Kan je het geloven? Meer dan drie jaar geleden is het al. Drie jaar sinds ik samen met mijn ventje en de twee grote jongens het vliegtuig nam... het vliegtuig richting ons nieuw leven, ons avontuur, de grote zandbak Saoed-Arabië. Man, wat was het een duik in het onbekende. Ik zie mezelf nog zitten in de taxi vanuit de luchthaven: helemaal overweldigd, een verloren traan die over mijn wangen liep en uit het raampje niet veel meer te zien dan zand. Zand, zand, zand. Die traan was er natuurlijk één van verdriet, van afscheid... maar nog meer was het er één van ongelooflijk overweldigende gevoelens, zo intens. Het was een beetje als opnieuw geboren worden, als een leeg blad voor je krijgen, een schoongeveegd bord en krijtjes in alle kleuren. Vergeef me mijn poëtische bui, maar geef toe, 30 worden en dat vieren met een ticket richting Saoedi in plaats van een vat geven in de plaatselijke voetbalkantine... het heeft iets.
Mensen vragen wel eens: 'Hoe lang moet je daar nog zitten?'. Ik begrijp die vraag wel, al is het soms zo jammer dat we niet écht uitgelegd lijken te krijgen wat nu zo leuk is aan dat expatten... want voor alle duidelijkheid: wij moeten niets. En zitten doen we hier ook niet bepaald veel ;). Matias leeft zich hier professioneel bijzonder goed uit. Ikzelf heb hier ook al een enorme weg afgelegd... om nog maar te zwijgen over hoe we hier als gezin naar elkaar toegegroeid zijn.
Laten we niet flauw doen: zeker in Saoedi hebben vrouwen hier nog bijlange niet de rechten die ze zouden moeten hebben en ja, er zijn wel wat dingen die we hier missen... al gaat het dan eigenlijk vooral om familie en vrienden want dat zal uiteraard altijd het moeilijkste aspect van dit soort leven blijven. Maar er is ook iets bijzonders aan een leven in het Midden-Oosten... iets ongrijpbaars wat je alleen kan ervaren door hier een tijdje te zijn.
Saoedi, dat was eigenlijk onthaasten... met een hoofdletter 'O'. Het leven werd er teruggebracht naar zijn absolute eenvoud. Ik heb hier het mooiste geschenk gekregen dat ik me als jonge mama kon toewensen: me volledig toeleggen op het op weg zetten van onze kindjes op het moment in hun leven dat ze het het meest konden gebruiken. Nooit zorgen om opvang, een veel te druk sociaal leven of op tijd op het werk geraken, maar gewoon het ritme kunnen volgen van de jongens. Ook mijn ventje en ik zijn eens zo hard naar elkaar toegegroeid. Niet alleen kregen we in deze periode ons derde zoontje erbij... we maakten dit ook allemaal bewust samen mee. Want dit is niet alleen zijn avontuur, dit is het onze, het is onze lijm voor de rest van ons leven en ook al was het soms best vloeken en lastig en zwaar en vermoeiend en ben ik mezelf absoluut een aantal keer tegengekomen... Saoedi heeft ook een bijzonder plaatsje gekregen in ons hart. Teruggaan hoeft niet meer voor mij, zeker niet nu Bahrein me enkele kostbare vrijheden teruggegeven heeft. Maar de tijd terugdraaien en niet naar Saoedi gaan? Nooit!
Mensen vragen wel eens: 'Hoe lang moet je daar nog zitten?'. Ik begrijp die vraag wel, al is het soms zo jammer dat we niet écht uitgelegd lijken te krijgen wat nu zo leuk is aan dat expatten... want voor alle duidelijkheid: wij moeten niets. En zitten doen we hier ook niet bepaald veel ;). Matias leeft zich hier professioneel bijzonder goed uit. Ikzelf heb hier ook al een enorme weg afgelegd... om nog maar te zwijgen over hoe we hier als gezin naar elkaar toegegroeid zijn.
Laten we niet flauw doen: zeker in Saoedi hebben vrouwen hier nog bijlange niet de rechten die ze zouden moeten hebben en ja, er zijn wel wat dingen die we hier missen... al gaat het dan eigenlijk vooral om familie en vrienden want dat zal uiteraard altijd het moeilijkste aspect van dit soort leven blijven. Maar er is ook iets bijzonders aan een leven in het Midden-Oosten... iets ongrijpbaars wat je alleen kan ervaren door hier een tijdje te zijn.
Saoedi, dat was eigenlijk onthaasten... met een hoofdletter 'O'. Het leven werd er teruggebracht naar zijn absolute eenvoud. Ik heb hier het mooiste geschenk gekregen dat ik me als jonge mama kon toewensen: me volledig toeleggen op het op weg zetten van onze kindjes op het moment in hun leven dat ze het het meest konden gebruiken. Nooit zorgen om opvang, een veel te druk sociaal leven of op tijd op het werk geraken, maar gewoon het ritme kunnen volgen van de jongens. Ook mijn ventje en ik zijn eens zo hard naar elkaar toegegroeid. Niet alleen kregen we in deze periode ons derde zoontje erbij... we maakten dit ook allemaal bewust samen mee. Want dit is niet alleen zijn avontuur, dit is het onze, het is onze lijm voor de rest van ons leven en ook al was het soms best vloeken en lastig en zwaar en vermoeiend en ben ik mezelf absoluut een aantal keer tegengekomen... Saoedi heeft ook een bijzonder plaatsje gekregen in ons hart. Teruggaan hoeft niet meer voor mij, zeker niet nu Bahrein me enkele kostbare vrijheden teruggegeven heeft. Maar de tijd terugdraaien en niet naar Saoedi gaan? Nooit!
