Na het eerste gekeuvel met het overlopen van alle namen (hilariteit alom natuurlijk aangezien ik slechts enkele namen goed kon uitspreken, laat staan onthouden), was het tijd om aan tafel te gaan. We verhuisden naar een eetkamer zoals ook wij die kennen, waar een ietwat ouderwetse maar erg uitnodigend gedekte tafel ons opwachtte. Ik ben jammer genoeg vergeten een foto te trekken (ik was de hele avond veel te erg onder de indruk), maar voor elk van ons stond een heerlijk bordje Arabisch lekkers, een glaasje multivruchtensap en een kommetje fruit klaar.
Ik genoot van elke hap, wat de dames leek te verbazen... waarschijnlijk hadden ze verwacht dat ik ging vragen waar de hamburger en frieten waren. Tja, zo zie je maar dat beide kanten af en toe last hebben van vooroordelen en ze vonden het dus ook geweldig toen ik vol interesse naar het recept van een van de hapjes vroeg. Maar sorry, een 'Dagelijkse kost goes arabic' kunnen jullie voorlopig niet verwachten: het was blijkbaar een famieliegeheim :-). De dienstmeisjes (ja, zo waren er twee) brachten intussen schotels en schotels met verse hapjes. Er was duidelijk een weelde aan voedsel voorzien, ook al had ik de indruk dat er niet zo erg veel gegeten werd.
Na het vullen van de magen, keerde iedereen terug naar de leefruimte. Tijd om uit te buiken en nog wat verder te kletsen?... Nog even niet: want het was salat-tijd. Tijd om te bidden, dus. Enkele bidmatjes werden uitgerold (in de juiste richting uiteraard) en de dames bedekten hun hele lichaam behalve aangezicht en handen met een speciaal 'bidkleed'. Interessant, Allah mag het aangezicht dus wél zien en ook het kleed was er één versierd met bloempjes, niet zo'n droevig zwart. Ik ging respectvol aan de kant zitten en zag de dames elk om beurten -er waren niet genoeg matjes en kleedjes om allemaal tegelijk te bidden- hun plicht van een minuut of vijf uitvoeren. Ik ging discreet aan de kant zitten en de gastvrouw legde me uit dat ze dit dus echt vijf keer per dag doen. Ook 's nachts om half 4... dan staan ze even op om meteen daarna weer te gaan slapen. Een beetje zoals wanneer je 's nachts snel even naar toilet gaat, denk ik: je staat wel op, maar écht wakker word je niet.
Intussen was het al een uur of 7... de kindjes werden dus stilaan moe en ik kon beginnen tobben over hoe ik dat aan Matias duidelijk kon maken. Plots viel me iets op. Eén voor één kregen de dames telefoon... en kort daarop begaven ze zich naar de vestiaire om zich helemaal te bedekken. Dan volgde het afscheid: haast onherkenbaar kusten ze mekaar een aantal keer op dezelfde wang onder het prevelen van een vast afscheidsritueel. Haast onherkenbaar, want van zodra de dames weer bedekt waren, kon je amper nog onderscheiden wie het was, maar leek ook hun sprankeling en spontaniteit weg te ebben. Plots zag ik weer die vrome rustige dames die hier ook het straatbeeld sieren...vreemd wat zo'n kledingstuk met een mens doet.
Maar goed, nu moest ik hier zelf ook nog weg raken. Want ik ken mijn ventje, blijven plakken is één van zijn specialiteiten en hem kennende had hij waarschijnlijk nog niet echt opgemerkt dat zo ongeveer de helft van het gezelschap al vertrokken was :-). Nu kon ik dus zoals de Saoedische dames rustig afwachten tot manlief me zou bellen met het teken dat we zouden vertrekken... maar ja, dat ging me toch weer een brug te ver. Dus belde ik hem om te laten weten dat Nathan het nu echt wel gehad had (het arme mannetje toonde nu echt zware tekenen van vermoeidheid). Vervolgens nam ik afscheid en begaf ik me naar buiten, waar intussen dus ook Matias naar buiten kwam.
Daar wachtte me nog een laatste verrassing. Aangezien intussen het gros van het gezelschap vertrokken was, nodigde de gastheer me snel nog even uit in de vertrekken van de mannen. Waw, wat een privilege, ik, een vrouw, mocht de mannenvertrekken zien!! Blijkbaar hadden zij op een soort binnenkoer aan kleine tafeltjes gegeten en hij liet me ook een grote, erg mannelijk ogende living zien waar de geur van rook (sigaretten en/of shisha of waterpijp) duidelijk nog hing. Zo gaat dat hier dus. Ondenkbaar dat zijn eigen schoondochter deze ruimte ooit zou betreden... maar ik als westerse vrouw, dat kan nog net. Een handdruk bij het naar huis gaan moest ik niet verwachten, maar dit gebaar van openheid vond ik eigenlijk wel mooi.
Intussen zijn we weer uitgenodigd voor een volgend bezoekje. Daar gaan we zeker en met veel plezier op in. Dan probeer ik ook zeker wat meer foto's te nemen (al zal het niet van de Saoedische dames zijn)... maar intussen alvast een voorsmaakje van Lucas samen met Chalid, de kleinzoon van onze gastheer en Nathan op Saoedisch bezoek...
Ik genoot van elke hap, wat de dames leek te verbazen... waarschijnlijk hadden ze verwacht dat ik ging vragen waar de hamburger en frieten waren. Tja, zo zie je maar dat beide kanten af en toe last hebben van vooroordelen en ze vonden het dus ook geweldig toen ik vol interesse naar het recept van een van de hapjes vroeg. Maar sorry, een 'Dagelijkse kost goes arabic' kunnen jullie voorlopig niet verwachten: het was blijkbaar een famieliegeheim :-). De dienstmeisjes (ja, zo waren er twee) brachten intussen schotels en schotels met verse hapjes. Er was duidelijk een weelde aan voedsel voorzien, ook al had ik de indruk dat er niet zo erg veel gegeten werd.
Na het vullen van de magen, keerde iedereen terug naar de leefruimte. Tijd om uit te buiken en nog wat verder te kletsen?... Nog even niet: want het was salat-tijd. Tijd om te bidden, dus. Enkele bidmatjes werden uitgerold (in de juiste richting uiteraard) en de dames bedekten hun hele lichaam behalve aangezicht en handen met een speciaal 'bidkleed'. Interessant, Allah mag het aangezicht dus wél zien en ook het kleed was er één versierd met bloempjes, niet zo'n droevig zwart. Ik ging respectvol aan de kant zitten en zag de dames elk om beurten -er waren niet genoeg matjes en kleedjes om allemaal tegelijk te bidden- hun plicht van een minuut of vijf uitvoeren. Ik ging discreet aan de kant zitten en de gastvrouw legde me uit dat ze dit dus echt vijf keer per dag doen. Ook 's nachts om half 4... dan staan ze even op om meteen daarna weer te gaan slapen. Een beetje zoals wanneer je 's nachts snel even naar toilet gaat, denk ik: je staat wel op, maar écht wakker word je niet.
Intussen was het al een uur of 7... de kindjes werden dus stilaan moe en ik kon beginnen tobben over hoe ik dat aan Matias duidelijk kon maken. Plots viel me iets op. Eén voor één kregen de dames telefoon... en kort daarop begaven ze zich naar de vestiaire om zich helemaal te bedekken. Dan volgde het afscheid: haast onherkenbaar kusten ze mekaar een aantal keer op dezelfde wang onder het prevelen van een vast afscheidsritueel. Haast onherkenbaar, want van zodra de dames weer bedekt waren, kon je amper nog onderscheiden wie het was, maar leek ook hun sprankeling en spontaniteit weg te ebben. Plots zag ik weer die vrome rustige dames die hier ook het straatbeeld sieren...vreemd wat zo'n kledingstuk met een mens doet.
Maar goed, nu moest ik hier zelf ook nog weg raken. Want ik ken mijn ventje, blijven plakken is één van zijn specialiteiten en hem kennende had hij waarschijnlijk nog niet echt opgemerkt dat zo ongeveer de helft van het gezelschap al vertrokken was :-). Nu kon ik dus zoals de Saoedische dames rustig afwachten tot manlief me zou bellen met het teken dat we zouden vertrekken... maar ja, dat ging me toch weer een brug te ver. Dus belde ik hem om te laten weten dat Nathan het nu echt wel gehad had (het arme mannetje toonde nu echt zware tekenen van vermoeidheid). Vervolgens nam ik afscheid en begaf ik me naar buiten, waar intussen dus ook Matias naar buiten kwam.
Daar wachtte me nog een laatste verrassing. Aangezien intussen het gros van het gezelschap vertrokken was, nodigde de gastheer me snel nog even uit in de vertrekken van de mannen. Waw, wat een privilege, ik, een vrouw, mocht de mannenvertrekken zien!! Blijkbaar hadden zij op een soort binnenkoer aan kleine tafeltjes gegeten en hij liet me ook een grote, erg mannelijk ogende living zien waar de geur van rook (sigaretten en/of shisha of waterpijp) duidelijk nog hing. Zo gaat dat hier dus. Ondenkbaar dat zijn eigen schoondochter deze ruimte ooit zou betreden... maar ik als westerse vrouw, dat kan nog net. Een handdruk bij het naar huis gaan moest ik niet verwachten, maar dit gebaar van openheid vond ik eigenlijk wel mooi.
Intussen zijn we weer uitgenodigd voor een volgend bezoekje. Daar gaan we zeker en met veel plezier op in. Dan probeer ik ook zeker wat meer foto's te nemen (al zal het niet van de Saoedische dames zijn)... maar intussen alvast een voorsmaakje van Lucas samen met Chalid, de kleinzoon van onze gastheer en Nathan op Saoedisch bezoek...
wat een voorrecht.Geniet ervan zoveel je kan en sla alles op in je geheugen voor later.Niet iedereen krijgt zo n kans.Groetjes Annita
BeantwoordenVerwijderen