Sightseeing...

Kwestie van jullie een idee te geven van de (nabije) omgeving van onze compound, hieronder enkele foto's, getrokken toen we "on the road" waren naar de supermarkt... Al Jubail is een kunstmatig opgebouwde industriële site. Voor de industrie was hier dus niets, behalve woestijn en zand. Het landschap is dan ook zo opgebouwd: straten, autosnelwegen, woongebieden en industriegebieden en daarrond niks behalve zand!

 

En dit is de straat waarin onze compound gelegen is!

Industrie zoals Matias ze vroeger zelfs in zijn meest stoute dromen nog niet was tegengekomen...

Koeien in de wei? Die zal je hier niet vinden obviously... maar kamelen des te meer. Hieronder bewondert Lucas zijn allereerste exemplaren (iets waar hij trouwens al wéken naar uitkeek!).

Kamelen zijn voorlopig niet aan ons kleine mannetje besteed :-)...

Typisch mannen... even territorium afbakenen :-)!

Mijn chauffeur de komende 2 jaar, want rijden mag ik hier dus niet...

Oh ja, wie dacht dat we hier veilig waren voor Studio 100... ze zijn ons via usb tot hier gevolgd. Tot groot jolijt van mama en papa, tja! (Maar wel handig voor langere trips met een energieke peuter op de achterbank)...

Even tanken...

En ja, je ziet het goed. We tankten 40 liter voor 24 rial... dat is een kleine 5 euro... Dat wordt slikken bij de volgende tankbeurt in België!

IKEA!

Vorig weekend was het eindelijk zover: wij naar ikea! Ik moet het toegeven, ik ben een lichte ikea-verslaafde. Vraag me niet waarom, ik kuier gewoon graag rond tussen meubels en huisraad... en zelfs als ik eigenlijk niets nodig heb, laat ik me graag verleiden tot de aankoop van een opbergsysteem of interieuritem dat zo is opgesteld dat het lijkt of het je leven gaat veranderen :-). In dit geval, was het echter nog beter, want ons bezoekje was volledig verantwoord. Want hoewel ons huurhuis gemeubeld is, ontbraken er toch wat dingen en dus trokken we gewapend met een stevig lijstje richting ikea.

Onderstaande pagina, overgenomen van www.ikea.com.sa, illustreert eigenlijk het beste onze winkelervaring daar: bijna letterlijk alles is hetzelfde, van winkelindeling, tot ballenbad, tot karretjes, tot winkelzakken, tot aanbod, tot productnamen... enkel het publiek dat daar rondloopt ziet er een beetje anders uit dan bij ons.

Ik moet het toegeven, het voelt een beetje raar, hoor. Al die meubels, al die producten die je daar vindt en waar je zo vertrouwd mee bent... eerlijk gezegd had ik ze nooit met een gemiddeld Saoedisch interieur geassocieerd! En toch, aan de volgestouwde karren te zien moge het duidelijk zijn, ikea is ook hier een ware hit en buiten enkele kleine aanpassingen, zie je amper een verschil met het aanbod bij ons. Klein voorbeeldje: het uitgebreide assortiment planten bestaat hier ook, alleen is alles plastic: ikea begint er duidelijk niet aan in woestijngebied echte planten te verkopen. En verder zal je reproducties van Klimt of Audrey Hepburn hier wellicht ook niet in de rekken vinden. Als je bedenkt dat de grote personeelsfoto aan de ingang enkel bestaat uit mannen in keurig ikea-uniform met daarbij een handvol volledig in het zwart gehulde vrouwen, tja dan weet je het wel.

Ikea was ook meteen een eerste rechtstreekse confrontatie voor mij met de fameuze "Salat". Moslims zijn verplicht vijf keer per dag te bidden en in een streng islamland als dit, wordt dat ook zeer letterlijk genomen. Vijf keer per dag weerklinkt door de straten de oproep tot het gebed en valt het leven voor een groot deel stil. Heel concreet betekent dat het volgende: als je op dat moment aan het winkelen bent in de supermarkt, moet je je kar ergens parkeren, buitengaan en 20 minuten wachten tot de winkel weer opengaat. Gelukkig, gelukkig, heeft men er bij ikea iets op gevonden: je mag rustig doorwinkelen, maar via de luidsprekers krijg je wel te horen dat de kassa's tijdelijk gesloten blijven en dat je vrij bent om je naar de moskeeruimte te begeven die in de winkel zelf voorzien is. (Voor de trage verstaanders onder ons: wij zijn niet gaan bidden, maar hebben rustig doorgewinkeld :-))

Gevolg, ellenlange rijen tegen het moment dat we aan de kassa kwamen en dus een nog grotere drukte dan we daarvoor in de winkel al ervaren hadden. Maar goed, we laadden onze aankopen (oh jee, hadden we écht zoveel nodig?...) op de band, betaalden en lieten alles in zakken en in ons karretje laden door een Aziatische werkkracht zoals hier overal de gewoonte is. Ook aan de wagen stond zo iemand ons op te wachten om voor een kleine fooi alles in de wagen te laden. Tja, het is eens wat anders, we go with the flow!

Oh ja, en verder, deze laatste wou ik jullie niet onthouden. Verklaar me gek, ik ben er niet bepaald trots op, maar ik ben stiekem ook zwaar fan van de Zweedse balletjes bij ikea :-). Nu kwam het deze keer slecht uit en konden we niet blijven eten, maar ja hoor, ook de befaamde Zweedse balletjes zijn hier verkrijgbaar. Weliswaar in een varkenvlees-vrije versie, maar ik hoop deze bij een van onze volgende bezoeken toch eens aan een uitgebreide studie te kunnen onderwerpen!

Saudi hospital...

Het zat er al aan te komen: Nathans hoestje zat de laatste dagen dieper en dieper en toen hij deze ochtend duidelijk wat moeilijker kon ademen, besloten we toch maar naar ziekenhuis te rijden. Een huisdokter bestaat hier niet, dus het klinkt dramatischer dan het is... al had ik toch gehoopt ons eerste doktersbezoek nog een tijdje uit te stellen. Gelukkig wist Matias waar te zijn en gelukkig is een ziek kind hier meer dan een geldige reden om -als de dagplanning het toelaat- enkele uren werk te missen: "Of course of course take care of your children."... En dat terwijl je in België bij sommige werkgevers haast op je knieën moet zitten voor een dergelijk noodgeval...

Goed, in het ziekenhuis aangekomen dus, viel meteen één ding op. Daar waar ik eigenlijk amper al ergens vrouwen aan het werk gezien heb, liep het ziekenhuis er vol van. Sommige verpleegsters waren volledig gesluierd, anderen gedeeltelijk en ze droegen ofwel een wit, een groen of beige pakje bestaande uit broek en hemd (eigenlijk zoals het hier een beetje de gewoonte is). Enkel de dokters waren overwegend mannen. Maar ook hier dezelfde teneur als op vele plaatsen: een deel verpleegsters zijn Saoedische vrouwen, maar een groot deel verpleegsters en de meeste dokters zijn expats uit de naburige Aziatische landen.

Aan de balie bleek nogmaals hoe moeilijk het nog is voor mij om het plaatselijke Engels soms te begrijpen. Matias is daar al een pak meer bedreven in, maar het was duidelijk dat de dames liever met mij communiceerden... Ook al kwam er toen Matias zijn telefoonnummer in het Arabisch spelde van onder de sluiers toch wat ondeugend gegiechel... Maar goed na enige tijd wachten waren wij aan de beurt.

Het was zoals we vreesden net als enkele maanden terug het begin van een longontsteking. Maar plots sprak die man zelfs van opname want hij wilde toch geen risico nemen enzo... Maar geen nood, ik mocht blijven en Lucas ook, dus dat was toch geen probleem want hij moest enkele keren per dag aan de aerosol. Je kan je misschien inbeelden, ik ben amper een week in dit land en plots liet men mij doodleuk weten dat ik de nacht met mijn baby in het ziekenhuis mocht doorbrengen. Huh?

Soit, voor we het goed en wel beseften zaten we in het kamertje ernaast al te aerosollen en zoals verwacht had dat meteen veel effect en ademde ons ventje alweer een pak vrijer. We vroegen nogmaals aan de verpleegsters of opname echt wel noodzakelijk was: ons ventje heeft zelfs geen koorts en aerosol kunnen we toch evengoed thuis doen? Zij deelde blijkbaar toch onze mening en deed volgens ons een woordje bij de dokter. Even later mochten we weer bij hem, hij luisterde even naar de longen en was gelukkig overtuigd. Het medicijn had duidelijk meteen effect gehad, dus opname was niet nodig. Zijn volgende voorstel: vier keer per dag naar het ziekenhuis komen aerosollen :-). Uh, voor het geval je het niet weet, vrouwen mogen hier niet met de auto rijden, dus dat kon nog wel eens een logistiek probleempje worden.

Enfin, veel gedoe, maar uiteindelijk stelden we gewoon de vraag of we geen aerosoltoestel konden kopen of huren. Oh, maar ja natuurlijk, geen probleem, dat kan ook. Die mogelijkheid leek gewoon nog niet in hem te zijn opgekomen!!!! Echt, om achterover te vallen, maar bon na 2 uur bleek dus gewoon dat het mee naar huis nemen van een aerosoltoestel hier misschien gewoon niet helemaal de gewoonte is?... Ach ja, we moeten nog het een en ander leren maar intussen zit ik rustig thuis met mijn mannetjes en hebben de eerste aerosolbeurten hun effect al gehad. Alles dus (weer) ok... en wanneer ons ventje er helemaal bovenop is, volgt nog een uitgebreid ikea-verslag én foto's van ons huisje. Hou mij in het oog ;-)!

Me and my abbayah :-)

Aangezien sommigen onder jullie blijkbaar benieuwd zijn naar mij in mijn abbayah, ziehier een foto van mijn allereerste omtovering tot vrome vrouw :-). Wat je ziet, zijn de damestoiletten van de vlieghaven, één van de eerste dingen die je tegenkomt als je van het vliegtuig stapt in Saoedi. De bedoeling is duidelijk: alle Saoedische vrouwen kleden zich daar meteen na het landen om... de modern geklede meisjes die je net nog op het vliegtuig tegenkwam kan je nu enkel nog herkennen aan hun schoentjes en handtassen.

Ikzelf dook daar dus ook meteen binnen en kwam zo -weliswaar een beetje onwennig- even later weer buiten. Ik vertel er wel nog even bij dat dit mijn abbayah-versie-na-een-lange-reis is. Wanneer we nu buitengaan probeer ik toch steevast voor een leuk schoentje of sandaaltje en een mooie handtas te zorgen (foto volgt ook nog wel eens ;-))... dat is immers het enige waarmee ik mezelf toch een beetje kan uitdrukken kledinggewijs. Tja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan zeker hè ;-)!

Oh ja, let ook op het pictogram dat de damestoiletten aanduidt... no comment :-)

De Delhaize, Saoedi-style :-)

De dag begon vroeg deze ochtend dankzij onze twee snotterende en kuchende schatjes die blijkbaar nog enkele Belgische microben in hun valiesje verstopt hadden. Maar ach, niet getreurd, er stond een nieuwe spannende onderneming op het programma: naar de Saoedische supermarkt (donderdag is hier immers de eerste dag van het weekend). Niet wetende waar ik me aan moest verwachten, had ik me voorbereid op een ware cultuurshock met onbekende producten, enkel Saoedische medeshoppers en ik daar een beetje tussen huppelend als vreemde Westerse met abbayah zonder hoofddoek.

Maar eigenlijk viel dat allemaal best mee! De "Panda" blijkt een supermarkt zoals wij die kennen en de meeste producten zagen er verdacht bekend uit: bloemkool, patatjes, nutella, cola, activia, la-vache-qui-rit, Pampers, Nan babyvoeding, kip, biefstuk, pasta, noem maar op. Opvallende afwezigen waren dan weer alcohol (obviously, in een land waar alcohol verboden is), varkenvlees (en alle afgeleiden ervan), en charcuterie en brood zoals wij dat kennen.
Wat die alcohol betreft, bieden ze echter een alternatief aan in de vorm van een heel gamma alcoholvrij bier. Ik heb voor mezelf alvast het aardbeibier eruit gekozen, kwestie van toch eens het gevoel te hebben iets anders te drinken dan frisdrank ;-). Wat vlees betreft, lijkt kip toch het meest op de Saoedische tafels te komen (verkrijgbaar in heel veel vormen en maten), gevolgd door rund en lam en... jawel, kameel. Ik denk dat ik me ooit eens aan kamelenstoofvlees ga wagen, maar daar horen jullie op tijd wel een verslagje over ;-). Qua charcuterie hebben we ons gewaagd aan salami van rund en gerookt kalkoen, maar ik heb zo een flauw vermoeden dat het in sneetjes snijden van die dingen echt louter iets is dat ze daar zijn beginnen doen op vraag van de Westerlingen. Verder is de broodcultuur hier ook heel anders: eigenlijk is er enkel voorverpakt brood (toastbrood) verkrijgbaar en een beetje plat brood (Turks brood), maar ik heb toch maar besloten zelf een poging te wagen brood te bakken.

Wat me vooral ook verwonderde is dat ik verrassend goed op mijn gemak was. Hier liepen wel heel wat volledig gesluierde vrouwen rond, maar ik voelde me al snel minder vreemde eend in de bijt dankzij de andere Westerse vrouwen in abbayah én ook de verschillende Filipijnse, Pakistaanse, Indische, ... mannen in Westerse klederdracht. Het is wel duidelijk dat Jubail een plaats is waar 60% van de inwoners expats zijn (Westerlingen of werkkrachten uit de Aziatische buurlanden): hier kijkt men al lang niet meer op van een vrouw die haar gezicht en haar durft vrijlaten. Zolang ze niet Saoedisch is, is het aan haar echtgenoot to "control your wife" :-). Benieuwd hoe het ons morgen zal vergaan in de Saoedische Ikea... ja, zelfs dat hebben ze hier!

Zwarte brievenbussen en keukenhanddoeken

Zwarte brievenbussen en keukenhanddoeken... dat had ik eigenlijk verwacht aan te treffen bij het aankomen in de luchthaven van Saoedi-Arabië. En ja, hoe verder we in de luchthaven kwamen, hoe meer mannen in traditionele klederdracht ons pad kruisten (wit gewaad met geruite doek op het hoofd) en hoe meer vrouwen ook gehuld waren in abbaya en niqab (hoofddoek) die enkel de ogen nog vrijliet. En toch, opvallend veel vrouwen droegen een kleurrijke hooffdoek die het aangezicht vrijliet en opvallend veel mannen liepen er eigenlijk vrij westers bij. Een beeld dat volgens Matias niet klopt met wat ik zal te zien krijgen in de rest van Saoedi... en dat maakt van de luchthaven dus meteen een beetje een dubbelzinnige plek. Het is de overgang tussen dat strenge moslimregime en het 'losbandige' westen en is eigenlijk de enige plek waar je als Westerling echt een beetje inkijk krijgt in de verborgen wereld die zich afspeelt achter die uniformiteit in religie en klederdracht.

Toen we op het vliegtuig stonden te wachten op Schiphol, had ik al heel sterk de neiging rond me te kijken: vliegt hij of zij naar Saoedi (ons vliegtuig maakte slechts een tussenstop in Dammam)? Zal ik de handbagage van die dame straks voortgetrokken zien worden door een in zwart gehulde gedaante? Ik herinner me een mooi, modieus gekleed meisje met een zwarte hoofddoek. Ze moest voorbij ons, maar Lucas lag op de grond. Matias maakte een grapje en vroeg Lucas plaats te maken voor het meisje. Ze glimlachte vaag, maar deed duidelijk haar best al het oogcontact met Matias te vermijden... Haar looks verklapten nog de plaats waar ze net enige tijd had doorgebracht. Maar haar ogen vertelden dat ze met haar gedachten alweer in haar thuisland was waar een vrouw een man niet in de ogen hoort te kijken...

Wekker, taxi, vliegtuig, vliegtuig, taxi, dodo...

Wat een reis! Maar wat een voorbeeldige jongens hebben wij! Echt waar, ongelooflijk hoe flink onze mannetjes geweest zijn ondanks het zware reisschema van de dag. Gelukkig maar, want ik geef het grif toe: hoe dichter de landing op Dammam (Saoedi-Arabië) kwam, hoe zenuwachtiger ik werd. Het is ongelooflijk hoe de zenuwen door je keel gieren wanneer je beseft dat je op het punt staat te landen op een plek die je niet kent maar waar je wél de komende twee jaar van je leven moet gaan doorbrengen. Hoewel ik hou van wat avontuur en dat ook één van onze beweegredenen was om dit te doen, overviel me echt een grote angst voor het onbekende. Ik probeerde me rustig te houden en gelukkig wist ik dat ik kon vertrouwen op Matias die het allemaal al een beetje kent... Maar toch was het met trillende benen dat ik van het vliegtuig stapte en voet zette op Saoedisch grondgebied.

Bijna meteen volgde een eerste paspoortcontrole met een vriendelijk "Welcome to Saudi Arabi" erachterna. Hm, ok, vriendelijke mens... dit kan nog meevallen, dacht ik prompt. Volgende opdracht: de vrouwentoiletten induiken en me omtoveren in een aanvaardbare versie van mezelf als Westerse vrouw; met andere woorden: de fameuze abbayah aantrekken. Daar voelde ik me eigenlijk verrassend goed bij... en ik denk dat het te maken heeft met het feit dat je je eigenlijk een klein beetje verstopt. En laat dat nu net iets zijn wat een mens een iets comfortabeler gevoel kan geven in een vreemde, onvoorspelbare situatie: je verstoppen. Ik dus nog wel tevreden gehesen in mijn abbayah volgde braaf mijn ventje samen met de kindjes in de buggy om door te gaan naar de effectieve paspoortcontrole. Daar zorgde de iqama (verblijfsvergunning Matias) ervoor dat we naar een rij doorverwezen werden waar slechts één iemand voor ons stond. We moesten dus niet zoals een pak anderen aanschuiven achter een lange rij. En ook bij deze balie ging alles verrassend vlot. Ik moest wel mijn vingerafdrukken geven (wow, that's a first!) en een foto laten nemen, maar dat is blijkbaar standaardprocedure. En eigenlijk, voor we het wisten stonden we met onze bagage in de hand buiten te onderhandelen voor een taxi.

Die taxi voerde ons door het intussen donkere Saoedische landschap richting compound... en ik weet niet of het aan de vermoeidheid lag, of aan de eerste indrukken van dit land, maar daar overviel me plots een groot gevoel van ontworteling. Heel even en ook voor het eerst besefte ik écht hoe ik momenteel zweef tussen het vertrouwde wereldje in België en een nieuw leven waarvan ik op dit moment hoegenaamd niet weet hoe het zal zijn en of het ons zal bevallen. Gelukkig blijkt ons huisje geweldig te zijn, dus dat is alvast één ankerpunt dat ik heb...

Gepakt en gezakt

Ok, we zijn er klaar voor... denk ik toch, want ben je ooit echt klaar voor een sprong in het diepe als deze? Het was rekenen en puzzelen, maar we hebben alles mee (hoop ik :-)) en dat binnen het maximumgewicht. Het afscheid is achter de rug, de kindjes liggen vredig en onwetend in hun bedje... en dan is het de kunst om vooral niet te veel na te denken. Want zal ik kunnen slapen? Hoe zal het reizen met de kindjes verlopen? Geen vertragingen? Volle pampers op de slechtste momenten? Of moe of net heel actief wanneer het nét even niet past?
En dan, vooral, hoe zal het zijn om daar in Saoedi aan te komen? In hoeverre zal ik meteen voelen dat ik me daar als vrouw helemaal niet kan gedragen zoals hier? Hoe zal het voelen om nu ook daadwerkelijk met de fameuze abbayah aan rond te lopen? Hm, toch maar stoppen met bloggen voor vandaag, want voel de stress weer stijgen... Tot in Saoedi, het ga jullie hier allemaal goed!

Laatste koude regendagen...

Gisteren was het dan eindelijk zo ver... na zeven héél lange weken stond ik met klamme handjes en knikkende knieën op het perron te wachten. Mijn maag in een driedubbele knoop, mijn hart dat bonsde in mijn keel, enfin alle clichés voor ons eigen Hollywood-momentje waren vervuld. En ja hoor, de wagondeur ging open en daar was hij dan, mét een bos rode tulpen (uit Amsterdam ;-)) in de hand... De uurtjes erna heb ik allemaal een klein beetje in een waas beleefd, me slechts vaag bewust van de domme gelukzalige glimlach die rond mijn lippen hing :-).
Intussen natuurlijk weer heel hectische dagen doorgemaakt. Tussen het ophalen van het familievisum (jeej!) en het beginnen pakken van de valiezen door, beleven we momenteel vooral veel intense momenten met onze lieve familie. Want rond elk weerzien met Matias hangt ook meteen een zweem van afscheid... maar ook dankbaarheid want wat zijn we iedereen dankbaar voor alle steun en hulp de laatste maanden en ja, we gaan jullie missen verdikke!
Zondag is het dus zover. 's Morgens vroeg onze ventjes uit bed lichten om naar Brussel te taxiën en vandaar te vliegen naar Amsterdam. Daar kunnen we enkele uurtjes later het vliegtuig op richting Dammam en ja, dan, op 19 februari 2012 begint ons nieuw leven. Ik vind het geweldig, super, fantastisch want we leven er al zo lang naartoe. Maar heel eerlijk, zo onder ons gezegd en vooral niet verder vertellen?... Ik doe het ook een beetje in mijn broek :-)... Salam Aleikum!

Baby I'm coming home!!!!

"Baby I'm coming home!!!!"... Dat is het sms-je dat ik deze ochtend kreeg. Moeilijk te beschrijven welke buitelingen en salto's mijn hart én maag meteen daarop maakten, maar sinds dat berichtje lijkt de tijd wel vooruit te kruipen! Maar ach wat klaag ik, nog minder dan 24 uur en ik kan mijn ventje na 7 weken ein-de-lijk weer in mijn armen houden. Of ik goed zal slapen deze nacht blijft nog maar de vraag, maar wat kan me dat schelen want de komende dagen dartel ik toch sowieso door, opgepept door een mengeling van adrenaline en gelukshormonen :-). Ventje lief, get your ass on that plane cause I'm tired of waiting!!!

Some Valentine...

Het is nog onder voorbehoud -en wat dat precies betekent, hebben we de laatste maanden aan den lijve mogen ondervinden-... maar als er nog plaats is op het vliegtuig, komt mijn ventje dinsdag (14 februari, hoe ironisch is dat :-)) naar huis. Dinsdag, dat is overmorgen, wow, hoe heftig is dat! Ik ben natuurlijk in de wolken, extatisch, uitzinnig, blij en euforisch... maar goh, tegelijk heb ik ook het typische sinterklaasgevoel: een mengeling van angst en onrust, van zo veel spanning voelen dat ik het echt niet meer geplaatst krijg. Ik kijk zo uit naar die eerste omarmingen, maar goh, hoe onwennig zal het misschien allemaal voelen na 7 weken? En hoe zullen de ventjes reageren?...
Intussen probeer ik alles wat kan al zo goed mogelijk voor te bereiden. Het is gek, ik ben er al zo lang allemaal mee bezig en nu het bijna zover is lijkt het helemaal niet echt te zijn. In principe reizen we over minder dan een week ook effectief af naar Saoedi. Volgende week slaap ik dus in mijn nieuwe bed! Goh, ik kan het eigenlijk echt allemaal niet vatten. Hoe zal het daar zijn? Hoe zal ik mijn aankomst daar ervaren? Ik ben een Westerse vrouw, hoe zal het voelen een abbayah (lang zwart gewaad) te moeten aantrekken? Hoe zal het verlopen aan de douane? Zal ik niks doen of zeggen wat daar 'not done' is voor een vrouw? Stel je voor dat ik daar al meteen de religieuze politie op mijn kap krijg ;-), dat is toch echt niet waar ik op mik!
Soit, first things first... eerst vol ongeduld wachten op mijn ventje en de tijd tot dinsdag minstens dubbel zo snel proberen te laten gaan... Want ja, nog 2 keer slapen en hij komt, hij komt die lieve goede... schat van mij...

Allerlaatste stap

Tja, even een gevoel van pure euforie gisteren toen de UPS-man voor de deur stond. Ik geef het toe, ik was hem bijna om de nek gevlogen toen ik zag dat hij wel degelijk het pakje uit Saoedi bij zich had waar ik zo op zat te wachten :-). Maar goed, ik hield het beschaafd, tekende voor ontvangst en besloot mijn blijdschap met bovenstaande foto op facebook te delen. De vele enthousiaste reacties bevestigden enkel het fijne gevoel waar ik mij met veel plezier in wentelde...
Volgende opdracht dus: deze ochtend naar het visum office in Brussel voor het fameuze familievisum. Een hoop papierwerk, gesorteer, geplak met foto's en enkele telefoons naar Saoedi later, was het min of meer in kannen en kruiken. Nu is het -voor de verandering- een kwestie van wachten en hopen dat de belofte van de visa-dame klopt: maandag of dinsdag mag ik de paspoorten mét familievisum erin ophalen. Ze stelde ook voor om de paspoorten op te sturen, maar dat voorstel heb ik vriendelijk doch kordaat afgewezen: dat zie je van hier, dat ik de Post nog tussen mij en mijn vertrek naar Saoedi zou laten komen. Mooi niet, I'm on a mission en oh wee wie mij nog wil tegenhouden!

Yellow slip: check!

Het klinkt niet meteen als een document dat je nodig hebt om Saoedi binnen te geraken... en toch is het dat. Eindelijk, eindelijk hebben we de fameuze 'yellow slip' in handen. Of beter, momenteel doet UPS alles om dit zo snel mogelijk bij mij te krijgen. Dit document heb ik immers nodig om in het "Belgium VISA office" in Brussel langs te gaan om ons familievisum aan te vragen. En dan is het eigenlijk maar kwestie van een paar dagen eer dat binnen is én dan kan Matias het vliegtuig op om ons te komen halen. :-))))))...
Of ik het besef dat het nu zo dichtbij is? Neen, eigenlijk niet. Ik ben ook niet zeker wanneer ik het echt ga beseffen én geloven. Als ik het familievisum heb? Als we de vliegtuigtickets geboekt hebben? Als ik op het vliegtuig zit? Of misschien pas als ik mijn eigen Saoedische huisje de eerste keer kan betreden?... Feit is dat ik er enorm naar uitkijk. Ik ben ook zo benieuwd naar ons nieuw leven én naar die andere cultuur. Hoe zal ik me kunnen aanpassen aan het compoundleven? Welke indruk zal de strenge Islamcultuur op mij nalaten? Zal ik ooit in contact komen met Saodische vrouwen? Hoe is het eten daar? De winkels? Het klimaat? Hoe is het om daar als vrouw, laat staan als westerse vrouw rond te lopen? Hoe voelt dat nu eigenlijk, rondlopen in een abbaya?... Ja, het is waar, het wordt niet makkelijk, maar ik kijk er echt verdomd naar uit!!!

Verblijfsvisum: check!

Diep heb ik gezeten, hoor, dit weekend. Zieke baby (en dus amper slapen 's nachts), zélf ziek en dan bovendien weer geen vooruitgang vanuit het woestijnfront. Vloeken en tieren wou ik, maar ja, welopgevoed als ik ben liet ik die uitingen van mijn frustratie maar niet naar de oppervlakte komen... en intussen voelde ik elk korreltje moed uit mijn lichaam wegsijpelen tot ik enkel nog kon denken: "Waarom"?!! (te lezen met enig gevoel voor pathos in de stem uiteraard :-)...). Echt waar, elke Saudi heb ik vervloekt en had ik het op dat moment gekund, ik had misschien alsnog de handdoek in de ring gegooid. Wat behoorlijk stom geweest was natuurlijk, want we hebben nu al zo lang gewacht... en eigenlijk, puur rationeel gezien is het nu ook écht niet lang meer.
En ja hoor, hiep hiep hoera, het verblijfsvisum is binnen. Een kleine rekensom leert ons dan dat de echte vertrekdatum in principe voor binnen een week of 3 is. Geweldig, dat is niet lang meer! Ja da's waar, maar na al die maanden, besef ik eens te meer wat het betekent dat de laatste loodjes het zwaarst zijn. En bovendien, wie gelooft ons nog als we er een datum op proberen te plakken? Juist ja, ik ook niet, hoor, troost je... Enfin, met nieuwe moed gaan we de komende weken de ijskoude temperaturen in België dus tegemoet. En intussen blijven we hopen dat we snel met onze voetjes in het zand mogen zitten!