Gisteren was het dan eindelijk zo ver... na zeven héél lange weken stond ik met klamme handjes en knikkende knieën op het perron te wachten. Mijn maag in een driedubbele knoop, mijn hart dat bonsde in mijn keel, enfin alle clichés voor ons eigen Hollywood-momentje waren vervuld. En ja hoor, de wagondeur ging open en daar was hij dan, mét een bos rode tulpen (uit Amsterdam ;-)) in de hand... De uurtjes erna heb ik allemaal een klein beetje in een waas beleefd, me slechts vaag bewust van de domme gelukzalige glimlach die rond mijn lippen hing :-).
Intussen natuurlijk weer heel hectische dagen doorgemaakt. Tussen het ophalen van het familievisum (jeej!) en het beginnen pakken van de valiezen door, beleven we momenteel vooral veel intense momenten met onze lieve familie. Want rond elk weerzien met Matias hangt ook meteen een zweem van afscheid... maar ook dankbaarheid want wat zijn we iedereen dankbaar voor alle steun en hulp de laatste maanden en ja, we gaan jullie missen verdikke!
Zondag is het dus zover. 's Morgens vroeg onze ventjes uit bed lichten om naar Brussel te taxiën en vandaar te vliegen naar Amsterdam. Daar kunnen we enkele uurtjes later het vliegtuig op richting Dammam en ja, dan, op 19 februari 2012 begint ons nieuw leven. Ik vind het geweldig, super, fantastisch want we leven er al zo lang naartoe. Maar heel eerlijk, zo onder ons gezegd en vooral niet verder vertellen?... Ik doe het ook een beetje in mijn broek :-)... Salam Aleikum!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten