Nog niet zo heel erg lang geleden -voor er olie werd ontdekt- waren de Saoedi's een eenvoudig volkje van Bedoeïenen. Nomaden die door de woestijn trokken en wiens leven dus ook bepaald werd door hitte en zand. De grote steden en industrie die je nu overal ziet doen het niet vermoeden, maar dit volkje bestaat ook nu nog steeds. Tijd om dat eens van naderbij te gaan ontdekken, dachten we... en we konden niet vermoeden hoe die dag weer zou aflopen...
Bewijs van het voortbestaan van de Bedoeïenen vonden we in de Bedoeïenenmarkt in Nairiyah. Om daar te raken moesten we zo'n 150 km noordwaarts rijden, maar kom... het is al fijn eens een andere bezienswaardigheid te ontdekken dan de zoveelste kameel of shopping mall. En ok, groot spektakel vonden we daar niet, maar wél even zicht op het leven van dit volk en de waar die ze verkochten: kleden voor kamelen, tapijten, een soort heel zoute schapenkaas, wandelstokken. Zeer authentiek allemaal, behalve dan het bord aan de ingang en de prijzen die ons toch aan de dure kant leken (100 eur voor een tapijtje)...
Puffend en zwetend onder een 38 graden (om 10u 's morgens) in abbayah zochten we na aan half uurtje dringend onze airco in de auto weer op om dan aan de andere kant van de moskee nog een soort openlucht-souq te vinden: stoffen, kruiden, kleren, potten en pannen. Wederom voelden we ons hier heel welkom, met "Salam Aleikums" langs alle kanten... en zelfs een Saoedi die speciaal stopte en ons een stuk van die speciale schapenkaas toestopte om te proeven. Ik moet zeggen, het zag eruit als een soort zanderige scrub-zeep en het smaakte vooral heel zout. Maar toch, weer iets nieuws ontdekt :-).
Op dat moment waren we eigenlijk zo goed als klaar om weer naar huis te keren. Veel meer was daar immers niet te zien en we waren wel tevreden met de oogst van de dag. Maar op de één of andere manier lijken wij de belevenissen soms toch aan te trekken :-). Want plots uit het niets stopte er een wagen met een Saoedische man en vrouw naast ons. Met de vraag of we niet mee wouden komen naar hun huis voor thee of koffie. Goh, ja, waarom niet zeker? Zo een open gebaar van gastvrijheid konden en wilden we niet afslaan... en onze nieuwsgierigheid was natuurlijk meteen veel te zwaar geprikkeld!
In het appartement van die mensen aangekomen, mocht ook ik mee in de mannenvertrekken (!). Concreet was het een kamer met 1 groot tapijt en kussens langs de muren waar je tegen kon gaan zitten (lees: liggen/hangen). Mijn abbaya hield ik uiteraard aan en ook vrouwlief kwam er af en toe bij zitten - volledig bedekt weliswaar, Matias zou immers maar eens op hol moeten slaan bij het zien van haar gezicht of haar ;-). Wat hierna volgde, was eigenlijk één van de meest surrealistische belevenissen sinds onze aankomst hier.
We kregen watermeloen, fruitsap, Arabische koffie met dadels en chocolade en er werd ons gevraagd wat we graag aten. 'Kapsa' was één van de enige dingen die we ook effectief kenden en toen ze merkten dat we dat graag aten, kreeg de dienstmeid prompt de opdracht dat klaar te maken. Verder was communicatie eigenlijk erg moeilijk: zij spraken amper Engels en met ons mondje Arabisch komen we nu ook nog niet zo ver. Dus zaten/lagen we daar maar wat, met wat tekenfilmpjes op tv voor de ventjes (die gelukkig héél braaf waren!)... en deden we wat men hier volgens mij vaak moet doen: de tijd doden. Het was moeilijk om wakker te blijven en we werden ook aangemaand om gerust een dutje te doen... maar dat ging ons eerlijk gezegd iets te ver :-). Dus bleven we wakker en gaven we na een uurtje of 2 toch te kennen dat we nu eigenlijk wel eens naar huis moesten.
Een smeekbede volgde: blijf toch minstens eten, het is bijna klaar, alsjeblieft... en we bleven dus. De gastvrouw hadden we intussen al een tijdje niet gezien (enkel toen ik in de vrouwenvertrekken naar de wc moest en toen heb ik haar ook onbedekt gezien... tot grote jaloezie van Matias achteraf ;-)) en onze gastheer verdween intussen ook. En dan, effectief een half uurtje later, werd er plastic op de grond gezet met daarop een heerlijk feestmaal: pasta, kapsa (kip met rijst), cola en water. En dan... dan lieten ze ons alleen! Voor hen was het nog te vroeg om te eten, maar ze konden ons blijkbaar onmogelijk huiswaarts laten trekken zonder eten. Ik zal je niet moeten vertellen dat we echt fantastisch lekker gegeten hebben (ook al voelden we ons stilaan ongemakkelijk en als het ware een bende profiteurs...) en toen we dan bij het naar huis gaan ook nog eens een cadeautje kregen (2 kitcherige koffietassen maar wat maakt het uit ;-)), waren we echt vervuld van een warme gloed door zoveel gastvrijheid.
