Saudi hospital...

Het zat er al aan te komen: Nathans hoestje zat de laatste dagen dieper en dieper en toen hij deze ochtend duidelijk wat moeilijker kon ademen, besloten we toch maar naar ziekenhuis te rijden. Een huisdokter bestaat hier niet, dus het klinkt dramatischer dan het is... al had ik toch gehoopt ons eerste doktersbezoek nog een tijdje uit te stellen. Gelukkig wist Matias waar te zijn en gelukkig is een ziek kind hier meer dan een geldige reden om -als de dagplanning het toelaat- enkele uren werk te missen: "Of course of course take care of your children."... En dat terwijl je in België bij sommige werkgevers haast op je knieën moet zitten voor een dergelijk noodgeval...

Goed, in het ziekenhuis aangekomen dus, viel meteen één ding op. Daar waar ik eigenlijk amper al ergens vrouwen aan het werk gezien heb, liep het ziekenhuis er vol van. Sommige verpleegsters waren volledig gesluierd, anderen gedeeltelijk en ze droegen ofwel een wit, een groen of beige pakje bestaande uit broek en hemd (eigenlijk zoals het hier een beetje de gewoonte is). Enkel de dokters waren overwegend mannen. Maar ook hier dezelfde teneur als op vele plaatsen: een deel verpleegsters zijn Saoedische vrouwen, maar een groot deel verpleegsters en de meeste dokters zijn expats uit de naburige Aziatische landen.

Aan de balie bleek nogmaals hoe moeilijk het nog is voor mij om het plaatselijke Engels soms te begrijpen. Matias is daar al een pak meer bedreven in, maar het was duidelijk dat de dames liever met mij communiceerden... Ook al kwam er toen Matias zijn telefoonnummer in het Arabisch spelde van onder de sluiers toch wat ondeugend gegiechel... Maar goed na enige tijd wachten waren wij aan de beurt.

Het was zoals we vreesden net als enkele maanden terug het begin van een longontsteking. Maar plots sprak die man zelfs van opname want hij wilde toch geen risico nemen enzo... Maar geen nood, ik mocht blijven en Lucas ook, dus dat was toch geen probleem want hij moest enkele keren per dag aan de aerosol. Je kan je misschien inbeelden, ik ben amper een week in dit land en plots liet men mij doodleuk weten dat ik de nacht met mijn baby in het ziekenhuis mocht doorbrengen. Huh?

Soit, voor we het goed en wel beseften zaten we in het kamertje ernaast al te aerosollen en zoals verwacht had dat meteen veel effect en ademde ons ventje alweer een pak vrijer. We vroegen nogmaals aan de verpleegsters of opname echt wel noodzakelijk was: ons ventje heeft zelfs geen koorts en aerosol kunnen we toch evengoed thuis doen? Zij deelde blijkbaar toch onze mening en deed volgens ons een woordje bij de dokter. Even later mochten we weer bij hem, hij luisterde even naar de longen en was gelukkig overtuigd. Het medicijn had duidelijk meteen effect gehad, dus opname was niet nodig. Zijn volgende voorstel: vier keer per dag naar het ziekenhuis komen aerosollen :-). Uh, voor het geval je het niet weet, vrouwen mogen hier niet met de auto rijden, dus dat kon nog wel eens een logistiek probleempje worden.

Enfin, veel gedoe, maar uiteindelijk stelden we gewoon de vraag of we geen aerosoltoestel konden kopen of huren. Oh, maar ja natuurlijk, geen probleem, dat kan ook. Die mogelijkheid leek gewoon nog niet in hem te zijn opgekomen!!!! Echt, om achterover te vallen, maar bon na 2 uur bleek dus gewoon dat het mee naar huis nemen van een aerosoltoestel hier misschien gewoon niet helemaal de gewoonte is?... Ach ja, we moeten nog het een en ander leren maar intussen zit ik rustig thuis met mijn mannetjes en hebben de eerste aerosolbeurten hun effect al gehad. Alles dus (weer) ok... en wanneer ons ventje er helemaal bovenop is, volgt nog een uitgebreid ikea-verslag én foto's van ons huisje. Hou mij in het oog ;-)!