Er zijn altijd twee kanten aan een verhaal, dat is iets wat je hier wel leert. Als westerse kom je hier toe met het door de media opgedrongen beeld van de arme, zielige onderdrukte vrouw in Saoedi. De feiten zijn dan ook dat vrouwen zich volledig moeten bedekken, dat ze niet met de auto mogen rijden, dat ze zelf vaak hun echtgenoot niet mogen kiezen... maar ook dat mannen in een vingerknip kunnen scheiden, terwijl vrouwen door zeer moeilijke -lees, onmogelijke- procedures moeten als ze willen scheiden van hun man -zo zijn overspel of mishandeling door je man geen redenen om te mogen scheiden-. Ook polygamie is hier niet verboden, al kan je ook niet zeggen dat elke Saoedi er meerdere vrouwen op nahoudt.
En toch, er beweegt iets, dat voel je aan alles in dit land. Het is nog moeilijk te omschrijven en soms ook erg moeilijk om er de vinger op te leggen maar Saoedi ademt iets anders uit dan wat je leest in de westerse media of in boeken die spreken over het Saoedi van 10, 20 of 30 jaar geleden. Een echte Arabische Lente woedt hier (nog?) niet -althans niet openlijk- maar er waait een wind die dit land kleine babystapjes vooruit laat zetten richting een nieuwe identiteit. Eén met respect voor de eigen tradities en culturen, maar ook één die mee kan met de internationale gemeenschap als moderne maatschappij. En voor hier iemand meteen een zwaar betoog begint over rechten van de mens... wees gerust, ik frons nog vaak genoeg de wenkbrauwen. Maar ik wil echt van mijn tijd hier gebruik maken mijn eigen referentiekader zo af en toe eens van me af te schudden en het eens allemaal in een ander licht te zien.
Wat ik dan precies bedoel met het privilege van de vrouw? Wel, hier in Saoedi is er nu één ding dat ik wél mag en waar Matias me eigenlijk wat om benijdt: en dat is de damestoiletten bezoeken. Wees gerust, het is niet dat Matias stiekem droomt over damestoiletten en ikzelf heb in mijn leven uiteraard al vaak genoeg deze kleine kamertjes bezocht. Maar in Saoedi, daar kan alles plots interessant worden. Want damestoiletten, dat betekent ook een beetje een tipje van de sluier lichten, letterlijk dan. Want waar je in de gangen van de gemiddelde mall enkel aan de handtassen en schoenen kan vermoeden welke leeftijd of type er onder de sluier verborgen gaat, daar krijg je een heel ander beeld in de damestoiletten.
Eerst en vooral: een hele lange gang leidt naar de actual place to be. Je loopt dus langs groepjes giechelende, kibbelende, enfin typische dames in shoppingmood. Dan wordt het even rustiger en kom je voorbij de praying room waar schoenen buiten staan en een snelle blik me enkele biddende dames toont. Even verder een hele hoop paskamers... want ja, in de winkels zelf zijn er geen paskamers. Ik vermoed dat dat iets te maken heeft met het feit dat een klein gordijn als enige beschutting wanneer je je abbaya én kleren uitdoet om iets te passen, gewoon té riskant is. Zijn die mannen hier dan zo'n hete konijnen dat ze zich niet zouden kunnen bedwingen? Tja, het is weer zoiets dat mijn westerse bril niet helemaal snapt. Zo'n paskamers zijn er trouwens lang niet in alle shoppingcentra. Vaak is het gewoon een kwestie van kopen, thuis passen en komen omruilen als de maat niet goed is... Handig, hoor :-).
Maar terug naar de damestoiletten... na de paskamers dus de eigenlijke toiletten. En ook daar is het een gekakel van jewelste. En ja, hier zie je een boel meer gezichtjes, iemand die haar hoofddoek goed legt, of haar make-up bijwerkt... kortom, een blik in wat de schoentjes al doen vermoeden: dit zijn -en eigenlijk is daar helemaal niets wereldschokkends aan- gewone meisjes, vrouwen, dames, die er goed willen uitzien en plezier willen maken. En dat doen ze, wees gerust. Alleen zit al dat moois vaak verstopt onder die abbaya's... zucht, ik blijf het jammer vinden.
En toch, er beweegt iets, dat voel je aan alles in dit land. Het is nog moeilijk te omschrijven en soms ook erg moeilijk om er de vinger op te leggen maar Saoedi ademt iets anders uit dan wat je leest in de westerse media of in boeken die spreken over het Saoedi van 10, 20 of 30 jaar geleden. Een echte Arabische Lente woedt hier (nog?) niet -althans niet openlijk- maar er waait een wind die dit land kleine babystapjes vooruit laat zetten richting een nieuwe identiteit. Eén met respect voor de eigen tradities en culturen, maar ook één die mee kan met de internationale gemeenschap als moderne maatschappij. En voor hier iemand meteen een zwaar betoog begint over rechten van de mens... wees gerust, ik frons nog vaak genoeg de wenkbrauwen. Maar ik wil echt van mijn tijd hier gebruik maken mijn eigen referentiekader zo af en toe eens van me af te schudden en het eens allemaal in een ander licht te zien.
Wat ik dan precies bedoel met het privilege van de vrouw? Wel, hier in Saoedi is er nu één ding dat ik wél mag en waar Matias me eigenlijk wat om benijdt: en dat is de damestoiletten bezoeken. Wees gerust, het is niet dat Matias stiekem droomt over damestoiletten en ikzelf heb in mijn leven uiteraard al vaak genoeg deze kleine kamertjes bezocht. Maar in Saoedi, daar kan alles plots interessant worden. Want damestoiletten, dat betekent ook een beetje een tipje van de sluier lichten, letterlijk dan. Want waar je in de gangen van de gemiddelde mall enkel aan de handtassen en schoenen kan vermoeden welke leeftijd of type er onder de sluier verborgen gaat, daar krijg je een heel ander beeld in de damestoiletten.
Eerst en vooral: een hele lange gang leidt naar de actual place to be. Je loopt dus langs groepjes giechelende, kibbelende, enfin typische dames in shoppingmood. Dan wordt het even rustiger en kom je voorbij de praying room waar schoenen buiten staan en een snelle blik me enkele biddende dames toont. Even verder een hele hoop paskamers... want ja, in de winkels zelf zijn er geen paskamers. Ik vermoed dat dat iets te maken heeft met het feit dat een klein gordijn als enige beschutting wanneer je je abbaya én kleren uitdoet om iets te passen, gewoon té riskant is. Zijn die mannen hier dan zo'n hete konijnen dat ze zich niet zouden kunnen bedwingen? Tja, het is weer zoiets dat mijn westerse bril niet helemaal snapt. Zo'n paskamers zijn er trouwens lang niet in alle shoppingcentra. Vaak is het gewoon een kwestie van kopen, thuis passen en komen omruilen als de maat niet goed is... Handig, hoor :-).
Maar terug naar de damestoiletten... na de paskamers dus de eigenlijke toiletten. En ook daar is het een gekakel van jewelste. En ja, hier zie je een boel meer gezichtjes, iemand die haar hoofddoek goed legt, of haar make-up bijwerkt... kortom, een blik in wat de schoentjes al doen vermoeden: dit zijn -en eigenlijk is daar helemaal niets wereldschokkends aan- gewone meisjes, vrouwen, dames, die er goed willen uitzien en plezier willen maken. En dat doen ze, wees gerust. Alleen zit al dat moois vaak verstopt onder die abbaya's... zucht, ik blijf het jammer vinden.
Hey Ellen,
BeantwoordenVerwijderenSchitterend om de blog te lezen!
Ook boeiend: http://www.mo.be/wereldblog/tussen-vrijheid-en-geluk/boerka-en-blackberry
Groeten aan Matias.
Grz,
Jan