Kinderen baas!

Ken je dat gevoel? Je bent ergens op restaurant, of in een winkel en bij het minste geluidje of wat gekke beweging priemen ze op je rug. Ogen. Vol haat. Irritatie, medelijden zelfs. Reden? Je hebt een kind bij... Of erger nog: 2! En, oh jee, het zijn geen mini-volwassenen, neen, het zijn écht kinderen. Want ze morsen en maken lawaai en hebben te veel energie en lopen rond en doen al eens gek. Of -ik val in herhaling- het zijn dus kinderen. Wel, als er één gevoel is waar ik hier géén last meer van heb, is het dat wel. Want in Saudi zijn kinderen echt kleine keizertjes... Enfin, zo zien wij dat want eigenlijk is het heel simpel: hier mag een kind nog kind zijn.

In menig Belgisch restaurant word je al bijna buitengekeken als je nog maar op de parking durft rijden met kinderen. Waarmee ik niet elke horecazaak over één kam wil scheren... en waarmee ik ook niet wil gezegd hebben dat er geen uitzonderingen op de regel zijn. Maar het is gewoon iets cultureels, denk ik. Het zit er gewoon ingebakken: kinderen moet je controleren. Ze moeten braaf aan tafel zitten, eten zonder morsen en vooral geen lawaai maken. Dat is het toppunt van goed ouderschap, dan ben je goed bezig.

Kom je hier op restaurant, dan worden de kids overladen met leuke kleurboekjes (die ze ook mee naar huis mogen nemen) en een nieuw doosje kleurpotloodjes (en niet zo een beker met afgesleten kleurpotloodjes zonder slijper erbij...). Aangepaste bekers met rietjes, ballonnen, een glimlach en een vriendelijk woordje er bovenop. Zelfs het royaal gemors van een éénjarige die alleen leert eten wordt bijna met de glimlach onthaald. En ook in winkels wordt er gerend en wordt er al eens iets omgestoten. Ok, ik geef het toe... het leidt ook al eens tot chaos of vernielzucht en nét iets meer discipline vinden wij dan vaak wel op zijn plaats. Maar ligt de waarheid niet meestal ergens in het midden?

Maar als je daarenboven nog eens met 2 jongens als de onze durft buitenkomen, moet je de gesluierde dames en hun mannen soms bijna als paparazzi van je afschudden. Omdat ze -volgens wat zij gewoon zijn- blond zijn... en omdat ze niet dat typische uiterlijk hebben van de kindjes hier. En dat ontaardt dan vaak in uitgebreid willen kussen en knuffelen van onze schatjes. Allemaal goed en wel, maar voor een gemiddelde Belg komt dat toch allemaal wat vreemd over. Bovendien willen ze dan ook allemaal graag een foto... Wat ze daar dan verder mee willen? Het is me een raadsel. Zo werd ook Lucas enkele weken geleden letterlijk overladen met kusjes... enkele dames waren niet gesluierd in het aangezicht en het resultaat was: Lucas' eerste lippenstiftafdrukken op zijn bolle wangetjes. Ik laat het -zolang mijn ventjes er geen last van hebben- allemaal maar gebeuren. En dan besef je toch steeds weer hoe verschillend onze werelden kunnen zijn. En dat we ook nog veel van elkaar kunnen leren.

Bedoeïenen enzo

Nog niet zo heel erg lang geleden -voor er olie werd ontdekt- waren de Saoedi's een eenvoudig volkje van Bedoeïenen. Nomaden die door de woestijn trokken en wiens leven dus ook bepaald werd door hitte en zand. De grote steden en industrie die je nu overal ziet doen het niet vermoeden, maar dit volkje bestaat ook nu nog steeds. Tijd om dat eens van naderbij te gaan ontdekken, dachten we... en we konden niet vermoeden hoe die dag weer zou aflopen...

Bewijs van het voortbestaan van de Bedoeïenen vonden we in de Bedoeïenenmarkt in Nairiyah. Om daar te raken moesten we zo'n 150 km noordwaarts rijden, maar kom... het is al fijn eens een andere bezienswaardigheid te ontdekken dan de zoveelste kameel of shopping mall. En ok, groot spektakel vonden we daar niet, maar wél even zicht op het leven van dit volk en de waar die ze verkochten: kleden voor kamelen, tapijten, een soort heel zoute schapenkaas, wandelstokken. Zeer authentiek allemaal, behalve dan het bord aan de ingang en de prijzen die ons toch aan de dure kant leken (100 eur voor een tapijtje)...

Puffend en zwetend onder een 38 graden (om 10u 's morgens) in abbayah zochten we na aan half uurtje dringend onze airco in de auto weer op om dan aan de andere kant van de moskee nog een soort openlucht-souq te vinden: stoffen, kruiden, kleren, potten en pannen. Wederom voelden we ons hier heel welkom, met "Salam Aleikums" langs alle kanten... en zelfs een Saoedi die speciaal stopte en ons een stuk van die speciale schapenkaas toestopte om te proeven. Ik moet zeggen, het zag eruit als een soort zanderige scrub-zeep en het smaakte vooral heel zout. Maar toch, weer iets nieuws ontdekt :-).

Op dat moment waren we eigenlijk zo goed als klaar om weer naar huis te keren. Veel meer was daar immers niet te zien en we waren wel tevreden met de oogst van de dag. Maar op de één of andere manier lijken wij de belevenissen soms toch aan te trekken :-). Want plots uit het niets stopte er een wagen met een Saoedische man en vrouw naast ons. Met de vraag of we niet mee wouden komen naar hun huis voor thee of koffie. Goh, ja, waarom niet zeker? Zo een open gebaar van gastvrijheid konden en wilden we niet afslaan... en onze nieuwsgierigheid was natuurlijk meteen veel te zwaar geprikkeld!
In het appartement van die mensen aangekomen, mocht ook ik mee in de mannenvertrekken (!). Concreet was het een kamer met 1 groot tapijt en kussens langs de muren waar je tegen kon gaan zitten (lees: liggen/hangen). Mijn abbaya hield ik uiteraard aan en ook vrouwlief kwam er af en toe bij zitten - volledig bedekt weliswaar, Matias zou immers maar eens op hol moeten slaan bij het zien van haar gezicht of haar ;-). Wat hierna volgde, was eigenlijk één van de meest surrealistische belevenissen sinds onze aankomst hier.
We kregen watermeloen, fruitsap, Arabische koffie met dadels en chocolade en er werd ons gevraagd wat we graag aten. 'Kapsa' was één van de enige dingen die we ook effectief kenden en toen ze merkten dat we dat graag aten, kreeg de dienstmeid prompt de opdracht dat klaar te maken. Verder was communicatie eigenlijk erg moeilijk: zij spraken amper Engels en met ons mondje Arabisch komen we nu ook nog niet zo ver. Dus zaten/lagen we daar maar wat, met wat tekenfilmpjes op tv voor de ventjes (die gelukkig héél braaf waren!)... en deden we wat men hier volgens mij vaak moet doen: de tijd doden. Het was moeilijk om wakker te blijven en we werden ook aangemaand om gerust een dutje te doen... maar dat ging ons eerlijk gezegd iets te ver :-). Dus bleven we wakker en gaven we na een uurtje of 2 toch te kennen dat we nu eigenlijk wel eens naar huis moesten.
Een smeekbede volgde: blijf toch minstens eten, het is bijna klaar, alsjeblieft... en we bleven dus. De gastvrouw hadden we intussen al een tijdje niet gezien (enkel toen ik in de vrouwenvertrekken naar de wc moest en toen heb ik haar ook onbedekt gezien... tot grote jaloezie van Matias achteraf ;-)) en onze gastheer verdween intussen ook. En dan, effectief een half uurtje later, werd er plastic op de grond gezet met daarop een heerlijk feestmaal: pasta, kapsa (kip met rijst), cola en water. En dan... dan lieten ze ons alleen! Voor hen was het nog te vroeg om te eten, maar ze konden ons blijkbaar onmogelijk huiswaarts laten trekken zonder eten. Ik zal je niet moeten vertellen dat we echt fantastisch lekker gegeten hebben (ook al voelden we ons stilaan ongemakkelijk en als het ware een bende profiteurs...) en toen we dan bij het naar huis gaan ook nog eens een cadeautje kregen (2 kitcherige koffietassen maar wat maakt het uit ;-)), waren we echt vervuld van een warme gloed door zoveel gastvrijheid.
Matias heeft zijn kaartje gegeven, maar of het ooit lukt langs de telefoon iets af te spreken over zo een grote taalbarrière, weet ik niet. Eén ding is zeker, we hebben weer wat bijgeleerd over die bijzondere Arabische cultuur...

Klaterende fonteinen

Geef toe, bij het horen van het word 'oase' stellen wij ons toch al gauw iets dergelijks voor: klaterende fonteinen, weelderig groen, fruitbomen overal, gemarmerde straten, enfin noem maar op! Dat was ook wat we min of meer dachten aan te treffen in Hofuf... dus heel eerlijk, waren we in het begin even teleurgesteld toen we aankwamen in de eerste stoffige straten van deze stad. Knop even omdraaien dus, onze westerse bril proberen afnemen en zonder vooroordelen alles op ons laten afkomen... en uiteindelijk hebben we hier dan ook weer enkele bijzondere momenten beleefd.

Wat de oase betreft, betekent dit concreet dat er in Hofuf enorm veel parken met palmbomen zijn. Het is eens wat anders dan het overwegend beige dat je overal vindt in Saudi, ook al betekent 'park' hier niet een plekje waar je ook daadwerkelijk kan gaan rondwandelen of picknicken. Vaak zijn ze helemaal ommuurd en kan je er niet in en als er al eens een straat doorloopt, troffen wij daar veelal een hoop vuilnis en rommel aan. Jammer, want het potentieel is er, maar het is duidelijk dat hier niks wordt opgesmukt voor de toeristen en eigenlijk heeft het ook zo zijn charmes, dit uitzicht van een 'ruwe diamant'.

Ook een echte aanrader voor wie ooit de kans krijgt hier langs te komen, is de prachtige souq. Heel mooi aangebouwd, hoewel slechts een vierde van de winkeltjes ook effectief bezet leken. Niet echt de moeite voor wie zwaar wil gaan shoppen, maar wél helemaal geweldig om die echte, Arabische sfeer op te gaan snuiven. Kruiden, abbaya's, wat lederwaren... en de immer open en vriendelijke Saoedi's, meer is er niet nodig om je een paar heerlijke momenten te laten beleven. Nog verwonderlijk, zelfs tegen mij werd er gepraat door die mannen... en dat gebeurt eigenlijk vrij regelmatig. Fijn voor ons en het is voor hen een manier om te tonen dat ze wel respecteren dat onze culturele waarden heel anders zijn dan de onze - ook naar vrouwen toe. Maar ja, het blijft jammer dat een Saoedische dame zich veel minder snel in het gesprek zal mengen, of dat ikzelf bijvoorbeeld nooit de hand geschud zal worden. Een teken van respect voor de vrouw, noemen ze dat dan... ik ervaar het toch nog steeds ergens als er gewoon niet helemaal bij horen.

Ook 's avonds werd ik in ons hotel nog maar eens herinnerd aan mijn plaats als vrouw. We hadden voor de gelegenheid een erg mooi hotel geboekt en trokken met al ons zwemgerief naar het zwembad... en ja, daar werden we weer met onze neus op de feiten gedrukt: this is Saudi, guys. Links was er het zwembad, men only en rechts was er de ruimte voor de dames. Uit nieuwsgierigheid ben ik even gaan kijken en daar bleek een geweldige fitnessruimte te liggen - maar dus geen zwembad. Tja, de kindjes wilden nu wel echt gaan zwemmen dus zijn de mannen dat dan ook gaan doen. Ikzelf had me op dat moment erg kunnen gaan opwinden over zoveel ongelijkheid, maar besloot maar snel van de nood een deugd te maken. Ik nam boven in de bar -tussen nog enkele gestrande mama's- plaats. Niet met een cocktail natuurlijk, maar met een koffie wat koekjes en een boek. Ach, er zijn ergere dingen in het leven ;-)...

 Parken met palmbomen

 Water!

 Vuilnis overal... :-(

 De prachtige souq

 Abbaya-shoppen ;-)!

 Lucas in gesprek met de plaatselijke bevolking!

 Mama koopt wat thee en kruiden :-)

 Sfeerbeeld in de mooie straten van Hofuf

Kamelen en toerisme in Saoedi

Saoedi-Arabië als vakantiebestemming? Inderdaad, niet bepaald iets wat bij ons westerlingen meteen in ons hoofd opkomt...  Al was het maar omdat vrouwlief vaak geen zin heeft om een hele vakantie door te brengen onder een laagje zwarte stof. Maar verder is het gewoon ook praktisch onmogelijk om hier als toerist binnen te raken. Een echt toeristenvisum bestaat er niet en enkel georganiseerde groepsreizen worden sporadisch toegelaten. Als moslim liggen de kaarten natuurlijk anders, want zij kunnen een speciaal visum krijgen voor een bedevaart naar Mekka. Maar aangezien je daar als niet-moslim niet binnen raakt blijft het gewoon ongelooflijk uniek op deze plek te kunnen zijn. Wij zijn dan ook vastbesloten er het maximum uit te halen en trokken onlangs voor een weekendje naar Al-Hofuf, een natuurlijke oase en naar verluidt één van de mooiste plekjes aan de Oostkust (en misschien in heel Saoedi).

Als je vanuit Jubail besluit om naar Hofuf te vertrekken, moet je je vooreerst voorbereiden op een lange weg van een dikke drie uur door (een geasfalteerde weg in) de woestijn. Eerste voorziene tussenstop voor ons: de kamelenmarkt net buiten de stad die door de Lonely Planet werd aangeprezen als écht een bezoekje waard. Al bleek het al meteen geen sinecure deze te vinden toen we dan eindelijk in de buurt waren aangekomen: GPS had blijkbaar last van de warmte, bijna alle richtingaanwijzers waren uitsluitend in het Arabisch en het enige dat in het Engels werd aangeduid, was de sheep market. Nu moet je weten dat we onze oudste het laatste uur enkel rustig hadden kunnen houden in de auto met de belofte dat we weldra een hoop kamelen zouden zien. Stress alom dus toen we die beesten niet meteen vonden... en op hoop van zegen volgden we toch maar de pijlen richting sheep market, aangezien die wezen in de richting van waar de kamelenmarkt op ons plannetje stond aangeduid.
Eerst was er even teleurstelling: we konden enkel een hoop schapen vinden. Maar gelukkig, gelukkig geven we niet zo snel op en vonden we iets achterin toch wat openluchtstalletjes met kamelen. Nu ja, kamelen, technisch gezien gaat het hier in Saoedi om dromedarissen met maar één bult maar gezien het Engelse camel spreken we voor ons gemak over kamelen. Sorry aan de muggenzifters onder ons ;-). Nu lijkt het misschien niet zo bijzonder kamelen te zien in Saoedi, aangezien je die heel vaak in de woestijn ziet lopen naast de weg. Maar het was toch wel iets anders er eens zo dicht bij te zijn en al helemaal voor de kindjes natuurlijk.
Om het nog even over onze van een bult voorziene vriendjes te hebben. Blijkbaar is het zo dat kamelen hier het recht hebben vrij rond te lopen overdag. En dat mag je heel letterlijk nemen. Als je op de autoweg een kameel zou aanrijden, ben je als bestuurder altijd in fout. Enkel 's nachts is de kamelenhoeder (of hoe die mens officieel ook heet) verplicht zijn beesten van de weg te houden. Of er dan vaak ongelukken van die aard gebeuren? Geen idee, maar wij troffen alleszins een overleden exemplaar aan op de pechstrook van de autosnelweg. Gelukkig op een moment dat Lucas lag te slapen want dat arme mannetje willen we nu nog net niet confronteren met dode kamelen ook. Jammer, maar voor een foto hadden we hem net iets te laat zien liggen...

We naderen Hofuf: het landschap verandert stilaan van platte woestijn in bergachtiger gebied.

Kamelenvervoer, Saoedi-style mét kraan om de beesten erop te takelen...

Laatste wegwijzers in het Engels...

Schapen...

En kamelen (oef!)

Na ons bezoekje aan de kamelen-/schapenmarkt, zijn we dan eindelijk afgezakt naar de prachtige natuurlijke oase van Al-Hofuf. Of tenminste, dat was wat de Lonely Planet ons beloofd had. Of we daar dan ook effectief klaterende fonteinen en prachtige gemarmerde straten vonden -zoals onze naïeve westerse hersenen al snel durven fantaseren bij zulke woorden-, vertel ik graag in mijn volgende blog :-).