Wekker, taxi, vliegtuig, vliegtuig, taxi, dodo...

Wat een reis! Maar wat een voorbeeldige jongens hebben wij! Echt waar, ongelooflijk hoe flink onze mannetjes geweest zijn ondanks het zware reisschema van de dag. Gelukkig maar, want ik geef het grif toe: hoe dichter de landing op Dammam (Saoedi-Arabië) kwam, hoe zenuwachtiger ik werd. Het is ongelooflijk hoe de zenuwen door je keel gieren wanneer je beseft dat je op het punt staat te landen op een plek die je niet kent maar waar je wél de komende twee jaar van je leven moet gaan doorbrengen. Hoewel ik hou van wat avontuur en dat ook één van onze beweegredenen was om dit te doen, overviel me echt een grote angst voor het onbekende. Ik probeerde me rustig te houden en gelukkig wist ik dat ik kon vertrouwen op Matias die het allemaal al een beetje kent... Maar toch was het met trillende benen dat ik van het vliegtuig stapte en voet zette op Saoedisch grondgebied.

Bijna meteen volgde een eerste paspoortcontrole met een vriendelijk "Welcome to Saudi Arabi" erachterna. Hm, ok, vriendelijke mens... dit kan nog meevallen, dacht ik prompt. Volgende opdracht: de vrouwentoiletten induiken en me omtoveren in een aanvaardbare versie van mezelf als Westerse vrouw; met andere woorden: de fameuze abbayah aantrekken. Daar voelde ik me eigenlijk verrassend goed bij... en ik denk dat het te maken heeft met het feit dat je je eigenlijk een klein beetje verstopt. En laat dat nu net iets zijn wat een mens een iets comfortabeler gevoel kan geven in een vreemde, onvoorspelbare situatie: je verstoppen. Ik dus nog wel tevreden gehesen in mijn abbayah volgde braaf mijn ventje samen met de kindjes in de buggy om door te gaan naar de effectieve paspoortcontrole. Daar zorgde de iqama (verblijfsvergunning Matias) ervoor dat we naar een rij doorverwezen werden waar slechts één iemand voor ons stond. We moesten dus niet zoals een pak anderen aanschuiven achter een lange rij. En ook bij deze balie ging alles verrassend vlot. Ik moest wel mijn vingerafdrukken geven (wow, that's a first!) en een foto laten nemen, maar dat is blijkbaar standaardprocedure. En eigenlijk, voor we het wisten stonden we met onze bagage in de hand buiten te onderhandelen voor een taxi.

Die taxi voerde ons door het intussen donkere Saoedische landschap richting compound... en ik weet niet of het aan de vermoeidheid lag, of aan de eerste indrukken van dit land, maar daar overviel me plots een groot gevoel van ontworteling. Heel even en ook voor het eerst besefte ik écht hoe ik momenteel zweef tussen het vertrouwde wereldje in België en een nieuw leven waarvan ik op dit moment hoegenaamd niet weet hoe het zal zijn en of het ons zal bevallen. Gelukkig blijkt ons huisje geweldig te zijn, dus dat is alvast één ankerpunt dat ik heb...