Matias heeft zijn kaartje gegeven, maar of het ooit lukt langs de telefoon iets af te spreken over zo een grote taalbarrière, weet ik niet. Eén ding is zeker, we hebben weer wat bijgeleerd over die bijzondere Arabische cultuur...
Bewijs van het voortbestaan van de Bedoeïenen vonden we in de Bedoeïenenmarkt in Nairiyah. Om daar te raken moesten we zo'n 150 km noordwaarts rijden, maar kom... het is al fijn eens een andere bezienswaardigheid te ontdekken dan de zoveelste kameel of shopping mall. En ok, groot spektakel vonden we daar niet, maar wél even zicht op het leven van dit volk en de waar die ze verkochten: kleden voor kamelen, tapijten, een soort heel zoute schapenkaas, wandelstokken. Zeer authentiek allemaal, behalve dan het bord aan de ingang en de prijzen die ons toch aan de dure kant leken (100 eur voor een tapijtje)...
Op dat moment waren we eigenlijk zo goed als klaar om weer naar huis te keren. Veel meer was daar immers niet te zien en we waren wel tevreden met de oogst van de dag. Maar op de één of andere manier lijken wij de belevenissen soms toch aan te trekken :-). Want plots uit het niets stopte er een wagen met een Saoedische man en vrouw naast ons. Met de vraag of we niet mee wouden komen naar hun huis voor thee of koffie. Goh, ja, waarom niet zeker? Zo een open gebaar van gastvrijheid konden en wilden we niet afslaan... en onze nieuwsgierigheid was natuurlijk meteen veel te zwaar geprikkeld!
In het appartement van die mensen aangekomen, mocht ook ik mee in de mannenvertrekken (!). Concreet was het een kamer met 1 groot tapijt en kussens langs de muren waar je tegen kon gaan zitten (lees: liggen/hangen). Mijn abbaya hield ik uiteraard aan en ook vrouwlief kwam er af en toe bij zitten - volledig bedekt weliswaar, Matias zou immers maar eens op hol moeten slaan bij het zien van haar gezicht of haar ;-). Wat hierna volgde, was eigenlijk één van de meest surrealistische belevenissen sinds onze aankomst hier.
We kregen watermeloen, fruitsap, Arabische koffie met dadels en chocolade en er werd ons gevraagd wat we graag aten. 'Kapsa' was één van de enige dingen die we ook effectief kenden en toen ze merkten dat we dat graag aten, kreeg de dienstmeid prompt de opdracht dat klaar te maken. Verder was communicatie eigenlijk erg moeilijk: zij spraken amper Engels en met ons mondje Arabisch komen we nu ook nog niet zo ver. Dus zaten/lagen we daar maar wat, met wat tekenfilmpjes op tv voor de ventjes (die gelukkig héél braaf waren!)... en deden we wat men hier volgens mij vaak moet doen: de tijd doden. Het was moeilijk om wakker te blijven en we werden ook aangemaand om gerust een dutje te doen... maar dat ging ons eerlijk gezegd iets te ver :-). Dus bleven we wakker en gaven we na een uurtje of 2 toch te kennen dat we nu eigenlijk wel eens naar huis moesten.
Een smeekbede volgde: blijf toch minstens eten, het is bijna klaar, alsjeblieft... en we bleven dus. De gastvrouw hadden we intussen al een tijdje niet gezien (enkel toen ik in de vrouwenvertrekken naar de wc moest en toen heb ik haar ook onbedekt gezien... tot grote jaloezie van Matias achteraf ;-)) en onze gastheer verdween intussen ook. En dan, effectief een half uurtje later, werd er plastic op de grond gezet met daarop een heerlijk feestmaal: pasta, kapsa (kip met rijst), cola en water. En dan... dan lieten ze ons alleen! Voor hen was het nog te vroeg om te eten, maar ze konden ons blijkbaar onmogelijk huiswaarts laten trekken zonder eten. Ik zal je niet moeten vertellen dat we echt fantastisch lekker gegeten hebben (ook al voelden we ons stilaan ongemakkelijk en als het ware een bende profiteurs...) en toen we dan bij het naar huis gaan ook nog eens een cadeautje kregen (2 kitcherige koffietassen maar wat maakt het uit ;-)), waren we echt vervuld van een warme gloed door zoveel gastvrijheid.
Matias heeft zijn kaartje gegeven, maar of het ooit lukt langs de telefoon iets af te spreken over zo een grote taalbarrière, weet ik niet. Eén ding is zeker, we hebben weer wat bijgeleerd over die bijzondere Arabische cultuur...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten