Commotie alom in dit vredige koninkrijk toen vorige week enkele losbandige vrouwen het in hun hoofd haalden dat ook zij het recht hadden om met de auto te rijden! De overheid waarschuwde voor sancties tegen vrouwen die op de bewuste actiedag met de wagen zouden rijden. Enkele religieuzen beweerden wetenschappelijk bewijs te hebben dat vrouwen beter niet konden rijden met de auto wegens het mogelijk beschadigen van de eierstokken. Zucht, en zeggen dat "meneer pastoor" bij ons ook ooit nog wegkwam met dat soort uitspraken.
Toen het zover was en wij op de baan waren, keken we toch met lichte opwinding rondom ons in de hoop een dame aan het stuur te spotten. Maar ach, uiteraard hadden we pech... en ik moet eerlijk toegeven dat ikzelf het niet aandurfde om het erop te wagen. Nochtans, dat niet met de auto mogen rijden is soms echt behoorlijk vervelend. Meer nog, ik zou durven stellen dat het één van de moeilijkste beperkingen is waar ik hier heb moeten leren mee omgaan.
Niet dat ik per se het stuur wil kunnen nemen als we met ons gezin op stap gaan. Matias doet dat goed... en trouwens, het verkeer is hier behoorlijk gevaarlijk -wat wil je met al dat testosteron op de baan ;)-. Maar ach, wat zou het soms fijn zijn om gewoon tijdens de week ook eens ergens heen te gaan. Al is het dan weer voor de zoveelste keer naar diezelfde shopping mall... het gaat hem om het gevoel weg te kunnen wanneer je wil. Dat gevoel dat vrijheid heet... maar waar ze hier zo enorm bang van zijn lijkt het wel. Of in de week rustig boodschappen doen in plaats van elke weekend heel het gezin te moeten optrommelen om de voorraad aan te vullen. Of nog, je kind zelf naar school brengen in plaats van iedere dag een taxi te moeten nemen zoals dat vorig jaar het geval was.
Saoedi Saoedi, zucht ik dan wel eens... en och, je leert ermee leven, stelt je erop in en je mag vooral niet te zwaar nadenken soms over de grenzen waar je hier zo vaak op botst. Maar in België is het toch elke keer weer een groot genot: achter het stuur, gezellig muziekje op en cruisen maar. Yeah, baby :)...
Toen het zover was en wij op de baan waren, keken we toch met lichte opwinding rondom ons in de hoop een dame aan het stuur te spotten. Maar ach, uiteraard hadden we pech... en ik moet eerlijk toegeven dat ikzelf het niet aandurfde om het erop te wagen. Nochtans, dat niet met de auto mogen rijden is soms echt behoorlijk vervelend. Meer nog, ik zou durven stellen dat het één van de moeilijkste beperkingen is waar ik hier heb moeten leren mee omgaan.
Niet dat ik per se het stuur wil kunnen nemen als we met ons gezin op stap gaan. Matias doet dat goed... en trouwens, het verkeer is hier behoorlijk gevaarlijk -wat wil je met al dat testosteron op de baan ;)-. Maar ach, wat zou het soms fijn zijn om gewoon tijdens de week ook eens ergens heen te gaan. Al is het dan weer voor de zoveelste keer naar diezelfde shopping mall... het gaat hem om het gevoel weg te kunnen wanneer je wil. Dat gevoel dat vrijheid heet... maar waar ze hier zo enorm bang van zijn lijkt het wel. Of in de week rustig boodschappen doen in plaats van elke weekend heel het gezin te moeten optrommelen om de voorraad aan te vullen. Of nog, je kind zelf naar school brengen in plaats van iedere dag een taxi te moeten nemen zoals dat vorig jaar het geval was.
Saoedi Saoedi, zucht ik dan wel eens... en och, je leert ermee leven, stelt je erop in en je mag vooral niet te zwaar nadenken soms over de grenzen waar je hier zo vaak op botst. Maar in België is het toch elke keer weer een groot genot: achter het stuur, gezellig muziekje op en cruisen maar. Yeah, baby :)...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten