"Thuis"... Voor de meeste mensen is dit een duidelijk begrip. Mooi afgelijnd, duidelijk te identificeren, veelal vertegenwoordigd door een bakstenen omhulsel van vertrouwdheid en eigenheid. Al dan niet vergezeld van tuintje en boompje, maar vooral: het gaat meestal om één duidelijke plaats.
Voor de expatter is het allemaal meestal zo eenvoudig niet. Zo is 'thuis' vaak een begrip om het thuisland, het geboorteland met vrienden en familie aan te duiden. Wanneer je weer naar huis vliegt na enkele maanden in de expatbestemming, bedoel je dat je teruggaat naar je roots. De plek waar je bent opgegroeid, waar je alles kent en begrijpt, waar niets vreemd is en de meeste dingen over het algemeen lopen zoals je het verwacht. Je hoeft er niet te twijfelen over hoe je je moet gedragen of over wat kan en niet. Doen alsof is niet nodig en nog - je staat er iets minder alleen voor met vrienden en vooral ook familie om je heen.
En toch kan ik zeggen na een jaar Saoedi, dat wanneer we terugkeren naar de woestijn, we ook een klein beetje terugkeren naar 'huis'. Begrijp me niet verkeerd, hier blijven wonen voor de rest van ons leven zou - om verschillende redenen die mijn blog wellicht al heeft duidelijk gemaakt- niet mogelijk zijn. Té anders, té gesloten, té veel juk van de religie om je definitief te kunnen settelen. Maar we hebben hier intussen echt iets moois opgebouwd. Op de compound al echt fijne intense contacten gehad -ondanks het komen en gaan van mensen-. Een gezellige thuis gecreëerd voor ons en onze jongens. Een voor velen ontoegankelijk land kunnen ontdekken en een klein beetje leren begrijpen. Onszelf tegengekomen én overstegen, sterker geworden, als persoon, als koppel, als gezin. Gehuild, gelachen, de wanhoop nabij geweest en tegelijk fantastische momenten gekend.
Er bestaat geen beter woord voor een expatleven, en zeker niet voor één in Saoedi, als dat het hier een rollercoaster is. Ups, downs, thuisland, buitenland. Velen verklaren ons gek, begrijpen niet wat we hier komen zoeken. Maar echt, ondanks de frustraties en obstakels zijn we nu -na een korte vakantie in België- toch weer even thuis en ja, we blijven hier nog wel even hangen. Hard werken voor Matias, er het beste van maken voor mij, niet te veel denken aan die paar personen die je liever dicht bij jou dan zo veraf zou willen zien. En verder uit heel dit avontuur het beste halen wat eruit te halen valt. Want zelfs zwetend onder mijn zwarte abbayah en aankijkend tegen de prikkeldraad op de muren rond onze compound zie ik gelukkig nog vaak genoeg de zon, de golven op ons compoundstrand, het avontuur, de kansen voor mij als mama samen met onze kindjes... Ja, we missen jullie, maar echt, we hebben het hier best naar onze zin :).
Voor de expatter is het allemaal meestal zo eenvoudig niet. Zo is 'thuis' vaak een begrip om het thuisland, het geboorteland met vrienden en familie aan te duiden. Wanneer je weer naar huis vliegt na enkele maanden in de expatbestemming, bedoel je dat je teruggaat naar je roots. De plek waar je bent opgegroeid, waar je alles kent en begrijpt, waar niets vreemd is en de meeste dingen over het algemeen lopen zoals je het verwacht. Je hoeft er niet te twijfelen over hoe je je moet gedragen of over wat kan en niet. Doen alsof is niet nodig en nog - je staat er iets minder alleen voor met vrienden en vooral ook familie om je heen.
En toch kan ik zeggen na een jaar Saoedi, dat wanneer we terugkeren naar de woestijn, we ook een klein beetje terugkeren naar 'huis'. Begrijp me niet verkeerd, hier blijven wonen voor de rest van ons leven zou - om verschillende redenen die mijn blog wellicht al heeft duidelijk gemaakt- niet mogelijk zijn. Té anders, té gesloten, té veel juk van de religie om je definitief te kunnen settelen. Maar we hebben hier intussen echt iets moois opgebouwd. Op de compound al echt fijne intense contacten gehad -ondanks het komen en gaan van mensen-. Een gezellige thuis gecreëerd voor ons en onze jongens. Een voor velen ontoegankelijk land kunnen ontdekken en een klein beetje leren begrijpen. Onszelf tegengekomen én overstegen, sterker geworden, als persoon, als koppel, als gezin. Gehuild, gelachen, de wanhoop nabij geweest en tegelijk fantastische momenten gekend.
Er bestaat geen beter woord voor een expatleven, en zeker niet voor één in Saoedi, als dat het hier een rollercoaster is. Ups, downs, thuisland, buitenland. Velen verklaren ons gek, begrijpen niet wat we hier komen zoeken. Maar echt, ondanks de frustraties en obstakels zijn we nu -na een korte vakantie in België- toch weer even thuis en ja, we blijven hier nog wel even hangen. Hard werken voor Matias, er het beste van maken voor mij, niet te veel denken aan die paar personen die je liever dicht bij jou dan zo veraf zou willen zien. En verder uit heel dit avontuur het beste halen wat eruit te halen valt. Want zelfs zwetend onder mijn zwarte abbayah en aankijkend tegen de prikkeldraad op de muren rond onze compound zie ik gelukkig nog vaak genoeg de zon, de golven op ons compoundstrand, het avontuur, de kansen voor mij als mama samen met onze kindjes... Ja, we missen jullie, maar echt, we hebben het hier best naar onze zin :).
