Cover your hair, please!

Intussen beschouw ik mezelf hier als expatvrouw in Saoedi niet meer als een groentje. Ok, een doorgewinterd exemplaar met 20 jaar ervaring ben ik nu ook nog niet meteen... Maar goed, ik voel me hier na al die maanden genoeg op mijn gemak om zo ongeveer wel te kunnen inschatten wat ik van Saoedi kan verwachten en wat niet... dacht ik toch.

Zo vertrok ik een tweetal weken terug dus -zoals ik wekelijks probeer te doen- met de jongens naar de enige min of meer deftige mall hier in de buurt. Wij dus zoals steeds het busje op, wat kwetteren met de andere dames (lees: "They're so cute!... Your boys are so good!"enz... tja, I know ;-).) Steevast houdt iedereen zich ook aan de in deze streek algemeen aanvaarde dresscode voor Westerse dames: lang zwart kleed of abbayah en onbedekt haar.

Voor mij persoonlijk is dit uitstapje vooral een opsteker omdat het een manier is om toch eens buiten de compound-muren te komen. Slechts enkele winkels zijn echt de moeite waard te noemen, maar zolang de mannetjes er plezier aan beleven, ikke ook ;-)! Het hoogtepunt van deze uitstap van 2,5 uur is dan ook meestal mijn koffietje en de jongens hun versgeperste lemon and mint juice in een gezellige koffiebar, hun half uurtje spelen op de schuifaf bij Mc Donalds (terwijl ik daar dan nog maar een koffietje slurp :-)) en de pretzel als lunch, vers gebakken door de man van Wetzels Pretzels (hoe verzinnen ze het...) :-)...

Enfin, alle smileys ten spijt kreeg ik twee weken geleden toch koude rillingen toen plots een Saoedi binnenkwam met baard, roodwitgeruite doek zonder zwarte ring errond en kort wit kleed (à la 'water in de kelder'). Een muttawa dus, ofwel iemand van de religieuze politie. Bij het voorbereiden op onze grote verhuis naar hier, had ik her en der veel gelezen over deze religieuzen, die moslims moeten aanmanen te gaan bidden bij gebedstijd en over het algemeen moeten toezien op de algemene zeden. En dus ja, voor ik het goed en wel besefte, passeerde hij me - zonder me aan te kijken- en vuurde een snelle Cover your hair, please op me af. Voor ik helemaal doorhad dat het tegen mij was, was hij alweer een paar meter verder. Nu ben ik hier niet om de wereld te veranderen of om een vrouwelijke revolutie op te starten, daarvoor heb ik niet meteen het juiste temperament. Maar heel eerlijk? Ik was echt uit mijn lood geslagen... en ik weet niet wat ik nu erger vond, dat hij me vroeg mijn haar te bedekken of dat hij dat deed zonder me recht in de ogen te kijken. Plots voelde ik me écht een indringer, een beetje minder welkom, aanwezig maar toch onbelangrijk en de fun voor die dag was er eigenlijk af.

De week erna was het weer prijs... Maar deze keer zorgde ik zorgvuldig dat ik een andere gang of een winkel indook als ik hem zag. Ook al wist ik dat het bij een aanmaning blijft, dat vreemde gevoel van de week ervoor wou ik niet weer meemaken! Eén van de andere dames zocht echter wel de confrontatie. Zij woont hier al 20 jaar en legde in vloeiend Arabisch uit dat ze niet van plan was een  hoofddoek te dragen: ze is immers Christen. Verder gaf ze hem mee dat hij eigenlijk niet met haar mag praten volgens zijn  godsdienst, wat technisch gezien ook waar is: eigenlijk mag hij een vrouw enkel via haar man aanspreken. Die dan zou aangemaand worden om zijn 'vrouw te controleren' :-).

Is het de recente controversiële film en de escalerende reacties erop die zorgen voor deze plotse religieuze controle? Ik durf het niet met zekerheid beweren. Maar intussen kan ik dus met trots zeggen dat ik nu ook dit aspect van Saoedi eens heb meegemaakt. En heel eerlijk? Ik steek volgende week toch maar een sjaal in mijn tas. Just in case (ik ben eigenlijk wel een beetje een chicken, hè)...

Dubai, waar ze de grootste hebben!

Een aangename verrassing was het wel... Matias die thuiskwam met de mededeling van wat extra verlof ter ere van de 'Eid-al-fitr', het feest dat het einde van de Ramadan viert. Bij ons ook wel bekend als het suikerfeest. Een unieke kans dus om eens iets van de omgeving te zien... Of met andere woorden om eens een vluchtje Dubai te boeken ;). Een beetje een dure affaire werd het wel, want natuurlijk werd er op dat moment druk over en weer gevlogen. Vergelijk de jaarlijkse Eid gerust met ons eigen Kerstmis: een moment om met familie samen te zijn en feest te vieren. Maar goed, Matias kan niet elke week even een snipperdagje nemen, dus ervan profiteren zouden we doen.
Met onze Lonely Planet in de hand, huurden we een wagen op de luchthaven en trokken we richting oude stadsgedeelte. Het was bijna middag, dus lieten we ons leiden naar een gezellig eettentje waar we -snakkend naar adem en badend in het zweet- probeerden te recupereren van het korte wandelingetje van onze wagen naar daar binnen. Man, wat was het heet! Bovendien moesten we na het eten terug in een auto kruipen die een uur bij temperaturen ver boven de 40° in de zon had gestaan. De kindjes bleven maar tutteren aan hun water, ikzelf begon half te hyperventileren... enfin, we waren blij toen we na een half uurtje de airco van de huurauto deftig onder de knie hadden :).

In die auto besloten we dan maar te blijven zitten voorlopig en zo rond te toeren in het bezige Dubai. We lieten ons leiden langs de meest geprezen bezienswaardigheden van de stad en ja... we waren zwaar onder de indruk. Wat we hier allemaal gezien hebben, je houdt het niet voor mogelijk... Wolkenkrabber na wolkenkrabber, Burj Khalifa (hoogste toren ter wereld, 828 m), Burj Al-Arab (in de vorm van een zeilboot en lijkt vanuit de juiste hoek echt in zee te drijven...) enz. enz. Mega waterparken, de grootste shopping mall ter wereld (Dubai Mall) met daarbinnen naast -natuurlijk- winkels, een enorme waterval, een enorm aquarium (Sealife Center Blankenberge x10 ;)) en, jawel, een schaatsbaan. En als je daar nog niet goed van bekomen bent, is er altijd nog de skipiste in de Mall of the Emirates. Jawel, een heuse skipiste mét sleebanen voor banden en gigantische ballen waar je in kan kruipen, stoeltjesliften, sparren met lichtjes, een heuse stube en... een echte zwarte piste waarlangs je naar beneden kan glijden. Neen, in Dubai doen ze geen half werk, ook niet als het gaat om skiën in de woestijn :).

 

 

 

 

 

Wat de plaats van de vrouw betreft, zijn de Verenigde Arabische Emiraten duidelijk een andere wereld dan Saoedi. Wat je in Saoedi in beperkte mate ziet (leuke schoentjes onder de abbaya, fancy handtassen, hoofddoek vastgemaakt met een soort bandana-systeem) is echt niets vergeleken met hier. Denk aan wijde abbaya's die 'per ongeluk' openhangen en die af en toe met veel zwier 'goed getrokken' worden, zodat je even een glimp opvangt van de vaak zeer sexy en modieuze outfits eronder. Of die ene dame in het hotel: openhangende abbaya, maar vanaf kuithoogte tot op de grond was het kuise zwarte stofje vervangen door verleidelijk zwart kant... wat vervolgens zorgde op een mooie kijk op haar killer heels (signed Louboutin). En wat er precies onder sommige hoofddoeken schuilgaat, ik weet het niet, maar de mega kapsels die ze doen vermoeden kunnen onmogelijk allemaal uit haar bestaan... maar sexy is zo een manier van hoofddoek dragen eigenlijk wel.

Die nacht sliepen we prinsheerlijk onder de schaduw van de Burj Khalifa waarna we de volgende ochtend ons tripje verder zetten. We moesten de Palmeilanden nog zien (opgespoten eilanden in de vorm van een palmboom - zie linksboven op de kaart) en de Madinat Jumeirah souq (die we dan wel weer aan ons voorbij moesten laten gaan wegens slapende kindjes, ocharme ;-)). Dus reden we maar verder naar het oude stadsgedeelte en deden we nog wat sight seeing (vanuit de auto) in de Deira Souqs... een krioelen van auto's en mensen en waarlijk een andere wereld vergeleken met het modernisme van de andere kant. We waanden ons hier werkelijk een beetje in Klein India en op die laatste indruk reden we uiteindelijk terug naar de luchthaven. Om de komende dagen zwaar te gaan recupereren in het rustige Saoedi...

Ramadan

Net voor het einde van de jaarlijkse vastenperiode of Ramadan, zijn we dus teruggekeerd naar Saoedi. Matias moest immers weer beginnen werken en dan konden we nog even proeven (sorry, slechte woordkeuze :s) van de sfeer die er hangt tijdens deze periode van vasten. Want even voor alle duidelijkheid, met vasten bedoelt men ook vasten. Niks eten, geen sigaretten, geen seks en niet drinken zolang de zon op is. Ja, je hoort het goed: ook niks drinken. Dit jaar viel Ramadan nochtans middenin de heetste periode van het jaar met temperaturen rond de 48 graden in de schaduw op een doordeweekse dag. En toch, drinken, het kan niet (uit respect verstopte Matias zelfs zijn flesje water in zijn bureau tijdens het werk). Allemaal in naam van de religie, waw... eerlijk waar, respect.
Het gevolg is natuurlijk kortere werkdagen (niet voor Matias, jammer ;)), minder energie, enfin het leven staat even een klein beetje stil...
Maar langs de andere kant, wordt er door velen 's avonds ook uitgebreid gegeten (iftar). En wie had gedacht dat die vastenmaand goed is voor de lijn, vergist zich dus zwaar: de nachtelijke schranspartijen zorgen vaak voor het aankweken van extra kilootjes. Zo richten veel hotels in deze periode ook een tent in, waar je vanaf zonsondergang kan gaan eten. Geen stoffig bedoeïenententje, neen een heuse reuzegrote chique tent, met buffet, prachtige verlichting, feestelijk gedekte tafeltjes, ja zelfs wat muziek... Enfin, wij zijn in zo eentje gaan mee-eten en we hadden het gevoel op een fancy trouwfeest te zijn terecht gekomen. In het begin was het wel even onwennig als bijna enige westerling in de zaal, maar we voelden ons zeker welkom en lieten ons de uitstekende lekkernijen dus absoluut welgevallen :) (en we hadden in België al wat extra kilootjes aangekweekt, aiai...).
Dat was trouwens niet alles, want -nog niet helemaal bekomen van alle pracht en praal- merkte ik plots dat er een soort tombola bezig was (Matias, helemaal aan het opgaan in het volstouwen van zijn volgende bord, had niks door ;-)). Nummertjes en bijbehorende prijzen werden afgeroepen en ik zag maar net op tijd dat wij bij het binnenkomen ook lotjes hadden gekregen. Na een drietal prijzen, waren ze bij de hoofdprijs aangekomen: 2 nachtjes met ontbijt in het Intercontinental hotel in Taif. Het winnende lot werd voorgelezen in het Arabisch en bij wijze van oefening probeerde ik te ontcijferen om welke cijfers het ging... Tiens... Zou het?... Neen, ik vergis me... En dan volgde de cijferreeks in het Engels. Jawel, hoor, ons lotje was de winnaar!!! Hop, Matias  met Lucas naar voren en op de foto met prijs en iemand van het hotel. Haha, en wij die niet eens wisten dat tombola's wel kunnen in Saudi. Het was allemaal een beetje surrealistisch moet ik zeggen, maar hé, wij mogen wel gratis op hotel één van de komende weken :-)))).

Het bewijs :)

Het beste van twee werelden

Zo, dat was het dan. We zijn terug in Saoedi. We hebben intussen wel nog een aantal omzwervingen gemaakt via Bahrein en Dubai, maar daarover later meer. Eerst even over die 6 weken België. Want hèhè het was leuk... Maar zo druk! En ja, alles wat we intussen gemist hadden, hebben we ook effectief kunnen doen... De batterijtjes zijn weer opgeladen :).

Want ja, we keken toch uit naar een aantal dingen... We hebben familie gezien, vrienden, geweldige babbels en avonden bij het kampvuur gehad, gedanst in de regen, gedronken (en katers gehad), worstjes gegeten, gewandeld in het bos, smoutebollen op de kermis en frietjes van het frituur gegeten, kasteelfeesten bezocht, fanfares gezien, ik heb rondgelopen zonder abbaya en met de wagen gereden, we hebben kou gehad (maar gelukkig ook te warm ;)), ik en mijn ventje zijn eens romantisch kunnen gaan tafelen en slapen zonder kindjes aan de Hollandse Kust, we hebben gefietst, gefeest, genoten van winkels die niet sloten wegens salat (gebed)... En we hebben soms weinig, erg weinig geslapen :).

Om heel de België-ervaring in 1 woord te beschrijven: het was verfrissend. Figuurlijk weliswaar, want het doet wat met een mens om je eigen geboorteland plots een klein beetje door de bril van een vreemde te zien. Wanneer je pas weer thuis bent, is het net of je er wel bent maar  er toch allemaal geen deel meer van uitmaakt. Alles wat vroeger normaal was, komt plots op je af als raar, of als "och ja, zo voelde dat...". Het lijkt wel een beetje door de tijd reizen: je gaat ergens heen, maakt vanalles mee en plots ben je terug. En ook al ben je zelf een klein beetje anders, toch lijkt alles nog hetzelfde. Alles is een beetje vreemd, en toch ook zo vertrouwd.

En toch, toch komt na die 6 weken dan een vreemd gevoel bovendrijven: je mist thuis. Want draai of keer het zoals je wil, thuis is nu hier in Saoedi... Hier beleven we momenteel met ons gezinnetje een geweldige tijd in ons leven. En hoezeer ik afscheid ook haat en de rit in de taxi naar de luchthaven ook even onder tranen verliep, zo blij was ik weer voet te zetten in ons eigen huisje en mijn gezinnetje weer even voor mezelf te hebben. Want het klinkt misschien wat egoïstisch, maar in België is er zo een overaanbod aan mensen en dingen en evenementen en en en... dat de essentie soms verloren durft te gaan. En daarom ga ik nu van de komende maandjes Saoedi genieten om mij weer terug te plooien op ons heerlijke gezinnetje. Om dan binnenkort weer af te zakken naar dat geweldig land van plezier en vertier... En familie en vrienden want jullie missen blijft toch het moeilijkste... Ik kijk al uit naar de volgende!

Omgekeerde cultuurshock

Het is zover... Na bijna 5 maanden Saoedi, ben ik weer in ons Belgenlandje :-). Met lichte hoofdpijn (verdorie, te veel cava ;-)) maar wel heerlijk weggekropen onder de donsdekens werd ik deze ochtend wakker onder het geluid van fluitende vogeltjes door mijn open raam. Ah, België, ik had je gemist!
De terugreis is eigenlijk bijzonder goed verlopen. Ik had eerlijk gezegd al dagen op voorhand buikpijn als ik eraan dacht hoe het zou zijn om helemaal alleen met 2 kleine hummeltjes naar huis te vliegen. Douaneposten, handbagagecontroles, op en af vliegtuigen stappen... ik zag het allemaal nog niet meteen lukken! Maar goed, verstand op nul, 1 ventje in de draagzak en eentje in de buggy en we gingen ervoor. En ik moet zeggen, het is allemaal zéér vlot verlopen!
De luchthaven in Saoedi bood een laatste onderdompeling in de plaatselijke gewoontes en gebruiken. Mannen moesten steevast een 'exit-card' invullen... ik niet, want ik ben een vrouw. Enkele behulpzame Vlamingen die toevallig voor me aanschoven (en de baas van Matias bleken te kennen(!)) raadden me aan het toch in te vullen, maar neen hoor. Toen ik bij de douanepost kwam, bleek het niet nodig te zijn.
Na de douanepost volgde de bagagecontrole. Females links uiteraard. Daar kwam ik via enkele paravents in een kamertje waar 2 vrouwelijke douane-officiers in uniform (en dus ook zonder hoofddoek) mij en de kindjes fouilleerden. Hierna richting gate, waar ik kon wachten op ons vliegtuig. De Vlamingen van daarnet hadden intussen nog iets opmerkelijks meegemaakt: iemand was tegengehouden met tampons in de bagage. Wisten ze niet wat dat was, die dingen werden opengemaakt en alles en een uitleg over het nut van deze objecten volgde. Tja, het is in elk geval een feit dat ik in Saoedi nog geen enkele supermarkt ben tegengekomen waar ze tampons verkopen :-)...
Soit, vervolgens kon de reis beginnen. Ik bespaar je alle details over matig vliegtuigeten maar wel zeer vriendelijke airhostessen, behulpzame medepassagiers bij trappen en dergelijke, uitstekende buggyservice bij overstappen, een zéér kort nachtje voor moederkloek-mama wiens instinct écht slapen niet toeliet en zéér zéér dappere ventjes die ondanks de ook voor hen gebroken nacht ongelooflijk kranig gebleven zijn doorheen heel de reis. Ja het was vermoeiend, maar al bij al viel het behoorlijk mee!
Intussen heb ik al een kleine omgekeerde cultuurshock beleefd. Met grote verwondering voor al dat groen, al die vrouwen zonder bedekking, brave medechauffeurs, zelf weer achter het stuur kruipen, op het middaguur buiten zitten zonder weg te smelten en opstaan met regendruppeltjes tegen het raam... Het weerzien met de familie was natuurlijk zalig intens en de verwondering over hoe onze jongens op die tijd geëvolueerd zijn was groot :-). Vergeef me dat ik de komende weken vermoedelijk niet vaak te zien zal zijn hier, maar over 6 weken zal ik ongetwijfeld weer het een en ander te vertellen hebben bij mijn terugkeer naar Saoedi. Intussen begin ik aan enkele zéér goed gevulde weken en kijk ik vol ongeduld uit naar mijn schatje die ons vervoegt over 3 weken. Ma'a salama!

Op Saoedisch baby-bezoek

Nu moet ik zeggen, ik ga graag op babybezoek :-). Wie mij een beetje kent, weet dat ik het wel heb voor die kleine hulpeloze hummeltjes en ik sla een uitnodiging om zo een versgeperst exemplaar te gaan bewonderen nooit af. Maar deze keer was ik toch nog iets meer opgewonden dan anders... want wij konden op Saoedisch babybezoek: Matias' Saoedische collega is een week geleden opa geworden.

Zoals we intussen wel gewend zijn, werden Matias en ik bij aankomst meteen van elkaar gescheiden. Matias mocht in het mannengedeelte blijven, maar ik -hoera hoera- had het privilege om naar de vrouwenvertrekken te verhuizen. Goed voor mij, want daar bevond zich uiteraard mama met baby en daar waren we toch voor gekomen!
Meteen maakte ik kennis met een oude traditie die ook hier in ere wordt gehouden. In de woonkamer was een bed geïnstalleerd met wiegje ernaast. Het is namelijk de gewoonte dat de moeder gedurende de eerste 40 dagen van het leven van haar baby weer thuis bij mama intrekt en daar dan ook binnen blijft gedurende die periode. Kan vreemd klinken, maar er valt wel iets voor te zeggen. Want moeder kan zich zo volledig toeleggen op de zorg voor dat kleine schatje terwijl oma-lief zich ontfermt over de andere kinderen en het huishouden (al zijn daar in dit geval wel een handvol huismeiden voor voorhanden... :-)). Verder zorgt al de ervaring van oma in kwestie er natuurlijk voor dat de kersverse mama voor alles meteen met raad en daad wordt bijgestaan tijdens die prachtige maar soms overweldigende eerste 6 weken. En intussen komt natuurlijk de hele familie op babybezoek zodat het nieuw familielid uitgebreid verwelkomd wordt.

Heel mooi allemaal, al moet ik toegeven dat ik het toch jammer vind dat de rol van manlief hierin toch schromelijk vergeten wordt. Niet alleen lijkt het me dat papa zo de kans niet krijgt om een optimale band te creëren, maar ook voor de relatie tussen mama en papa is het toch zo mooi om die intense eerste weken samen te beleven... Verder, raad en daad van mama is leuk, maar doen we het ook niet graag allemaal op onze eigen manier ;-)? En babybezoek, het is allemaal mooi, maar vaak toch zo vermoeiend...

Babylief (een stevig meisje van rond de 4 kg) heeft er trouwens allemaal weinig last van gehad want ze heeft eigenlijk heel de tijd (heerlijk in mama's armen) liggen slapen. Tussendoor heeft ze wel even gedronken (ik vermoed afgekolfde melk - borstvoeding in het openbaar is hier blijkbaar ook nog taboe ondanks dat er geen man te bespeuren was)... maar verder een pracht van een engeltje (met dik zwart haar). Zoals gebruikelijk kregen we ook weer Arabische koffie met dadels (ik begin dit goedje zowaar écht lekker te vinden!), thee, chocolade, vruchtensap en zalige hapjes. Een foto van de baby mocht ik nemen (maar uit respect publiceer ik hem hier niet) maar van de mama of andere dames uiteraard niet. Verder werd er lustig gebabbeld, over kinderen, bevallen, het verliezen van babyvet,... enfin the usual.

Arabische lekkernijen... njammie!!

Na afloop vertrokken wij huiswaarts... en kregen geen suikerbonen maar een praline voor de jongens en een parfumflesje voor mij toegestopt. Ook werden we uitgenodigd voor de babyborrel zoals wij dat zouden noemen, maar die zal ik jammer genoeg moeten missen aangezien wij over enkele dagen naar België afreizen voor 6 weken (jeuj!). En oh ja, Matias... die heeft baby dus enkel op foto kunnen zien, want die mocht helemaal niet binnen bij ons. Tja, dan ga je eens op babybezoek ;-)...

Gerommel aan de grens

De grensovergang Saoedi-Bahrein verloopt in veel gevallen rustig. Beetje aanschuiven, papieren laten zien en stempeltjes krijgen aan de drive-in-loketten, tol betalen, extra autoverzekering betalen, koffer openmaken en weg ben je. Soms zelfs afgewisseld met een loketbediende die een babbeltje slaagt en België blijkt te kennen. Een half uurtje werk in de meeste gevallen. Maar zo af en toe verloopt het een klein beetje anders. Zoals dit weekend, toen werd het een ware rollercoaster...

Vol goede moed vertrokken we woensdagavond (wanneer hier het weekend begint) richting Bahrein. Kindjes in pijama, maagjes gevuld, klaar om in Bahrein meteen in bed te kruipen. Maar dat was dus buiten de grensovergang gerekend. Nu hebben we het daar al druk geweten, dus op een uurtje aanschuiven zijn we in principe voorbereid. Maar dit was van een heel andere orde. Verschillende rijen moesten plots ritsen tot 1 rij aan de linkerkant... gevolg: een plaatselijk verkeersinfarct met veel te veel wagens die op dezelfde plaats moesten raken. Volgende probleem: achter elk stuur een hoopje opgezweept testosteron (sorry, guys :-)) en dus van hoffelijkheid geen sprake meer. Her en der werd er getoeterd, in kleine gaatjes gedoken, voorgeschoten waar het enigszins kon, gefoeterd en af en toe mondde net niet botsen uit in net wél. En de enige optie om vandaag nog over de grens te raken was: meedoen. Ellebogenwerk. Het juiste gat induiken. Om dan als een hoopje stress in Bahrein aan te komen en maar wat blij te zijn dat je dan toch even een glaasje kan drinken om dit door te spoelen. Wow.

In Bahrein zelf zijn we dit weekend voor de verandering het nachtleven eens ingedoken. Een lieve Filipijnse dame zorgde voor de kindjes (ik bespaar jullie de traantjes en stress die voorafgingen aan het 'achterlaten' van mijn kindjes bij een échte babysit in plaats van familie -  en dat voor de eerste keer ;-)) en wij konden op stap. Heerlijk Indisch gegeten om vervolgens in een cocktailbar te belanden. In Saoedi zelf besef je het niet altijd, maar hier onder de palmbomen aan het water in gezellige zeteltjes mét latinomuziek op de achtergrond en een mojito in de hand besef je dan toch plots dat je dit eigenlijk wel gemist hebt. Maar het leuke is: je apprecieert het des te meer op die manier natuurlijk. Daarna nog naar een bar getrokken, in een taxi met Bahreinse chauffeur die niet te spreken was over Saoedis. Hypocriet vond hij ze: in Bahrein komen feesten en in hun land mag niets. Uit zijn radio klonk dan ook een stevige beat en in no time bracht hij ons naar onze bestemming: een bar met livemuziek. Daar kon er zelfs een romantische slow met het ventje vanaf :-) waarna we onze laatste mojito voor de avond dronken en uitgeput huiswaarts keerden.

De dag erna: tijd om naar huis te keren. En ondanks het vroege uur was het al vrij druk aan de grens. Routinematig doorliepen we de procedures langs de verschillende loketjes. We kwamen aan de douane, waar zoals altijd een controle van de bagage werd gedaan. Geen alcohol bij? Varkensvlees? Neen hoor, daar wagen we ons niet aan. Gelukkig maar, want deze keer was de controle toch wel grondig: valiezen werden opengeritst, zelfs de toilettas werd gecheckt. Ook aan de voeten van de kinderen en bij mij werd er gekeken. En dat terwijl wij als westerlingen soms amper onze koffer moeten openmaken. Maar uiteraard was alles in orde en kregen we de vereiste stempel op ons papiertje. Matias wou net weer instappen, toen we werden opgeschrikt door een hoop tumult achter ons. Het geluid van 2 glazen flessen die tegen een muur werden kapotgesmeten weerklonk... en een Saoedische jongeman (in westerse kledij) begon een douanier te duwen. Collega-douaniers snelden ter hulp, want de schermutseling dreigde te ontaarden in een heus gevecht. De jongeman had blijkbaar geprobeerd alcohol over de grens te krijgen, was betrapt en niet van plan zijn fout toe te geven. Wij zijn voor alle veiligheid maar doorgereden, want met 2 kinderen op de achterbank blijf je liever niet hangen in het vuur van de strijd. Welk lot de jongeman boven het hoofd hing weet ik niet precies... moest het een westerling zijn, werd hij meteen het land uitgezet. In elk geval, het is weer een eye-opener: dit blijft Saoedi en heus, het is hier zo slecht niet hoor... maar die enkele regels die er zijn, hoe vreemd ze voor ons misschien soms lijken, je houdt je er beter aan.

Zo af en toe een heel klein beetje...

Er zijn ergere manieren om je dagen te slijten. Het is een uitdaging, een verrijkende ervaring en we gaan er alleen maar sterker uit komen. Als personen. Als gezin. En geef toe, how bad can it be, met (bijna) elke dag zon, altijd warme temperaturen, zee, strand en zwembad in de buurt. En toch, zo af en toe sluipt dat vervelende gevoel binnen. Twijfel, droefheid, heimwee. Niet dat we het hier constant op een huilen willen zetten, wel integendeel... Maar gewoon, ik ben hier nu bijna 4 maanden en dan gebeurt het wel eens dat je eens even 'gewoon' zou willen doen. Tja, dan gebeurt het dus: je botst met al je enthousiasme en openheid op de beperkingen die je omringen in een land als dit.

Op zich is het eigenlijk niet zo erg nochtans. Je mag niet met de auto rijden bijvoorbeeld. Goed, dan laat je je in het weekend wel overal naartoe rijden door manlief. Gezellig, zo wordt zelfs de stomste boodschap al snel een leuke familie-uitstap. En toch. Zo af en toe gebeurt het dat je plots het een of ander nodig hebt. Je wordt onverwachts ergens uitgenodigd: hoe geraak ik zo snel aan een doosje chocolaatjes? Of tijdens de wekelijkse boodschappen ben je het een of ander vergeten... Ja er is het compoundwinkeltje, maar daar hebben ze écht niet alles. Bovendien heffen ze daar volgens mij vergeetachtighheidstaxen, echt een schande welke prijzen ze daar vragen! Of nog, je hebt een gek knutselidee met de kids... Vergeet het maar, een uitstapje naar de plaatselijke hobbywinkel moet op voorhand grondig gepland worden. Bye bye, spontaniteit... Bovendien, elke keer je dan in het weekend ergens heen wil, wil iedereen dat. Drukte dus, volk, veel volk en lawaai. Stress. Verkeer.
En dan bén je dus eindelijk in de winkel waar je al heel de week naartoe plant, vergeet je nog de helft omdat je je zo haast: want het is warm en druk en pft ik heb al geen zin meer :-). Of gewoon, je hebt maar een uurtje want dan sluit alles weer voor salat (gebedstijd). En je kan dan wel even in de auto wachten, maar leuk is iets anders onder meer dan 40 graden, ook al draait de airco vollenbak.

Maar geen nood. Af en toe kan je gelukkig ook eens buiten de spits weg. In mijn geval betekent dat dan het nemen van de compoundbus. Maar ook hier doe je - zeker als vrouw- niet wat je wil. Een eigen bankkaart heb ik niet (is ook niet zeker dat we er voor mij een zullen kunnen bemachtigen (!)), dus is het eerste werk van de dag de bankkaart van het ventje meekrijgen (gelukkig, geen probleem ;-)). Volgende werk: de bus niet missen. Je niks aantrekken van de scheve blik van de buschauffeur omdat je twee kleine kinderen en dus een hoop gerief mee hebt om de busrit en de dag door te komen. Hopen dat je kindjes niet te veel kind zullen zijn en de andere dames dus niet te veel zullen storen op hun uitstapje (hoewel, who cares eigenlijk?)... En de eventuele misprijzende blikken negeren als het dan toch even anders loopt ;-).

Dan, shoppen. Enfin ja, af en toe vluchtig een winkel binnengaan en intussen de kids niet uit het oog verliezen. Met je oudste naar het toilet gaan. En daarna nog 3 keer omdat het de keren ervoor 'niet ging' :-). Constant op je horloge kijken want de bus mag je niet missen. Niet mogen eten wat je wil 's middags op restaurant omdat het bijna gebedstijd is. Enkel keuze uit een paar snelle snacks... En dan is het niet eens lekker ook. Naar huis rijden met de bus en tien keer vrezen voor je leven in dat moordende verkeer. Blij zijn dat je levend thuis bent geraakt en je afvragen of het nu wel of niet leuk was. Ventje 's avonds verwelkomen en horen: "'t Was leuk, precies ;-)?"... Huh?... Blijkt dat bij elke aankoop met Bancontact Matias een sms krijgt met waar en waaraan er op dat moment geld wordt uitgegeven. Enfin ja om maar te zeggen, je mag hier al niet veel als vrouw... En dan laten ze je eens vrij en word je nog langs alle kanten gecontroleerd ;-).

Och, het is zéker niet mijn bedoeling hier het zwarte schaap te gaan uithangen. Ik geniet nog steeds volop van de voordelen van mijn bestaan samen met mijn 3 ventjes en weiger dan ook om het knopje in mijn hoofd van positieve op negatieve modus over te schakelen. Maar ik geef toe dat de beperkingen soms harder doorwegen dan je op het eerste zicht zou denken. Je past je aan, je werkt errond, je doet het ermee en leeft gewoon anders op de duur. Maar zo soms en plots en heel ongemerkt sluipt het binnen in je systeem. Dat gevoel van niet te mogen/ kunnen doen wat, waar en wanneer je maar wil. Dan besef je plots weer even hoe westers je bent en dat het waarschijnlijk nooit helemaal zal wennen :-).

Voor de liefhebbers: nog wat sfeerbeelden...

mijn favoriete chauffeur :-)

onze geweldige co-piloot!

moi ;-)

Dagelijkse kost op onze thermometer... onderkant blauw staafje geeft maximumtemperatuur van de dag aan (oh ja, hij hangt in de schaduw ;-))

Dat gebeurt er als je op onmogelijke momenten toch nog snel boodschappen moet doen

(oharmekes toch...)

Nathans eerste keer op de bus, enkele maanden terug (waw ik merk nu pas hoe groot mijn baby sindsdien geworden is!)

En ook Lucas op de bus... toen nog met truitje want 20° is toch maar frisjes ;-)!

Kinderen baas!

Ken je dat gevoel? Je bent ergens op restaurant, of in een winkel en bij het minste geluidje of wat gekke beweging priemen ze op je rug. Ogen. Vol haat. Irritatie, medelijden zelfs. Reden? Je hebt een kind bij... Of erger nog: 2! En, oh jee, het zijn geen mini-volwassenen, neen, het zijn écht kinderen. Want ze morsen en maken lawaai en hebben te veel energie en lopen rond en doen al eens gek. Of -ik val in herhaling- het zijn dus kinderen. Wel, als er één gevoel is waar ik hier géén last meer van heb, is het dat wel. Want in Saudi zijn kinderen echt kleine keizertjes... Enfin, zo zien wij dat want eigenlijk is het heel simpel: hier mag een kind nog kind zijn.

In menig Belgisch restaurant word je al bijna buitengekeken als je nog maar op de parking durft rijden met kinderen. Waarmee ik niet elke horecazaak over één kam wil scheren... en waarmee ik ook niet wil gezegd hebben dat er geen uitzonderingen op de regel zijn. Maar het is gewoon iets cultureels, denk ik. Het zit er gewoon ingebakken: kinderen moet je controleren. Ze moeten braaf aan tafel zitten, eten zonder morsen en vooral geen lawaai maken. Dat is het toppunt van goed ouderschap, dan ben je goed bezig.

Kom je hier op restaurant, dan worden de kids overladen met leuke kleurboekjes (die ze ook mee naar huis mogen nemen) en een nieuw doosje kleurpotloodjes (en niet zo een beker met afgesleten kleurpotloodjes zonder slijper erbij...). Aangepaste bekers met rietjes, ballonnen, een glimlach en een vriendelijk woordje er bovenop. Zelfs het royaal gemors van een éénjarige die alleen leert eten wordt bijna met de glimlach onthaald. En ook in winkels wordt er gerend en wordt er al eens iets omgestoten. Ok, ik geef het toe... het leidt ook al eens tot chaos of vernielzucht en nét iets meer discipline vinden wij dan vaak wel op zijn plaats. Maar ligt de waarheid niet meestal ergens in het midden?

Maar als je daarenboven nog eens met 2 jongens als de onze durft buitenkomen, moet je de gesluierde dames en hun mannen soms bijna als paparazzi van je afschudden. Omdat ze -volgens wat zij gewoon zijn- blond zijn... en omdat ze niet dat typische uiterlijk hebben van de kindjes hier. En dat ontaardt dan vaak in uitgebreid willen kussen en knuffelen van onze schatjes. Allemaal goed en wel, maar voor een gemiddelde Belg komt dat toch allemaal wat vreemd over. Bovendien willen ze dan ook allemaal graag een foto... Wat ze daar dan verder mee willen? Het is me een raadsel. Zo werd ook Lucas enkele weken geleden letterlijk overladen met kusjes... enkele dames waren niet gesluierd in het aangezicht en het resultaat was: Lucas' eerste lippenstiftafdrukken op zijn bolle wangetjes. Ik laat het -zolang mijn ventjes er geen last van hebben- allemaal maar gebeuren. En dan besef je toch steeds weer hoe verschillend onze werelden kunnen zijn. En dat we ook nog veel van elkaar kunnen leren.

Bedoeïenen enzo

Nog niet zo heel erg lang geleden -voor er olie werd ontdekt- waren de Saoedi's een eenvoudig volkje van Bedoeïenen. Nomaden die door de woestijn trokken en wiens leven dus ook bepaald werd door hitte en zand. De grote steden en industrie die je nu overal ziet doen het niet vermoeden, maar dit volkje bestaat ook nu nog steeds. Tijd om dat eens van naderbij te gaan ontdekken, dachten we... en we konden niet vermoeden hoe die dag weer zou aflopen...

Bewijs van het voortbestaan van de Bedoeïenen vonden we in de Bedoeïenenmarkt in Nairiyah. Om daar te raken moesten we zo'n 150 km noordwaarts rijden, maar kom... het is al fijn eens een andere bezienswaardigheid te ontdekken dan de zoveelste kameel of shopping mall. En ok, groot spektakel vonden we daar niet, maar wél even zicht op het leven van dit volk en de waar die ze verkochten: kleden voor kamelen, tapijten, een soort heel zoute schapenkaas, wandelstokken. Zeer authentiek allemaal, behalve dan het bord aan de ingang en de prijzen die ons toch aan de dure kant leken (100 eur voor een tapijtje)...

Puffend en zwetend onder een 38 graden (om 10u 's morgens) in abbayah zochten we na aan half uurtje dringend onze airco in de auto weer op om dan aan de andere kant van de moskee nog een soort openlucht-souq te vinden: stoffen, kruiden, kleren, potten en pannen. Wederom voelden we ons hier heel welkom, met "Salam Aleikums" langs alle kanten... en zelfs een Saoedi die speciaal stopte en ons een stuk van die speciale schapenkaas toestopte om te proeven. Ik moet zeggen, het zag eruit als een soort zanderige scrub-zeep en het smaakte vooral heel zout. Maar toch, weer iets nieuws ontdekt :-).

Op dat moment waren we eigenlijk zo goed als klaar om weer naar huis te keren. Veel meer was daar immers niet te zien en we waren wel tevreden met de oogst van de dag. Maar op de één of andere manier lijken wij de belevenissen soms toch aan te trekken :-). Want plots uit het niets stopte er een wagen met een Saoedische man en vrouw naast ons. Met de vraag of we niet mee wouden komen naar hun huis voor thee of koffie. Goh, ja, waarom niet zeker? Zo een open gebaar van gastvrijheid konden en wilden we niet afslaan... en onze nieuwsgierigheid was natuurlijk meteen veel te zwaar geprikkeld!
In het appartement van die mensen aangekomen, mocht ook ik mee in de mannenvertrekken (!). Concreet was het een kamer met 1 groot tapijt en kussens langs de muren waar je tegen kon gaan zitten (lees: liggen/hangen). Mijn abbaya hield ik uiteraard aan en ook vrouwlief kwam er af en toe bij zitten - volledig bedekt weliswaar, Matias zou immers maar eens op hol moeten slaan bij het zien van haar gezicht of haar ;-). Wat hierna volgde, was eigenlijk één van de meest surrealistische belevenissen sinds onze aankomst hier.
We kregen watermeloen, fruitsap, Arabische koffie met dadels en chocolade en er werd ons gevraagd wat we graag aten. 'Kapsa' was één van de enige dingen die we ook effectief kenden en toen ze merkten dat we dat graag aten, kreeg de dienstmeid prompt de opdracht dat klaar te maken. Verder was communicatie eigenlijk erg moeilijk: zij spraken amper Engels en met ons mondje Arabisch komen we nu ook nog niet zo ver. Dus zaten/lagen we daar maar wat, met wat tekenfilmpjes op tv voor de ventjes (die gelukkig héél braaf waren!)... en deden we wat men hier volgens mij vaak moet doen: de tijd doden. Het was moeilijk om wakker te blijven en we werden ook aangemaand om gerust een dutje te doen... maar dat ging ons eerlijk gezegd iets te ver :-). Dus bleven we wakker en gaven we na een uurtje of 2 toch te kennen dat we nu eigenlijk wel eens naar huis moesten.
Een smeekbede volgde: blijf toch minstens eten, het is bijna klaar, alsjeblieft... en we bleven dus. De gastvrouw hadden we intussen al een tijdje niet gezien (enkel toen ik in de vrouwenvertrekken naar de wc moest en toen heb ik haar ook onbedekt gezien... tot grote jaloezie van Matias achteraf ;-)) en onze gastheer verdween intussen ook. En dan, effectief een half uurtje later, werd er plastic op de grond gezet met daarop een heerlijk feestmaal: pasta, kapsa (kip met rijst), cola en water. En dan... dan lieten ze ons alleen! Voor hen was het nog te vroeg om te eten, maar ze konden ons blijkbaar onmogelijk huiswaarts laten trekken zonder eten. Ik zal je niet moeten vertellen dat we echt fantastisch lekker gegeten hebben (ook al voelden we ons stilaan ongemakkelijk en als het ware een bende profiteurs...) en toen we dan bij het naar huis gaan ook nog eens een cadeautje kregen (2 kitcherige koffietassen maar wat maakt het uit ;-)), waren we echt vervuld van een warme gloed door zoveel gastvrijheid.
Matias heeft zijn kaartje gegeven, maar of het ooit lukt langs de telefoon iets af te spreken over zo een grote taalbarrière, weet ik niet. Eén ding is zeker, we hebben weer wat bijgeleerd over die bijzondere Arabische cultuur...