Ken je dat gevoel? Je bent ergens op restaurant, of in een winkel en bij het minste geluidje of wat gekke beweging priemen ze op je rug. Ogen. Vol haat. Irritatie, medelijden zelfs. Reden? Je hebt een kind bij... Of erger nog: 2! En, oh jee, het zijn geen mini-volwassenen, neen, het zijn écht kinderen. Want ze morsen en maken lawaai en hebben te veel energie en lopen rond en doen al eens gek. Of -ik val in herhaling- het zijn dus kinderen. Wel, als er één gevoel is waar ik hier géén last meer van heb, is het dat wel. Want in Saudi zijn kinderen echt kleine keizertjes... Enfin, zo zien wij dat want eigenlijk is het heel simpel: hier mag een kind nog kind zijn.
In menig Belgisch restaurant word je al bijna buitengekeken als je nog maar op de parking durft rijden met kinderen. Waarmee ik niet elke horecazaak over één kam wil scheren... en waarmee ik ook niet wil gezegd hebben dat er geen uitzonderingen op de regel zijn. Maar het is gewoon iets cultureels, denk ik. Het zit er gewoon ingebakken: kinderen moet je controleren. Ze moeten braaf aan tafel zitten, eten zonder morsen en vooral geen lawaai maken. Dat is het toppunt van goed ouderschap, dan ben je goed bezig.
Kom je hier op restaurant, dan worden de kids overladen met leuke kleurboekjes (die ze ook mee naar huis mogen nemen) en een nieuw doosje kleurpotloodjes (en niet zo een beker met afgesleten kleurpotloodjes zonder slijper erbij...). Aangepaste bekers met rietjes, ballonnen, een glimlach en een vriendelijk woordje er bovenop. Zelfs het royaal gemors van een éénjarige die alleen leert eten wordt bijna met de glimlach onthaald. En ook in winkels wordt er gerend en wordt er al eens iets omgestoten. Ok, ik geef het toe... het leidt ook al eens tot chaos of vernielzucht en nét iets meer discipline vinden wij dan vaak wel op zijn plaats. Maar ligt de waarheid niet meestal ergens in het midden?
Maar als je daarenboven nog eens met 2 jongens als de onze durft buitenkomen, moet je de gesluierde dames en hun mannen soms bijna als paparazzi van je afschudden. Omdat ze -volgens wat zij gewoon zijn- blond zijn... en omdat ze niet dat typische uiterlijk hebben van de kindjes hier. En dat ontaardt dan vaak in uitgebreid willen kussen en knuffelen van onze schatjes. Allemaal goed en wel, maar voor een gemiddelde Belg komt dat toch allemaal wat vreemd over. Bovendien willen ze dan ook allemaal graag een foto... Wat ze daar dan verder mee willen? Het is me een raadsel. Zo werd ook Lucas enkele weken geleden letterlijk overladen met kusjes... enkele dames waren niet gesluierd in het aangezicht en het resultaat was: Lucas' eerste lippenstiftafdrukken op zijn bolle wangetjes. Ik laat het -zolang mijn ventjes er geen last van hebben- allemaal maar gebeuren. En dan besef je toch steeds weer hoe verschillend onze werelden kunnen zijn. En dat we ook nog veel van elkaar kunnen leren.
In menig Belgisch restaurant word je al bijna buitengekeken als je nog maar op de parking durft rijden met kinderen. Waarmee ik niet elke horecazaak over één kam wil scheren... en waarmee ik ook niet wil gezegd hebben dat er geen uitzonderingen op de regel zijn. Maar het is gewoon iets cultureels, denk ik. Het zit er gewoon ingebakken: kinderen moet je controleren. Ze moeten braaf aan tafel zitten, eten zonder morsen en vooral geen lawaai maken. Dat is het toppunt van goed ouderschap, dan ben je goed bezig.
Kom je hier op restaurant, dan worden de kids overladen met leuke kleurboekjes (die ze ook mee naar huis mogen nemen) en een nieuw doosje kleurpotloodjes (en niet zo een beker met afgesleten kleurpotloodjes zonder slijper erbij...). Aangepaste bekers met rietjes, ballonnen, een glimlach en een vriendelijk woordje er bovenop. Zelfs het royaal gemors van een éénjarige die alleen leert eten wordt bijna met de glimlach onthaald. En ook in winkels wordt er gerend en wordt er al eens iets omgestoten. Ok, ik geef het toe... het leidt ook al eens tot chaos of vernielzucht en nét iets meer discipline vinden wij dan vaak wel op zijn plaats. Maar ligt de waarheid niet meestal ergens in het midden?
Maar als je daarenboven nog eens met 2 jongens als de onze durft buitenkomen, moet je de gesluierde dames en hun mannen soms bijna als paparazzi van je afschudden. Omdat ze -volgens wat zij gewoon zijn- blond zijn... en omdat ze niet dat typische uiterlijk hebben van de kindjes hier. En dat ontaardt dan vaak in uitgebreid willen kussen en knuffelen van onze schatjes. Allemaal goed en wel, maar voor een gemiddelde Belg komt dat toch allemaal wat vreemd over. Bovendien willen ze dan ook allemaal graag een foto... Wat ze daar dan verder mee willen? Het is me een raadsel. Zo werd ook Lucas enkele weken geleden letterlijk overladen met kusjes... enkele dames waren niet gesluierd in het aangezicht en het resultaat was: Lucas' eerste lippenstiftafdrukken op zijn bolle wangetjes. Ik laat het -zolang mijn ventjes er geen last van hebben- allemaal maar gebeuren. En dan besef je toch steeds weer hoe verschillend onze werelden kunnen zijn. En dat we ook nog veel van elkaar kunnen leren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten