De grensovergang Saoedi-Bahrein verloopt in veel gevallen rustig. Beetje aanschuiven, papieren laten zien en stempeltjes krijgen aan de drive-in-loketten, tol betalen, extra autoverzekering betalen, koffer openmaken en weg ben je. Soms zelfs afgewisseld met een loketbediende die een babbeltje slaagt en België blijkt te kennen. Een half uurtje werk in de meeste gevallen. Maar zo af en toe verloopt het een klein beetje anders. Zoals dit weekend, toen werd het een ware rollercoaster...
Vol goede moed vertrokken we woensdagavond (wanneer hier het weekend begint) richting Bahrein. Kindjes in pijama, maagjes gevuld, klaar om in Bahrein meteen in bed te kruipen. Maar dat was dus buiten de grensovergang gerekend. Nu hebben we het daar al druk geweten, dus op een uurtje aanschuiven zijn we in principe voorbereid. Maar dit was van een heel andere orde. Verschillende rijen moesten plots ritsen tot 1 rij aan de linkerkant... gevolg: een plaatselijk verkeersinfarct met veel te veel wagens die op dezelfde plaats moesten raken. Volgende probleem: achter elk stuur een hoopje opgezweept testosteron (sorry, guys :-)) en dus van hoffelijkheid geen sprake meer. Her en der werd er getoeterd, in kleine gaatjes gedoken, voorgeschoten waar het enigszins kon, gefoeterd en af en toe mondde net niet botsen uit in net wél. En de enige optie om vandaag nog over de grens te raken was: meedoen. Ellebogenwerk. Het juiste gat induiken. Om dan als een hoopje stress in Bahrein aan te komen en maar wat blij te zijn dat je dan toch even een glaasje kan drinken om dit door te spoelen. Wow.
In Bahrein zelf zijn we dit weekend voor de verandering het nachtleven eens ingedoken. Een lieve Filipijnse dame zorgde voor de kindjes (ik bespaar jullie de traantjes en stress die voorafgingen aan het 'achterlaten' van mijn kindjes bij een échte babysit in plaats van familie - en dat voor de eerste keer ;-)) en wij konden op stap. Heerlijk Indisch gegeten om vervolgens in een cocktailbar te belanden. In Saoedi zelf besef je het niet altijd, maar hier onder de palmbomen aan het water in gezellige zeteltjes mét latinomuziek op de achtergrond en een mojito in de hand besef je dan toch plots dat je dit eigenlijk wel gemist hebt. Maar het leuke is: je apprecieert het des te meer op die manier natuurlijk. Daarna nog naar een bar getrokken, in een taxi met Bahreinse chauffeur die niet te spreken was over Saoedis. Hypocriet vond hij ze: in Bahrein komen feesten en in hun land mag niets. Uit zijn radio klonk dan ook een stevige beat en in no time bracht hij ons naar onze bestemming: een bar met livemuziek. Daar kon er zelfs een romantische slow met het ventje vanaf :-) waarna we onze laatste mojito voor de avond dronken en uitgeput huiswaarts keerden.
De dag erna: tijd om naar huis te keren. En ondanks het vroege uur was het al vrij druk aan de grens. Routinematig doorliepen we de procedures langs de verschillende loketjes. We kwamen aan de douane, waar zoals altijd een controle van de bagage werd gedaan. Geen alcohol bij? Varkensvlees? Neen hoor, daar wagen we ons niet aan. Gelukkig maar, want deze keer was de controle toch wel grondig: valiezen werden opengeritst, zelfs de toilettas werd gecheckt. Ook aan de voeten van de kinderen en bij mij werd er gekeken. En dat terwijl wij als westerlingen soms amper onze koffer moeten openmaken. Maar uiteraard was alles in orde en kregen we de vereiste stempel op ons papiertje. Matias wou net weer instappen, toen we werden opgeschrikt door een hoop tumult achter ons. Het geluid van 2 glazen flessen die tegen een muur werden kapotgesmeten weerklonk... en een Saoedische jongeman (in westerse kledij) begon een douanier te duwen. Collega-douaniers snelden ter hulp, want de schermutseling dreigde te ontaarden in een heus gevecht. De jongeman had blijkbaar geprobeerd alcohol over de grens te krijgen, was betrapt en niet van plan zijn fout toe te geven. Wij zijn voor alle veiligheid maar doorgereden, want met 2 kinderen op de achterbank blijf je liever niet hangen in het vuur van de strijd. Welk lot de jongeman boven het hoofd hing weet ik niet precies... moest het een westerling zijn, werd hij meteen het land uitgezet. In elk geval, het is weer een eye-opener: dit blijft Saoedi en heus, het is hier zo slecht niet hoor... maar die enkele regels die er zijn, hoe vreemd ze voor ons misschien soms lijken, je houdt je er beter aan.
Vol goede moed vertrokken we woensdagavond (wanneer hier het weekend begint) richting Bahrein. Kindjes in pijama, maagjes gevuld, klaar om in Bahrein meteen in bed te kruipen. Maar dat was dus buiten de grensovergang gerekend. Nu hebben we het daar al druk geweten, dus op een uurtje aanschuiven zijn we in principe voorbereid. Maar dit was van een heel andere orde. Verschillende rijen moesten plots ritsen tot 1 rij aan de linkerkant... gevolg: een plaatselijk verkeersinfarct met veel te veel wagens die op dezelfde plaats moesten raken. Volgende probleem: achter elk stuur een hoopje opgezweept testosteron (sorry, guys :-)) en dus van hoffelijkheid geen sprake meer. Her en der werd er getoeterd, in kleine gaatjes gedoken, voorgeschoten waar het enigszins kon, gefoeterd en af en toe mondde net niet botsen uit in net wél. En de enige optie om vandaag nog over de grens te raken was: meedoen. Ellebogenwerk. Het juiste gat induiken. Om dan als een hoopje stress in Bahrein aan te komen en maar wat blij te zijn dat je dan toch even een glaasje kan drinken om dit door te spoelen. Wow.
In Bahrein zelf zijn we dit weekend voor de verandering het nachtleven eens ingedoken. Een lieve Filipijnse dame zorgde voor de kindjes (ik bespaar jullie de traantjes en stress die voorafgingen aan het 'achterlaten' van mijn kindjes bij een échte babysit in plaats van familie - en dat voor de eerste keer ;-)) en wij konden op stap. Heerlijk Indisch gegeten om vervolgens in een cocktailbar te belanden. In Saoedi zelf besef je het niet altijd, maar hier onder de palmbomen aan het water in gezellige zeteltjes mét latinomuziek op de achtergrond en een mojito in de hand besef je dan toch plots dat je dit eigenlijk wel gemist hebt. Maar het leuke is: je apprecieert het des te meer op die manier natuurlijk. Daarna nog naar een bar getrokken, in een taxi met Bahreinse chauffeur die niet te spreken was over Saoedis. Hypocriet vond hij ze: in Bahrein komen feesten en in hun land mag niets. Uit zijn radio klonk dan ook een stevige beat en in no time bracht hij ons naar onze bestemming: een bar met livemuziek. Daar kon er zelfs een romantische slow met het ventje vanaf :-) waarna we onze laatste mojito voor de avond dronken en uitgeput huiswaarts keerden.
De dag erna: tijd om naar huis te keren. En ondanks het vroege uur was het al vrij druk aan de grens. Routinematig doorliepen we de procedures langs de verschillende loketjes. We kwamen aan de douane, waar zoals altijd een controle van de bagage werd gedaan. Geen alcohol bij? Varkensvlees? Neen hoor, daar wagen we ons niet aan. Gelukkig maar, want deze keer was de controle toch wel grondig: valiezen werden opengeritst, zelfs de toilettas werd gecheckt. Ook aan de voeten van de kinderen en bij mij werd er gekeken. En dat terwijl wij als westerlingen soms amper onze koffer moeten openmaken. Maar uiteraard was alles in orde en kregen we de vereiste stempel op ons papiertje. Matias wou net weer instappen, toen we werden opgeschrikt door een hoop tumult achter ons. Het geluid van 2 glazen flessen die tegen een muur werden kapotgesmeten weerklonk... en een Saoedische jongeman (in westerse kledij) begon een douanier te duwen. Collega-douaniers snelden ter hulp, want de schermutseling dreigde te ontaarden in een heus gevecht. De jongeman had blijkbaar geprobeerd alcohol over de grens te krijgen, was betrapt en niet van plan zijn fout toe te geven. Wij zijn voor alle veiligheid maar doorgereden, want met 2 kinderen op de achterbank blijf je liever niet hangen in het vuur van de strijd. Welk lot de jongeman boven het hoofd hing weet ik niet precies... moest het een westerling zijn, werd hij meteen het land uitgezet. In elk geval, het is weer een eye-opener: dit blijft Saoedi en heus, het is hier zo slecht niet hoor... maar die enkele regels die er zijn, hoe vreemd ze voor ons misschien soms lijken, je houdt je er beter aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten