Intussen beschouw ik mezelf hier als expatvrouw in Saoedi niet meer als een groentje. Ok, een doorgewinterd exemplaar met 20 jaar ervaring ben ik nu ook nog niet meteen... Maar goed, ik voel me hier na al die maanden genoeg op mijn gemak om zo ongeveer wel te kunnen inschatten wat ik van Saoedi kan verwachten en wat niet... dacht ik toch.
Zo vertrok ik een tweetal weken terug dus -zoals ik wekelijks probeer te doen- met de jongens naar de enige min of meer deftige mall hier in de buurt. Wij dus zoals steeds het busje op, wat kwetteren met de andere dames (lees: "They're so cute!... Your boys are so good!"enz... tja, I know ;-).) Steevast houdt iedereen zich ook aan de in deze streek algemeen aanvaarde dresscode voor Westerse dames: lang zwart kleed of abbayah en onbedekt haar.
Voor mij persoonlijk is dit uitstapje vooral een opsteker omdat het een manier is om toch eens buiten de compound-muren te komen. Slechts enkele winkels zijn echt de moeite waard te noemen, maar zolang de mannetjes er plezier aan beleven, ikke ook ;-)! Het hoogtepunt van deze uitstap van 2,5 uur is dan ook meestal mijn koffietje en de jongens hun versgeperste lemon and mint juice in een gezellige koffiebar, hun half uurtje spelen op de schuifaf bij Mc Donalds (terwijl ik daar dan nog maar een koffietje slurp :-)) en de pretzel als lunch, vers gebakken door de man van Wetzels Pretzels (hoe verzinnen ze het...) :-)...
Enfin, alle smileys ten spijt kreeg ik twee weken geleden toch koude rillingen toen plots een Saoedi binnenkwam met baard, roodwitgeruite doek zonder zwarte ring errond en kort wit kleed (à la 'water in de kelder'). Een muttawa dus, ofwel iemand van de religieuze politie. Bij het voorbereiden op onze grote verhuis naar hier, had ik her en der veel gelezen over deze religieuzen, die moslims moeten aanmanen te gaan bidden bij gebedstijd en over het algemeen moeten toezien op de algemene zeden. En dus ja, voor ik het goed en wel besefte, passeerde hij me - zonder me aan te kijken- en vuurde een snelle Cover your hair, please op me af. Voor ik helemaal doorhad dat het tegen mij was, was hij alweer een paar meter verder. Nu ben ik hier niet om de wereld te veranderen of om een vrouwelijke revolutie op te starten, daarvoor heb ik niet meteen het juiste temperament. Maar heel eerlijk? Ik was echt uit mijn lood geslagen... en ik weet niet wat ik nu erger vond, dat hij me vroeg mijn haar te bedekken of dat hij dat deed zonder me recht in de ogen te kijken. Plots voelde ik me écht een indringer, een beetje minder welkom, aanwezig maar toch onbelangrijk en de fun voor die dag was er eigenlijk af.
De week erna was het weer prijs... Maar deze keer zorgde ik zorgvuldig dat ik een andere gang of een winkel indook als ik hem zag. Ook al wist ik dat het bij een aanmaning blijft, dat vreemde gevoel van de week ervoor wou ik niet weer meemaken! Eén van de andere dames zocht echter wel de confrontatie. Zij woont hier al 20 jaar en legde in vloeiend Arabisch uit dat ze niet van plan was een hoofddoek te dragen: ze is immers Christen. Verder gaf ze hem mee dat hij eigenlijk niet met haar mag praten volgens zijn godsdienst, wat technisch gezien ook waar is: eigenlijk mag hij een vrouw enkel via haar man aanspreken. Die dan zou aangemaand worden om zijn 'vrouw te controleren' :-).
Is het de recente controversiële film en de escalerende reacties erop die zorgen voor deze plotse religieuze controle? Ik durf het niet met zekerheid beweren. Maar intussen kan ik dus met trots zeggen dat ik nu ook dit aspect van Saoedi eens heb meegemaakt. En heel eerlijk? Ik steek volgende week toch maar een sjaal in mijn tas. Just in case (ik ben eigenlijk wel een beetje een chicken, hè)...
Zo vertrok ik een tweetal weken terug dus -zoals ik wekelijks probeer te doen- met de jongens naar de enige min of meer deftige mall hier in de buurt. Wij dus zoals steeds het busje op, wat kwetteren met de andere dames (lees: "They're so cute!... Your boys are so good!"enz... tja, I know ;-).) Steevast houdt iedereen zich ook aan de in deze streek algemeen aanvaarde dresscode voor Westerse dames: lang zwart kleed of abbayah en onbedekt haar.
Enfin, alle smileys ten spijt kreeg ik twee weken geleden toch koude rillingen toen plots een Saoedi binnenkwam met baard, roodwitgeruite doek zonder zwarte ring errond en kort wit kleed (à la 'water in de kelder'). Een muttawa dus, ofwel iemand van de religieuze politie. Bij het voorbereiden op onze grote verhuis naar hier, had ik her en der veel gelezen over deze religieuzen, die moslims moeten aanmanen te gaan bidden bij gebedstijd en over het algemeen moeten toezien op de algemene zeden. En dus ja, voor ik het goed en wel besefte, passeerde hij me - zonder me aan te kijken- en vuurde een snelle Cover your hair, please op me af. Voor ik helemaal doorhad dat het tegen mij was, was hij alweer een paar meter verder. Nu ben ik hier niet om de wereld te veranderen of om een vrouwelijke revolutie op te starten, daarvoor heb ik niet meteen het juiste temperament. Maar heel eerlijk? Ik was echt uit mijn lood geslagen... en ik weet niet wat ik nu erger vond, dat hij me vroeg mijn haar te bedekken of dat hij dat deed zonder me recht in de ogen te kijken. Plots voelde ik me écht een indringer, een beetje minder welkom, aanwezig maar toch onbelangrijk en de fun voor die dag was er eigenlijk af.
De week erna was het weer prijs... Maar deze keer zorgde ik zorgvuldig dat ik een andere gang of een winkel indook als ik hem zag. Ook al wist ik dat het bij een aanmaning blijft, dat vreemde gevoel van de week ervoor wou ik niet weer meemaken! Eén van de andere dames zocht echter wel de confrontatie. Zij woont hier al 20 jaar en legde in vloeiend Arabisch uit dat ze niet van plan was een hoofddoek te dragen: ze is immers Christen. Verder gaf ze hem mee dat hij eigenlijk niet met haar mag praten volgens zijn godsdienst, wat technisch gezien ook waar is: eigenlijk mag hij een vrouw enkel via haar man aanspreken. Die dan zou aangemaand worden om zijn 'vrouw te controleren' :-).
Is het de recente controversiële film en de escalerende reacties erop die zorgen voor deze plotse religieuze controle? Ik durf het niet met zekerheid beweren. Maar intussen kan ik dus met trots zeggen dat ik nu ook dit aspect van Saoedi eens heb meegemaakt. En heel eerlijk? Ik steek volgende week toch maar een sjaal in mijn tas. Just in case (ik ben eigenlijk wel een beetje een chicken, hè)...
Dag woestijnmama,
BeantwoordenVerwijderenIn Libelle Mama (het maandblad voor mama's) hebben wij elke maand een rubriekje 'mama's van de wereld' waarin wij op zoek gaan naar mama's die een aantal maanden/ jaren naar het buitenland trekken met hun gezin.
Vaste onderdelen van het artikeltje zijn een tweetal foto's van de mama en de kinderen, leuke weetjes over kinderen, opvoeding en naar school gaan in het land waar jullie zitten en een soort identitykit met de namen en leeftijden van de gezinsleden, waarom jullie naar daar zijn getrokken, hoelang jullie er al zijn, enz.
Zien jullie het eventueel zitten om hieraan mee te werken? Zo ja, kun je me dan een mailtje sturen?
Vriendelijke groeten,
Ayla
Redactrice Libelle mama!
ayla.noe@libelle.be