Eventjes geleden was het precies vier jaar geleden dat ik en Matias begonnen aan een groot avontuur: we namen samen met onze (toen nog maar) twee zoontjes het vliegtuig richting Saoedi-Arabië. Daar stond ik dan, de volgende dag, ergens in een compound met enkele valiezen en een compleet nieuwe omgeving. En een nieuwe identiteit: voortaan was ik expatmadam. Uhm, come again?
Om heel eerlijk te zijn, kroop ik die eerste weken bijna weg tussen mijn vier muren als een klein, bang vogeltje. Me zeer bewust van het feit dat het rond mij krioelde van die nieuwe maar tegelijk vertrouwde wezens: andere expatmadammen. Help! Ik was mezelf nog zo aan het ontdekken als nieuwbakken mama, als huisvrouw, als thuisblijfmama... en nu moest ik me plots identificeren met dat onbekende ras: de expatmadam. En zo was ik helemaal niet! Want geef toe, velen onder jullie denken toch ook nog steeds dat de gemiddelde expatmadam dagen aan het zwembad vertoeft met een porto in de hand... of designerwinkels afschuimt om manliefs zuur verdiende centjes op te souperen... of op hoge hakken van massage naar manicure naar kapper zweeft terwijl de nanny, de meid en de driver intussen wel de kinderen opvoeden. Juist, ja, natuurlijk.
Als ik zo terugdenk aan die eerste periode?... Ik stond eigenlijk echt nog met 1 been in België. We zijn destijds ook vertrokken met de idee: even twee jaar een avontuur en dan terug naar het 'gewone leven'. Maar he, dan ben je plots vier jaar in het Midden-Oosten et voilà: je beseft dat je ergens onderweg een echte expatmadam geworden bent. Niet zo'n prototype dat bol staat van de clichés hoor... daarin kan ik je gerust stellen. Maar gewoon je eigen versie van een begrip dat véél breder bleek te zijn dan wat ik dacht.
Ja hoor, we gaan regelmatig zwemmen, maar meestal is de porto dan heel ver te zoeken terwijl ik probeer te zorgen dat mijn kroost niet verdrinkt of kou vat of uitglijdt of honger of dorst heeft of verbrandt of... Designerwinkels zijn ook niet bepaald aan mij besteed aangezien drie schattige rambo's mijn dagen vullen en ik al tevreden ben als ik de avond haal met dezelfde (propere) outfit die ik die ochtend aantrok... Onze zuurverdiende centjes souperen we trouwens makkelijk op aan schoolgeld, naschoolse activiteiten, of overvolle (en overpriced) boodschappenkarren... ik zal maar censureren wanneer de laatste keer is geweest dat ik de tijd heb genomen om naar de kapper te gaan... en mijn kinderen? Die voed ik zelf op, dank je wel, samen met mijn echtgenoot... en veel meer dan een poetshulp af en toe hoeft voor ons echt niet.
Maar ja, ik ben intussen echt een expatmadam en er nog fier op ook. We hebben ons helemaal gesmeten als gezin en doen dat nog elke dag. Met vallen en opstaan, maar we houden van dit leventje in al zijn imperfecties van gemis en frustraties en ontheemd zijn. Maar ook van het open leren zijn, de wereld aan je voeten hebben, wereldburgers van je kinderen kunnen maken, jezelf mogen heruitvinden, van het anders en helemaal jezelf mogen zijn. Wie had dat ooit gedacht!
Om heel eerlijk te zijn, kroop ik die eerste weken bijna weg tussen mijn vier muren als een klein, bang vogeltje. Me zeer bewust van het feit dat het rond mij krioelde van die nieuwe maar tegelijk vertrouwde wezens: andere expatmadammen. Help! Ik was mezelf nog zo aan het ontdekken als nieuwbakken mama, als huisvrouw, als thuisblijfmama... en nu moest ik me plots identificeren met dat onbekende ras: de expatmadam. En zo was ik helemaal niet! Want geef toe, velen onder jullie denken toch ook nog steeds dat de gemiddelde expatmadam dagen aan het zwembad vertoeft met een porto in de hand... of designerwinkels afschuimt om manliefs zuur verdiende centjes op te souperen... of op hoge hakken van massage naar manicure naar kapper zweeft terwijl de nanny, de meid en de driver intussen wel de kinderen opvoeden. Juist, ja, natuurlijk.
Als ik zo terugdenk aan die eerste periode?... Ik stond eigenlijk echt nog met 1 been in België. We zijn destijds ook vertrokken met de idee: even twee jaar een avontuur en dan terug naar het 'gewone leven'. Maar he, dan ben je plots vier jaar in het Midden-Oosten et voilà: je beseft dat je ergens onderweg een echte expatmadam geworden bent. Niet zo'n prototype dat bol staat van de clichés hoor... daarin kan ik je gerust stellen. Maar gewoon je eigen versie van een begrip dat véél breder bleek te zijn dan wat ik dacht.
Ja hoor, we gaan regelmatig zwemmen, maar meestal is de porto dan heel ver te zoeken terwijl ik probeer te zorgen dat mijn kroost niet verdrinkt of kou vat of uitglijdt of honger of dorst heeft of verbrandt of... Designerwinkels zijn ook niet bepaald aan mij besteed aangezien drie schattige rambo's mijn dagen vullen en ik al tevreden ben als ik de avond haal met dezelfde (propere) outfit die ik die ochtend aantrok... Onze zuurverdiende centjes souperen we trouwens makkelijk op aan schoolgeld, naschoolse activiteiten, of overvolle (en overpriced) boodschappenkarren... ik zal maar censureren wanneer de laatste keer is geweest dat ik de tijd heb genomen om naar de kapper te gaan... en mijn kinderen? Die voed ik zelf op, dank je wel, samen met mijn echtgenoot... en veel meer dan een poetshulp af en toe hoeft voor ons echt niet.
Maar ja, ik ben intussen echt een expatmadam en er nog fier op ook. We hebben ons helemaal gesmeten als gezin en doen dat nog elke dag. Met vallen en opstaan, maar we houden van dit leventje in al zijn imperfecties van gemis en frustraties en ontheemd zijn. Maar ook van het open leren zijn, de wereld aan je voeten hebben, wereldburgers van je kinderen kunnen maken, jezelf mogen heruitvinden, van het anders en helemaal jezelf mogen zijn. Wie had dat ooit gedacht!
