En dat allemaal voor een beetje regen...

Vorige week begon zoals elke week in Saoedi. Rustig, zonnig, het leventje kabbelt voort. Lucas vertrokken naar school, bijna-3-jarige Nathan het huis op stelten aan het zetten en baby Leon lekker bezig met babydingen doen zoals melkje drinken en mama knuffelen enzo ;). Zoals ik hier wel eens meer pleeg te doen bij wijze van venster op de wereld, checkte ik rond een uur of 10 mijn facebook.

Groot was mijn verbazing bij het lezen van een bericht van Lucas' school. Er werd op bevel van de overheid onmiddellijk overgegaan op evacuatie omwille van overstromingsgevaar door de aanhoudende regen. Vertwijfeld keek ik naar buiten. Zon, letterlijk geen wolkje aan de lucht en nog minder regen te bespeuren. Tja op dat moment een beetje lachwekkend -in België zijn we nu eenmaal wel wat regen gewoon- maar goed, even later was Lucas thuis en ik was toch blij hem bij mij te hebben ook al leek er niets aan de hand.

Intussen sijpelden wel de berichten binnen. De hoofdstad was inderdaad helemaal overstroomd. Je moet weten dat voor die 5 dagen regen per jaar men het niet de moeite vond om de straten te voorzien van rioleringen in Saoedi. Gevolg: tunnels omgedoopt tot zwembaden, straten omgevormd tot kolkende rivieren, gekke Saoedi's die op jetski's door de straten cruisen of aan een zwemband achter een wagen aan gaan hangen... Maar ook, een dodelijk slachtoffer en heel veel schade. Totale chaos.

Stilaan begon het ons dus toch te dagen dat het gevoel de kindjes liever dicht bij je te hebben niet geheel onterecht was. Ondanks het feit dat wij hier pas 2 dagen later een eerste stevig onweer van 10 minuten zagen overwaaien. Ik maakte er via facebook niet te veel reclame voor om mama's enzo niet te ongerust te maken ;), maar blijkbaar was het echt wel de moeite... Getuige de ontwortelde boom die op 1 van de huizen in onze compound terecht kwam. Zonder veel erg, gelukkig maar (zie foto onderaan)... De dag erna kregen we de volle lading met veel regen en onweer. Wij zaten droog en veilig, maar vele straten stonden volledig blank, de wind had lelijk huisgehouden en sommige compounds stonden volledig onder water. 

En intussen mocht juf mama al haar skills weer bovenhalen. Net de week ervoor hadden we een eerste oefening 'virtual school' gedaan. Kinderen thuis en inloggen op moodle om zo school te lopen... Et voilà... Wie had gedacht dat we dit systeem ook écht nog nodig zouden hebben... en dan nog omwille van regen. In Saoedi. Wat kan ik zeggen, Allahs wegen zijn ondoorgrondelijk en intussen genieten we weer van het heerlijke plaatselijke herfstweertje... zon, blauwe hemel, 23 graden.Oef!

 

My car, my freedom!

Commotie alom in dit vredige koninkrijk toen vorige week enkele losbandige vrouwen het in hun hoofd haalden dat ook zij het recht hadden om met de auto te rijden! De overheid waarschuwde voor sancties tegen vrouwen die op de bewuste actiedag met de wagen zouden rijden. Enkele religieuzen beweerden wetenschappelijk bewijs te hebben dat vrouwen beter niet konden rijden met de auto wegens het mogelijk beschadigen van de eierstokken. Zucht, en zeggen dat "meneer pastoor" bij ons ook ooit nog wegkwam met dat soort uitspraken.

Toen het zover was en wij op de baan waren, keken we toch met lichte opwinding rondom ons in de hoop een dame aan het stuur te spotten. Maar ach, uiteraard hadden we pech... en ik moet eerlijk toegeven dat ikzelf het niet aandurfde om het erop te wagen. Nochtans, dat niet met de auto mogen rijden is soms echt behoorlijk vervelend. Meer nog, ik zou durven stellen dat het één van de moeilijkste beperkingen is waar ik hier heb moeten leren mee omgaan.

Niet dat ik per se het stuur wil kunnen nemen als we met ons gezin op stap gaan. Matias doet dat goed... en trouwens, het verkeer is hier behoorlijk gevaarlijk -wat wil je met al dat testosteron op de baan ;)-. Maar ach, wat zou het soms fijn zijn om gewoon tijdens de week ook eens ergens heen te gaan. Al is het dan weer voor de zoveelste keer naar diezelfde shopping mall... het gaat hem om het gevoel weg te kunnen wanneer je wil. Dat gevoel dat vrijheid heet... maar waar ze hier zo enorm bang van zijn lijkt het wel. Of in de week rustig boodschappen doen in plaats van elke weekend heel het gezin te moeten optrommelen om de voorraad aan te vullen. Of nog, je kind zelf naar school brengen in plaats van iedere dag een taxi te moeten nemen zoals dat vorig jaar het geval was.

Saoedi Saoedi, zucht ik dan wel eens... en och, je leert ermee leven, stelt je erop in en je mag vooral niet te zwaar nadenken soms over de grenzen waar je hier zo vaak op botst. Maar in België is het toch elke keer weer een groot genot: achter het stuur, gezellig muziekje op en cruisen maar. Yeah, baby :)...