Diep heb ik gezeten, hoor, dit weekend. Zieke baby (en dus amper slapen 's nachts), zélf ziek en dan bovendien weer geen vooruitgang vanuit het woestijnfront. Vloeken en tieren wou ik, maar ja, welopgevoed als ik ben liet ik die uitingen van mijn frustratie maar niet naar de oppervlakte komen... en intussen voelde ik elk korreltje moed uit mijn lichaam wegsijpelen tot ik enkel nog kon denken: "Waarom"?!! (te lezen met enig gevoel voor pathos in de stem uiteraard :-)...). Echt waar, elke Saudi heb ik vervloekt en had ik het op dat moment gekund, ik had misschien alsnog de handdoek in de ring gegooid. Wat behoorlijk stom geweest was natuurlijk, want we hebben nu al zo lang gewacht... en eigenlijk, puur rationeel gezien is het nu ook écht niet lang meer.
En ja hoor, hiep hiep hoera, het verblijfsvisum is binnen. Een kleine rekensom leert ons dan dat de echte vertrekdatum in principe voor binnen een week of 3 is. Geweldig, dat is niet lang meer! Ja da's waar, maar na al die maanden, besef ik eens te meer wat het betekent dat de laatste loodjes het zwaarst zijn. En bovendien, wie gelooft ons nog als we er een datum op proberen te plakken? Juist ja, ik ook niet, hoor, troost je... Enfin, met nieuwe moed gaan we de komende weken de ijskoude temperaturen in België dus tegemoet. En intussen blijven we hopen dat we snel met onze voetjes in het zand mogen zitten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten