Ik denk niet dat veel expats de unieke inkijk in het Saoedische leven krijgen die wij enkele dagen geleden hebben meegemaakt. Op uitnodiging van Matias' general manager, zijn we namelijk op Saoedisch familiebezoek geweest. Ik geef het toe, de nacht ervoor heb ik héél slecht geslapen, maar ik keek ook écht uit naar deze unieke belevenis...
Het begon eigenlijk toen Matias had verteld over mijn blog. "Wat kan ze daar nu voor zinnigs in schrijven?", had de vrouw van Matias' baas gezegd. "Nodig ze maar eens uit, dan kan ze tenminste iets leren over het échte Soaedische leven." Tja, daar had ze wel een punt natuurlijk. Ik ben ook maar gewoon een Belgisch meisje dat leeft tussen de Zuid-Afrikanen, Britten, Amerikanen, Spanjaarden, Fransen,... en dus eigenlijk maar op zeldzame momenten met the Saudi way of life geconfronteerd word. Als je weet dat Saoedis eigenlijk niet op onze compound mogen komen, snap je wel dat onze thuis eigenlijk al snel een soort getto-geurtje krijgt.
Maar goed, gesterkt door wat ik al gelezen heb over de Saoedi's, vertrokken we naar het huis van Matias' baas. Enkele dingen wist ik al op voorhand. Als vrouw best geen hand geven, niet te veel oogcontact zoeken én... ik zou de avond doorbrengen met de dames. Want ja natuurlijk, een familiefeestje is hier niet gezellig allemaal samen aan een tafel. Neen, de scheiding van geslachten leeft ook hier trouw voort.
Aangekomen op het juiste adres, stond Matias' baas ons op te wachten. Matias stapte uit, gaf een hand en ikzelf begon alvast met het uitladen van de kinderen. Ook zij werden uitgebreid gegroet en ikzelf -toch wel verrassend- kreeg toch ook een erg vriendelijke goeiedag. Een hand geven was er uiteraard niet bij en al snel werd ik vriendelijk doch kordaat verwezen naar de vrouweningang, waar ook net een andere volledig gesluierde dame binnenging. Ikzelf had uiteraard en zoals steeds buiten de compound mijn abbaya aan.
Eens binnengekomen, voelde alles heel even echt surrealistisch aan. Ik kwam in een woonkamer en trof daar plots -en voor het eerst- zes Saoedische dames aan. Zonder hoofddoek. Zonder abbaya. Haren netjes gestyled, sommigen vrij zwaar opgemaakt en allemaal vrij Westers gekleed. Stuk voor stuk met lieve, lachende gezichten en lichaamstaal die meteen liet voelen hoe welkom ik was. Het volgende dat me opviel: het uitgelaten gekwetter en gegiechel... De dames waren duidelijk op hun gemak zo zonder de mannen en het sfeertje was eigenlijk wel gezellig!
Vervolgens werd me een tasje Arabische koffie aangeboden (lekker!, maar heeft qua smaak meer weg van thee hoewel het wel degelijk van -groene, ongebrande- koffiebonen wordt gemaakt) samen met wat dadels. Van dat laatste ben ik niet echt fan (zo zoet!), maar uit beleefdheid heb ik er een opgegeten. Nathan zat intussen bij mij en Lucas kon wisselen tussen de mannen- en vrouwenvertrekken. Ik moet zeggen dat dat mannetje er eigenlijk niet veel van begreep. Waarom zat mama toch bij al die vrouwen en papa bij de mannen... en waarom niet samen? We hebben geprobeerd het hem uit te leggen, maar onze jongen vond het duidelijk moeilijk om te plaatsen. Tja, logisch ook, want geef toe, wijzelf vinden het toch ook niet evident om te plaatsen: een huis dat onderverdeeld is in twee helften. Een vrouwendeel en een mannendeel. En zo is élk Saoedisch huis opgebouwd. Vreemd, toch?...
Ik begon intussen ook even verder te denken... naar onze eigen situatie betekende dat, dat ik nooit een mannelijk familielid van Matias zou ontmoeten -tenzij gesluierd- en hij nooit een vrouwelijk familielid van mij. Hij zou mijn mama, mijn zussen en vriendinnen dus nooit te zien krijgen. Ik zou zijn papa en mijn schoonbroers misschien wel eens zien, maar al zeker nooit leren kennen. Goh!
Hoe de avond verder verliep, hou ik graag voor een volgende blog. Er is nog gegeten, gebeden en ik heb ontdekt hoe man en vrouw dan samen naar huis vertrekken. Want je man onder tafel even aanstoten met de boodschap 'ik heb het gehad', is hier uiteraard geen optie ;-). Ik geef wel graag nog even mee dat ik een enorm warm gevoel heb overgehouden aan onze Saoedische avond. En daar was geen man voor nodig :-)...
