Verschillende keren hebben we de vraag gesteld. Om hoe laat ik geacht werd aan te komen. 20u à 20u30 werd me gezegd. Goed, dan mikken we op 20u30... ik wil niet de eerste zijn natuurlijk! Mijn ventje en de boys zetten me plichtsgetrouw af (feest is op paar minuutjes rijden van hotel) en met knikkende knieën gaan ik en Leon naar binnen.
Al gauw merk ik dat ik de timing niet zo letterlijk had mogen nemen (wat is dat toch met Belgen en op tijd komen ;p). In de lobby zaten amper een vijftal gesluierde vrouwen. Aan mijn linkerkant zag ik de "vestiaire" waar 2 Saoedische meisjes hun abbayah al hadden afgegeven. Ik besloot hetzelfde te doen en was al bijna richting feestzaal getrokken om eens te kijken. Uit mijn ooghoeken merkte ik echter dat de gesluierde dames teken leken te doen dat dit geen goed idee was. Net op tijd zag ik dat enkele werkmannen nog wat bloemen aan het installeren waren. Ik vluchtte dus snel terug naar de vestiaire. Sjonge, al bijna geopend met een blunder en mezelf in Saoedi zonder abbayah aan een man getoond. Goed bezig ;).
Pakweg een half uur later was de kust veilig. De dames gingen zich ontsluieren en namen plaats aan het begin van de zaal. Dichte familie, gokte ik... achteraf bleek het inderdaad de moeder en zussen van de bruid te zijn. Zij zorgden voor de ontvangst. Ik besloot in de lobby te wachten tot er iemand zou aankomen die ik kende (de moeder van de bruidegom en haar dochter). In tussentijd kwam tot 2 keer toe iemand vragen wie ik was... Geruststellend gevoel als vreemde eend in de bijt.
Tegen half 10 kwam dan eindelijk het bekend volk aan. Ik checkte even wat van mij verwacht werd: het ontvangstcomité groeten, plaatsnemen en dansen werd me gezegd. Goed, I can do that :). Het komende anderhalf uur zou ik heel rustig de tijd krijgen om de prachtige zaal en modedéfilé in al zijn details in me op te nemen. Enorm hoge plafonds, prachtig versierde bloemstukken, lage tafeltjes met zeteltjes rond, overal wit en licht en in het midden van de zaal een trap met rode loper die richting podium met witlederen fauteuil ging. Intussen stroomden de dames met mondjesmaat binnen. En zo werd ik getrakteerd op een soort mengeling tussen een missverkiezing en modeshow... met jurken in alle maten en soorten. Met prachtige dames, adembenemend mooi en stijlvol, tot compleet over the top slagroomtaarten. Van discobollen tot vreselijk ouderwets, van niet bepaald flatterend tot helemaal perfect. Dik, dun, groot, klein... alles was vertegenwoordigd. Enorme kapsels heb ik gezien, zware make-up, Louboutins en andere schoenen-op-stelten... Een huwelijk is een serieuze zaak. Het is je kans om jezelf te tonen op een sociaal event. Eén van de weinige voor Saoedische vrouwen. Daar ga je dus niet heen in een schattig-jurkje-van-achter-in-de-kast. Dat bereid je voor en daar steek je tijd in... want je wil gezien worden... voor die ene keer. Ook al is er dan geen vent die van dat moois mag meegenieten.
Dik voorbij 23u was het intussen. De meesten leken nu eindelijk gearriveerd. Plots klonk er luide traditionele Saoedische muziek door de boxen. Ik vluchtte naar achter (weg van de te luide muziek) met Leon (die intussen in een diepe slaap lag en zich verder weinig aantrok van al dat vrouwelijk schoon rond hem) en merkte intussen het projectiescherm op. Blijkbaar zaten de muzikanten en zanger in een apart kamertje muziek te maken... En dat werd geprojecteerd op een scherm. Wij zagen hen dus wel, maar zij ons niet (wat kunnen Saudi's toch creatief zijn ;) en in een mum van tijd begon het dansen. Niet helemaal zoals wij het gewoon zijn. Een soort trippelpasje met occasioneel een zwier van de heupen erbij is nog de beste beschrijving... Verschillende keren vroegen de dames die ik kende om mee te doen maar pas na een klein uurtje heb ik me ook effectief aan een dansje gewaagd. Een glaasje cava had nu wel handig geweest om de plankenkoorts te verdrijven, maar goed ;P. Zo goed en zo kwaad als mijn westerse dansbenen dat konden, deed ik mee... en man wat ben ik blij dat ik niet snel het schaamrood op mijn wangen krijg. Want uiteraard draaiden meteen een heleboel hoofden in mijn richting: "Zie daar die westerse probeert te dansen!". Zucht, ik lachte mijn plotse vlaag van verlegenheid maar weg en besloot het te negeren. Eén dansje vond ik voorlopig wel voldoende en gelukkig was intussen ook stilaan hét moment aangebroken. We zouden de bruid zien. Eindelijk!
Lichten uit, spot op de trap en de gordijnen werden weggetrokken. Vervolgens kwam de bruid in tergend traag tempo de trap af. Volledig in het wit, brede witte rok van tule, lange sluier in het haar, strapless topje, stralende glimlach en een dikke knot pikzwart haar. Ze zag er prachtig uit, prinsesserig en genoot van haar moment. Er weerklonk af en toe ook een kreet van blijdschap door de zaal. Een soort indianenkreet onder een L-klank om toch te proberen het te beschrijven. Verschillende dames hadden ook hun hoofd bedekt intussen. Niet omwille van de aanwezigheid van een man maar omdat de blijde intrede uitgebreid gefilmd en gefotografeerd werd. Uiteindelijk nam de bruid plaats op het podium en daar mocht ze blijven zitten terwijl het dansfeest weer begon. Ik liet me nog een keer verleiden om te dansen samen met de vrouw die me had uitgenodigd... al zat mijn zelfvertrouwen intussen al diep in mijn fancy schoenen wat dat betreft ;). Daarna zou ik me wel stilletjes terugtrekken in de lobby: Leon voeden en moe wezen. En me afvragen wanneer ik zonder onbeleefd te zijn zou kunnen vertrekken. Het was half 2 intussen, het belangrijkste had ik wel gehad dacht ik zo. En niet te vergeten: ik was al bijna 21 uur wakker.
Maar wat bleek? Er moest nog gegeten worden. Op dit uur? Ja hoor en het zou bijna beledigend zijn om voor het eten te vertrekken, werd me verteld. Goh ja, dat begrijp ik wel... maar wie eet er nu om 2u15?! We hadden inderdaad nog niet veel meer dan Arabische koffie, wat pralines, kleine hapjes, thee en fruitsap gekregen. Maar honger had ik al lang niet meer en mijn lichaam dat al van 5u 's ochtends wakker was schreeuwde om een bed! Maar het was echt zo dus ik besloot toch te bijven, dit wou ik ook nog meemaken! En inderdaad, plots gingen er 2 deuren open en daar stond een enorm koud en warm buffet, met nog een dessertenbufft ook. Iedereen bediende zich één keer en ik raakte intussen in een intens en boeiend gesprek met twee Saoedische dames. Tot mijn GSM om 3 uur rinkelde... Matias diezich een beetje ongerust maakte... Intussen bleek ook dat de meesten vertrokken waren, dus mijn ventje regelde de hoteltaxi voor mij en ging ik mijn abbayah halen.
Alle prachtige verschijningen verdwenen weer achter hun zwarte vermommingen. Al die persoonlijkheden, karakters en stijlen verborgen zich weer achter hun muur van anonimiteit. Zo vreemd, als een donker onweer dat het feestgedruis en de confetti in één ruk wegspoelt.... Maar wat een ervaring, dit ga ik werkelijk nooit meer vergeten...
Al gauw merk ik dat ik de timing niet zo letterlijk had mogen nemen (wat is dat toch met Belgen en op tijd komen ;p). In de lobby zaten amper een vijftal gesluierde vrouwen. Aan mijn linkerkant zag ik de "vestiaire" waar 2 Saoedische meisjes hun abbayah al hadden afgegeven. Ik besloot hetzelfde te doen en was al bijna richting feestzaal getrokken om eens te kijken. Uit mijn ooghoeken merkte ik echter dat de gesluierde dames teken leken te doen dat dit geen goed idee was. Net op tijd zag ik dat enkele werkmannen nog wat bloemen aan het installeren waren. Ik vluchtte dus snel terug naar de vestiaire. Sjonge, al bijna geopend met een blunder en mezelf in Saoedi zonder abbayah aan een man getoond. Goed bezig ;).
Pakweg een half uur later was de kust veilig. De dames gingen zich ontsluieren en namen plaats aan het begin van de zaal. Dichte familie, gokte ik... achteraf bleek het inderdaad de moeder en zussen van de bruid te zijn. Zij zorgden voor de ontvangst. Ik besloot in de lobby te wachten tot er iemand zou aankomen die ik kende (de moeder van de bruidegom en haar dochter). In tussentijd kwam tot 2 keer toe iemand vragen wie ik was... Geruststellend gevoel als vreemde eend in de bijt.
Tegen half 10 kwam dan eindelijk het bekend volk aan. Ik checkte even wat van mij verwacht werd: het ontvangstcomité groeten, plaatsnemen en dansen werd me gezegd. Goed, I can do that :). Het komende anderhalf uur zou ik heel rustig de tijd krijgen om de prachtige zaal en modedéfilé in al zijn details in me op te nemen. Enorm hoge plafonds, prachtig versierde bloemstukken, lage tafeltjes met zeteltjes rond, overal wit en licht en in het midden van de zaal een trap met rode loper die richting podium met witlederen fauteuil ging. Intussen stroomden de dames met mondjesmaat binnen. En zo werd ik getrakteerd op een soort mengeling tussen een missverkiezing en modeshow... met jurken in alle maten en soorten. Met prachtige dames, adembenemend mooi en stijlvol, tot compleet over the top slagroomtaarten. Van discobollen tot vreselijk ouderwets, van niet bepaald flatterend tot helemaal perfect. Dik, dun, groot, klein... alles was vertegenwoordigd. Enorme kapsels heb ik gezien, zware make-up, Louboutins en andere schoenen-op-stelten... Een huwelijk is een serieuze zaak. Het is je kans om jezelf te tonen op een sociaal event. Eén van de weinige voor Saoedische vrouwen. Daar ga je dus niet heen in een schattig-jurkje-van-achter-in-de-kast. Dat bereid je voor en daar steek je tijd in... want je wil gezien worden... voor die ene keer. Ook al is er dan geen vent die van dat moois mag meegenieten.
Dik voorbij 23u was het intussen. De meesten leken nu eindelijk gearriveerd. Plots klonk er luide traditionele Saoedische muziek door de boxen. Ik vluchtte naar achter (weg van de te luide muziek) met Leon (die intussen in een diepe slaap lag en zich verder weinig aantrok van al dat vrouwelijk schoon rond hem) en merkte intussen het projectiescherm op. Blijkbaar zaten de muzikanten en zanger in een apart kamertje muziek te maken... En dat werd geprojecteerd op een scherm. Wij zagen hen dus wel, maar zij ons niet (wat kunnen Saudi's toch creatief zijn ;) en in een mum van tijd begon het dansen. Niet helemaal zoals wij het gewoon zijn. Een soort trippelpasje met occasioneel een zwier van de heupen erbij is nog de beste beschrijving... Verschillende keren vroegen de dames die ik kende om mee te doen maar pas na een klein uurtje heb ik me ook effectief aan een dansje gewaagd. Een glaasje cava had nu wel handig geweest om de plankenkoorts te verdrijven, maar goed ;P. Zo goed en zo kwaad als mijn westerse dansbenen dat konden, deed ik mee... en man wat ben ik blij dat ik niet snel het schaamrood op mijn wangen krijg. Want uiteraard draaiden meteen een heleboel hoofden in mijn richting: "Zie daar die westerse probeert te dansen!". Zucht, ik lachte mijn plotse vlaag van verlegenheid maar weg en besloot het te negeren. Eén dansje vond ik voorlopig wel voldoende en gelukkig was intussen ook stilaan hét moment aangebroken. We zouden de bruid zien. Eindelijk!
Lichten uit, spot op de trap en de gordijnen werden weggetrokken. Vervolgens kwam de bruid in tergend traag tempo de trap af. Volledig in het wit, brede witte rok van tule, lange sluier in het haar, strapless topje, stralende glimlach en een dikke knot pikzwart haar. Ze zag er prachtig uit, prinsesserig en genoot van haar moment. Er weerklonk af en toe ook een kreet van blijdschap door de zaal. Een soort indianenkreet onder een L-klank om toch te proberen het te beschrijven. Verschillende dames hadden ook hun hoofd bedekt intussen. Niet omwille van de aanwezigheid van een man maar omdat de blijde intrede uitgebreid gefilmd en gefotografeerd werd. Uiteindelijk nam de bruid plaats op het podium en daar mocht ze blijven zitten terwijl het dansfeest weer begon. Ik liet me nog een keer verleiden om te dansen samen met de vrouw die me had uitgenodigd... al zat mijn zelfvertrouwen intussen al diep in mijn fancy schoenen wat dat betreft ;). Daarna zou ik me wel stilletjes terugtrekken in de lobby: Leon voeden en moe wezen. En me afvragen wanneer ik zonder onbeleefd te zijn zou kunnen vertrekken. Het was half 2 intussen, het belangrijkste had ik wel gehad dacht ik zo. En niet te vergeten: ik was al bijna 21 uur wakker.
Maar wat bleek? Er moest nog gegeten worden. Op dit uur? Ja hoor en het zou bijna beledigend zijn om voor het eten te vertrekken, werd me verteld. Goh ja, dat begrijp ik wel... maar wie eet er nu om 2u15?! We hadden inderdaad nog niet veel meer dan Arabische koffie, wat pralines, kleine hapjes, thee en fruitsap gekregen. Maar honger had ik al lang niet meer en mijn lichaam dat al van 5u 's ochtends wakker was schreeuwde om een bed! Maar het was echt zo dus ik besloot toch te bijven, dit wou ik ook nog meemaken! En inderdaad, plots gingen er 2 deuren open en daar stond een enorm koud en warm buffet, met nog een dessertenbufft ook. Iedereen bediende zich één keer en ik raakte intussen in een intens en boeiend gesprek met twee Saoedische dames. Tot mijn GSM om 3 uur rinkelde... Matias diezich een beetje ongerust maakte... Intussen bleek ook dat de meesten vertrokken waren, dus mijn ventje regelde de hoteltaxi voor mij en ging ik mijn abbayah halen.
Alle prachtige verschijningen verdwenen weer achter hun zwarte vermommingen. Al die persoonlijkheden, karakters en stijlen verborgen zich weer achter hun muur van anonimiteit. Zo vreemd, als een donker onweer dat het feestgedruis en de confetti in één ruk wegspoelt.... Maar wat een ervaring, dit ga ik werkelijk nooit meer vergeten...
Hey Ellen,
BeantwoordenVerwijderenJilly hier, dochter van Frank. :)
Heel toevallig bots ik op deze fantastische blog van jou!
Geweldig om te lezen, zo geweldig dat ik alles heb gelezen haha :)...
We komen rond de eerste mei een bezoekje brengen in Bahrain en zijn zo nieuwsgierig en onwetend dat we beiden als een gek informatie opzoeken :) hopelijk gaat alles goed met jullie en de kids en misschien zien we elkaar wel in het begin van mei.
Heel veel groetjes van ons.
Xxx Jilly