Het is zover... Na bijna 5 maanden Saoedi, ben ik weer in ons Belgenlandje :-). Met lichte hoofdpijn (verdorie, te veel cava ;-)) maar wel heerlijk weggekropen onder de donsdekens werd ik deze ochtend wakker onder het geluid van fluitende vogeltjes door mijn open raam. Ah, België, ik had je gemist!
De terugreis is eigenlijk bijzonder goed verlopen. Ik had eerlijk gezegd al dagen op voorhand buikpijn als ik eraan dacht hoe het zou zijn om helemaal alleen met 2 kleine hummeltjes naar huis te vliegen. Douaneposten, handbagagecontroles, op en af vliegtuigen stappen... ik zag het allemaal nog niet meteen lukken! Maar goed, verstand op nul, 1 ventje in de draagzak en eentje in de buggy en we gingen ervoor. En ik moet zeggen, het is allemaal zéér vlot verlopen!
De luchthaven in Saoedi bood een laatste onderdompeling in de plaatselijke gewoontes en gebruiken. Mannen moesten steevast een 'exit-card' invullen... ik niet, want ik ben een vrouw. Enkele behulpzame Vlamingen die toevallig voor me aanschoven (en de baas van Matias bleken te kennen(!)) raadden me aan het toch in te vullen, maar neen hoor. Toen ik bij de douanepost kwam, bleek het niet nodig te zijn.
Na de douanepost volgde de bagagecontrole. Females links uiteraard. Daar kwam ik via enkele paravents in een kamertje waar 2 vrouwelijke douane-officiers in uniform (en dus ook zonder hoofddoek) mij en de kindjes fouilleerden. Hierna richting gate, waar ik kon wachten op ons vliegtuig. De Vlamingen van daarnet hadden intussen nog iets opmerkelijks meegemaakt: iemand was tegengehouden met tampons in de bagage. Wisten ze niet wat dat was, die dingen werden opengemaakt en alles en een uitleg over het nut van deze objecten volgde. Tja, het is in elk geval een feit dat ik in Saoedi nog geen enkele supermarkt ben tegengekomen waar ze tampons verkopen :-)...
Soit, vervolgens kon de reis beginnen. Ik bespaar je alle details over matig vliegtuigeten maar wel zeer vriendelijke airhostessen, behulpzame medepassagiers bij trappen en dergelijke, uitstekende buggyservice bij overstappen, een zéér kort nachtje voor moederkloek-mama wiens instinct écht slapen niet toeliet en zéér zéér dappere ventjes die ondanks de ook voor hen gebroken nacht ongelooflijk kranig gebleven zijn doorheen heel de reis. Ja het was vermoeiend, maar al bij al viel het behoorlijk mee!
Intussen heb ik al een kleine omgekeerde cultuurshock beleefd. Met grote verwondering voor al dat groen, al die vrouwen zonder bedekking, brave medechauffeurs, zelf weer achter het stuur kruipen, op het middaguur buiten zitten zonder weg te smelten en opstaan met regendruppeltjes tegen het raam... Het weerzien met de familie was natuurlijk zalig intens en de verwondering over hoe onze jongens op die tijd geëvolueerd zijn was groot :-). Vergeef me dat ik de komende weken vermoedelijk niet vaak te zien zal zijn hier, maar over 6 weken zal ik ongetwijfeld weer het een en ander te vertellen hebben bij mijn terugkeer naar Saoedi. Intussen begin ik aan enkele zéér goed gevulde weken en kijk ik vol ongeduld uit naar mijn schatje die ons vervoegt over 3 weken. Ma'a salama!
De terugreis is eigenlijk bijzonder goed verlopen. Ik had eerlijk gezegd al dagen op voorhand buikpijn als ik eraan dacht hoe het zou zijn om helemaal alleen met 2 kleine hummeltjes naar huis te vliegen. Douaneposten, handbagagecontroles, op en af vliegtuigen stappen... ik zag het allemaal nog niet meteen lukken! Maar goed, verstand op nul, 1 ventje in de draagzak en eentje in de buggy en we gingen ervoor. En ik moet zeggen, het is allemaal zéér vlot verlopen!
De luchthaven in Saoedi bood een laatste onderdompeling in de plaatselijke gewoontes en gebruiken. Mannen moesten steevast een 'exit-card' invullen... ik niet, want ik ben een vrouw. Enkele behulpzame Vlamingen die toevallig voor me aanschoven (en de baas van Matias bleken te kennen(!)) raadden me aan het toch in te vullen, maar neen hoor. Toen ik bij de douanepost kwam, bleek het niet nodig te zijn.
Na de douanepost volgde de bagagecontrole. Females links uiteraard. Daar kwam ik via enkele paravents in een kamertje waar 2 vrouwelijke douane-officiers in uniform (en dus ook zonder hoofddoek) mij en de kindjes fouilleerden. Hierna richting gate, waar ik kon wachten op ons vliegtuig. De Vlamingen van daarnet hadden intussen nog iets opmerkelijks meegemaakt: iemand was tegengehouden met tampons in de bagage. Wisten ze niet wat dat was, die dingen werden opengemaakt en alles en een uitleg over het nut van deze objecten volgde. Tja, het is in elk geval een feit dat ik in Saoedi nog geen enkele supermarkt ben tegengekomen waar ze tampons verkopen :-)...
Soit, vervolgens kon de reis beginnen. Ik bespaar je alle details over matig vliegtuigeten maar wel zeer vriendelijke airhostessen, behulpzame medepassagiers bij trappen en dergelijke, uitstekende buggyservice bij overstappen, een zéér kort nachtje voor moederkloek-mama wiens instinct écht slapen niet toeliet en zéér zéér dappere ventjes die ondanks de ook voor hen gebroken nacht ongelooflijk kranig gebleven zijn doorheen heel de reis. Ja het was vermoeiend, maar al bij al viel het behoorlijk mee!
Intussen heb ik al een kleine omgekeerde cultuurshock beleefd. Met grote verwondering voor al dat groen, al die vrouwen zonder bedekking, brave medechauffeurs, zelf weer achter het stuur kruipen, op het middaguur buiten zitten zonder weg te smelten en opstaan met regendruppeltjes tegen het raam... Het weerzien met de familie was natuurlijk zalig intens en de verwondering over hoe onze jongens op die tijd geëvolueerd zijn was groot :-). Vergeef me dat ik de komende weken vermoedelijk niet vaak te zien zal zijn hier, maar over 6 weken zal ik ongetwijfeld weer het een en ander te vertellen hebben bij mijn terugkeer naar Saoedi. Intussen begin ik aan enkele zéér goed gevulde weken en kijk ik vol ongeduld uit naar mijn schatje die ons vervoegt over 3 weken. Ma'a salama!
