daarna nog 3 keer omdat het de keren ervoor 'niet ging' :-). Constant op je horloge kijken want de bus mag je niet missen. Niet mogen eten wat je wil 's middags op restaurant omdat het bijna gebedstijd is. Enkel keuze uit een paar snelle snacks... En dan is het niet eens lekker ook. Naar huis rijden met de bus en tien keer vrezen voor je leven in dat moordende verkeer. Blij zijn dat je levend thuis bent geraakt en je afvragen of het nu wel of niet leuk was. Ventje 's avonds verwelkomen en horen: "'t Was leuk, precies ;-)?"... Huh?... Blijkt dat bij elke aankoop met Bancontact Matias een sms krijgt met waar en waaraan er op dat moment geld wordt uitgegeven. Enfin ja om maar te zeggen, je mag hier al niet veel als vrouw... En dan laten ze je eens vrij en word je nog langs alle kanten gecontroleerd ;-).
Och, het is zéker niet mijn bedoeling hier het zwarte schaap te gaan uithangen. Ik geniet nog steeds volop van de voordelen van mijn bestaan samen met mijn 3 ventjes en weiger dan ook om het knopje in mijn hoofd van positieve op negatieve modus over te schakelen. Maar ik geef toe dat de beperkingen soms harder doorwegen dan je op het eerste zicht zou denken. Je past je aan, je werkt errond, je doet het ermee en leeft gewoon anders op de duur. Maar zo soms en plots en heel ongemerkt sluipt het binnen in je systeem. Dat gevoel van niet te mogen/ kunnen doen wat, waar en wanneer je maar wil. Dan besef je plots weer even hoe westers je bent en dat het waarschijnlijk nooit helemaal zal wennen :-).
Voor de liefhebbers: nog wat sfeerbeelden...
mijn favoriete chauffeur :-)
onze geweldige co-piloot!
moi ;-)
Dagelijkse kost op onze thermometer... onderkant blauw staafje geeft maximumtemperatuur van de dag aan (oh ja, hij hangt in de schaduw ;-))
Dat gebeurt er als je op onmogelijke momenten toch nog snel boodschappen moet doen
(oharmekes toch...)
Nathans eerste keer op de bus, enkele maanden terug (waw ik merk nu pas hoe groot mijn baby sindsdien geworden is!)
En ook Lucas op de bus... toen nog met truitje want 20° is toch maar frisjes ;-)!
Hallo woestijnmama !
BeantwoordenVerwijderenHeel toevallig ben ik bij jouw site terechtgekomen. Ik heb net het boek van Carmen Bin Ladin gelezen en wilde daarna nog wat gaan googlen om iets meer te weten te komen over Saoudi-Arabië. Ben trouwens al langer geïnteresseerd in alles wat met de islamitische cultuur te maken heeft. Ik heb dan ook met heel veel plezier jouw verslagen gelezen !! Wat een avontuur,zeg ! Super dat je dit met ons allen wil delen. Geniet ervan, ik kijk alvast uit naar een volgend blog ! Groeten, Wendy