Het begon eigenlijk toen Matias had verteld over mijn blog. "Wat kan ze daar nu voor zinnigs in schrijven?", had de vrouw van Matias' baas gezegd. "Nodig ze maar eens uit, dan kan ze tenminste iets leren over het échte Soaedische leven." Tja, daar had ze wel een punt natuurlijk. Ik ben ook maar gewoon een Belgisch meisje dat leeft tussen de Zuid-Afrikanen, Britten, Amerikanen, Spanjaarden, Fransen,... en dus eigenlijk maar op zeldzame momenten met the Saudi way of life geconfronteerd word. Als je weet dat Saoedis eigenlijk niet op onze compound mogen komen, snap je wel dat onze thuis eigenlijk al snel een soort getto-geurtje krijgt.
Maar goed, gesterkt door wat ik al gelezen heb over de Saoedi's, vertrokken we naar het huis van Matias' baas. Enkele dingen wist ik al op voorhand. Als vrouw best geen hand geven, niet te veel oogcontact zoeken én... ik zou de avond doorbrengen met de dames. Want ja natuurlijk, een familiefeestje is hier niet gezellig allemaal samen aan een tafel. Neen, de scheiding van geslachten leeft ook hier trouw voort.
Aangekomen op het juiste adres, stond Matias' baas ons op te wachten. Matias stapte uit, gaf een hand en ikzelf begon alvast met het uitladen van de kinderen. Ook zij werden uitgebreid gegroet en ikzelf -toch wel verrassend- kreeg toch ook een erg vriendelijke goeiedag. Een hand geven was er uiteraard niet bij en al snel werd ik vriendelijk doch kordaat verwezen naar de vrouweningang, waar ook net een andere volledig gesluierde dame binnenging. Ikzelf had uiteraard en zoals steeds buiten de compound mijn abbaya aan.
Eens binnengekomen, voelde alles heel even echt surrealistisch aan. Ik kwam in een woonkamer en trof daar plots -en voor het eerst- zes Saoedische dames aan. Zonder hoofddoek. Zonder abbaya. Haren netjes gestyled, sommigen vrij zwaar opgemaakt en allemaal vrij Westers gekleed. Stuk voor stuk met lieve, lachende gezichten en lichaamstaal die meteen liet voelen hoe welkom ik was. Het volgende dat me opviel: het uitgelaten gekwetter en gegiechel... De dames waren duidelijk op hun gemak zo zonder de mannen en het sfeertje was eigenlijk wel gezellig!
Vervolgens werd me een tasje Arabische koffie aangeboden (lekker!, maar heeft qua smaak meer weg van thee hoewel het wel degelijk van -groene, ongebrande- koffiebonen wordt gemaakt) samen met wat dadels. Van dat laatste ben ik niet echt fan (zo zoet!), maar uit beleefdheid heb ik er een opgegeten. Nathan zat intussen bij mij en Lucas kon wisselen tussen de mannen- en vrouwenvertrekken. Ik moet zeggen dat dat mannetje er eigenlijk niet veel van begreep. Waarom zat mama toch bij al die vrouwen en papa bij de mannen... en waarom niet samen? We hebben geprobeerd het hem uit te leggen, maar onze jongen vond het duidelijk moeilijk om te plaatsen. Tja, logisch ook, want geef toe, wijzelf vinden het toch ook niet evident om te plaatsen: een huis dat onderverdeeld is in twee helften. Een vrouwendeel en een mannendeel. En zo is élk Saoedisch huis opgebouwd. Vreemd, toch?...
Ik begon intussen ook even verder te denken... naar onze eigen situatie betekende dat, dat ik nooit een mannelijk familielid van Matias zou ontmoeten -tenzij gesluierd- en hij nooit een vrouwelijk familielid van mij. Hij zou mijn mama, mijn zussen en vriendinnen dus nooit te zien krijgen. Ik zou zijn papa en mijn schoonbroers misschien wel eens zien, maar al zeker nooit leren kennen. Goh!
Hoe de avond verder verliep, hou ik graag voor een volgende blog. Er is nog gegeten, gebeden en ik heb ontdekt hoe man en vrouw dan samen naar huis vertrekken. Want je man onder tafel even aanstoten met de boodschap 'ik heb het gehad', is hier uiteraard geen optie ;-). Ik geef wel graag nog even mee dat ik een enorm warm gevoel heb overgehouden aan onze Saoedische avond. En daar was geen man voor nodig :-)...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten