Het is nog onder voorbehoud -en wat dat precies betekent, hebben we de laatste maanden aan den lijve mogen ondervinden-... maar als er nog plaats is op het vliegtuig, komt mijn ventje dinsdag (14 februari, hoe ironisch is dat :-)) naar huis. Dinsdag, dat is overmorgen, wow, hoe heftig is dat! Ik ben natuurlijk in de wolken, extatisch, uitzinnig, blij en euforisch... maar goh, tegelijk heb ik ook het typische sinterklaasgevoel: een mengeling van angst en onrust, van zo veel spanning voelen dat ik het echt niet meer geplaatst krijg. Ik kijk zo uit naar die eerste omarmingen, maar goh, hoe onwennig zal het misschien allemaal voelen na 7 weken? En hoe zullen de ventjes reageren?...
Intussen probeer ik alles wat kan al zo goed mogelijk voor te bereiden. Het is gek, ik ben er al zo lang allemaal mee bezig en nu het bijna zover is lijkt het helemaal niet echt te zijn. In principe reizen we over minder dan een week ook effectief af naar Saoedi. Volgende week slaap ik dus in mijn nieuwe bed! Goh, ik kan het eigenlijk echt allemaal niet vatten. Hoe zal het daar zijn? Hoe zal ik mijn aankomst daar ervaren? Ik ben een Westerse vrouw, hoe zal het voelen een abbayah (lang zwart gewaad) te moeten aantrekken? Hoe zal het verlopen aan de douane? Zal ik niks doen of zeggen wat daar 'not done' is voor een vrouw? Stel je voor dat ik daar al meteen de religieuze politie op mijn kap krijg ;-), dat is toch echt niet waar ik op mik!
Soit, first things first... eerst vol ongeduld wachten op mijn ventje en de tijd tot dinsdag minstens dubbel zo snel proberen te laten gaan... Want ja, nog 2 keer slapen en hij komt, hij komt die lieve goede... schat van mij...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten