Zwarte brievenbussen en keukenhanddoeken... dat had ik eigenlijk verwacht aan te treffen bij het aankomen in de luchthaven van Saoedi-Arabië. En ja, hoe verder we in de luchthaven kwamen, hoe meer mannen in traditionele klederdracht ons pad kruisten (wit gewaad met geruite doek op het hoofd) en hoe meer vrouwen ook gehuld waren in abbaya en niqab (hoofddoek) die enkel de ogen nog vrijliet. En toch, opvallend veel vrouwen droegen een kleurrijke hooffdoek die het aangezicht vrijliet en opvallend veel mannen liepen er eigenlijk vrij westers bij. Een beeld dat volgens Matias niet klopt met wat ik zal te zien krijgen in de rest van Saoedi... en dat maakt van de luchthaven dus meteen een beetje een dubbelzinnige plek. Het is de overgang tussen dat strenge moslimregime en het 'losbandige' westen en is eigenlijk de enige plek waar je als Westerling echt een beetje inkijk krijgt in de verborgen wereld die zich afspeelt achter die uniformiteit in religie en klederdracht.
Toen we op het vliegtuig stonden te wachten op Schiphol, had ik al heel sterk de neiging rond me te kijken: vliegt hij of zij naar Saoedi (ons vliegtuig maakte slechts een tussenstop in Dammam)? Zal ik de handbagage van die dame straks voortgetrokken zien worden door een in zwart gehulde gedaante? Ik herinner me een mooi, modieus gekleed meisje met een zwarte hoofddoek. Ze moest voorbij ons, maar Lucas lag op de grond. Matias maakte een grapje en vroeg Lucas plaats te maken voor het meisje. Ze glimlachte vaag, maar deed duidelijk haar best al het oogcontact met Matias te vermijden... Haar looks verklapten nog de plaats waar ze net enige tijd had doorgebracht. Maar haar ogen vertelden dat ze met haar gedachten alweer in haar thuisland was waar een vrouw een man niet in de ogen hoort te kijken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten