Ok, we zijn er klaar voor... denk ik toch, want ben je ooit echt klaar voor een sprong in het diepe als deze? Het was rekenen en puzzelen, maar we hebben alles mee (hoop ik :-)) en dat binnen het maximumgewicht. Het afscheid is achter de rug, de kindjes liggen vredig en onwetend in hun bedje... en dan is het de kunst om vooral niet te veel na te denken. Want zal ik kunnen slapen? Hoe zal het reizen met de kindjes verlopen? Geen vertragingen? Volle pampers op de slechtste momenten? Of moe of net heel actief wanneer het nét even niet past?
En dan, vooral, hoe zal het zijn om daar in Saoedi aan te komen? In hoeverre zal ik meteen voelen dat ik me daar als vrouw helemaal niet kan gedragen zoals hier? Hoe zal het voelen om nu ook daadwerkelijk met de fameuze abbayah aan rond te lopen? Hm, toch maar stoppen met bloggen voor vandaag, want voel de stress weer stijgen... Tot in Saoedi, het ga jullie hier allemaal goed!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten