Even geleden hier, maar wat een druk weekend hebben we dan ook achter de rug! Wat we dan gedaan hebben? Tja, wat doet een mens in een land waar bijna elke vorm van entertainment (bv. film, theater,...) verboden is? Juist ja, shoppen. Want dat kennen ze hier wél: shoppingcentra. De ene al wat spectaculairder en grootser dan de andere, maar meestal met één ding gemeen: ze zien (letterlijk) zwart van het volk. (Vergeef me de flauwe woordspeling maar ik beloof het bij deze ene keer te houden :-)).
Er hadden dus al enkele alarmbelletjes moeten gaan rinkelen bij het naderen van de shopping mall van Dhahran: amper een auto op de baan en vervolgens bijna volledig lege parkings errond. Och geen nood, dachten we, die gaan zo meteen open... Maar niet dus: de openingsuren vertelden ons doodleuk dat alles hier pas openging om 16u. Om dan weliswaar open te blijven tot middernacht, maar goed, daar waren we op dat moment weinig mee: het was 10u en we hadden net een uur gereden :-).
Maar gelukkig, gelukkig was de supermarkt ernaast wél geopend. We hadden immers nog enkele elektrische toestellen nodig en deze winkel was er één van het type hypermarché zoals ik dacht dat ze ze enkel in Frankrijk kenden. Enfin, we hadden een hoop tijd te doden en namen rustig onze tijd om door de rekken te beginnen snuisteren. We kozen een mooi exemplaar van een barbecue en trokken vervolgens richting elektrische toestellen. Op ons dooie gemak begonnen we met het kiezen van een mixer, een belangrijke beslissing die ons de komende 20 minuten volledig opslorpte ;-). Vaag hoorden we een bericht over 'salat', maar we luisterden er eigenlijk amper naar. Het was immers nog geen half 11 en het eerstvolgende gebed was pas rond kwart voor 12. Tijd zat en we kozen lustig verder.
Tot er plots een bewakingsagent op ons toegestapt kwam: "Chalas, chalas!", riep hij. Dat betekent zoveel als: "Gedaan, stop!"... en vervolgens begon hij druk te gebaren dat we snel moesten afrekenen, want de winkel ging sluiten en pas na de salat weer open. Salat? Welke salat? We begrepen er niet veel van, maar na wat over en weer gebrabbel in een soort Engels-Arabisch, werd duidelijk dat de winkel zou sluiten en pas om 13u weer opengaan. Op vrijdag (hier de "dag des heeren") gelden dus andere regels dan op andere dagen, weten we nu. De meeste winkels gaan pas open vanaf 16u en diegene die open zijn 's morgens vroeg, sluiten enkele uren in de voormiddag. Soit, wij betaalden (cash, want bancontact werkte ook niet op dat moment) en werden door de laatste geopende rolluik naar buiten gelaten. Beginnersfouten, noemen ze dat.
Aangezien er ook niets open was om te eten en er heel het weekend enorm veel stof in de lucht hing na een zandstorm (ons smogalarm is er niks tegen!) en we dus ook niet buiten konden komen, besloten we maar weer huiswaarts te keren. Och ja, we konden er nog wel om lachen en somden in de auto vrolijk op "Wat hebben we vandaah heleerd?"... tot Matias een beetje gegeneerd en met ernstige blik in de ogen meedeelde dat het reservelampje van de benzinetank net was beginnen branden. Het vervolg lees je in een volgende blog, maar ik kan al wél vertellen dat ook de benzinestations het vrijdagprincipe volgen en dat tanken met bancontact hier nog uitgevonden moet worden. Tja :-)...
Maar gelukkig, gelukkig was de supermarkt ernaast wél geopend. We hadden immers nog enkele elektrische toestellen nodig en deze winkel was er één van het type hypermarché zoals ik dacht dat ze ze enkel in Frankrijk kenden. Enfin, we hadden een hoop tijd te doden en namen rustig onze tijd om door de rekken te beginnen snuisteren. We kozen een mooi exemplaar van een barbecue en trokken vervolgens richting elektrische toestellen. Op ons dooie gemak begonnen we met het kiezen van een mixer, een belangrijke beslissing die ons de komende 20 minuten volledig opslorpte ;-). Vaag hoorden we een bericht over 'salat', maar we luisterden er eigenlijk amper naar. Het was immers nog geen half 11 en het eerstvolgende gebed was pas rond kwart voor 12. Tijd zat en we kozen lustig verder.
Tot er plots een bewakingsagent op ons toegestapt kwam: "Chalas, chalas!", riep hij. Dat betekent zoveel als: "Gedaan, stop!"... en vervolgens begon hij druk te gebaren dat we snel moesten afrekenen, want de winkel ging sluiten en pas na de salat weer open. Salat? Welke salat? We begrepen er niet veel van, maar na wat over en weer gebrabbel in een soort Engels-Arabisch, werd duidelijk dat de winkel zou sluiten en pas om 13u weer opengaan. Op vrijdag (hier de "dag des heeren") gelden dus andere regels dan op andere dagen, weten we nu. De meeste winkels gaan pas open vanaf 16u en diegene die open zijn 's morgens vroeg, sluiten enkele uren in de voormiddag. Soit, wij betaalden (cash, want bancontact werkte ook niet op dat moment) en werden door de laatste geopende rolluik naar buiten gelaten. Beginnersfouten, noemen ze dat.
Aangezien er ook niets open was om te eten en er heel het weekend enorm veel stof in de lucht hing na een zandstorm (ons smogalarm is er niks tegen!) en we dus ook niet buiten konden komen, besloten we maar weer huiswaarts te keren. Och ja, we konden er nog wel om lachen en somden in de auto vrolijk op "Wat hebben we vandaah heleerd?"... tot Matias een beetje gegeneerd en met ernstige blik in de ogen meedeelde dat het reservelampje van de benzinetank net was beginnen branden. Het vervolg lees je in een volgende blog, maar ik kan al wél vertellen dat ook de benzinestations het vrijdagprincipe volgen en dat tanken met bancontact hier nog uitgevonden moet worden. Tja :-)...
Smogalarm op z'n Saoedisch: dit zijn géén foto's van slechte kwaliteit, maar een illustratie van hoeveel stof hier de afgelopen dagen in de lucht hing... Dat stof is eigenlijk zand, maar aangezien dat hier zo fijn is heeft het meer weg van stof dan van zand.
Volgens de krant hier stuurden jullie dat zand massaal naar hier, merci he? :-)
BeantwoordenVerwijderenOh dat is met veel plezier, hier schijnt het zonnetje intussen weer aardig :-) :-)...
BeantwoordenVerwijderen