Zo ongeveer anderhalf jaar geleden al intussen, kwam Matias (mijn man) thuis met een toch wel aparte mededeling... Zijn baas had hem een voorstel gedaan: "Of hij het nog steeds zag zitten in het buitenland te gaan werken... in Saoedi-Arabië meerbepaald." Niet goed wetend hoe serieus ik dit moest nemen, begon ik spontaan te lachen en leek me dit eigenlijk te gek voor woorden. Goed, ik wist wel dat Matias stiekem altijd wel gedroomd had van een (tijdelijke) job in het buitenland... maar Saoedi-Arabië? Hm, ik dacht het niet.
En toch, we wikten, wogen, dachten na, maar ook niet te veel en ja... uiteindelijk wisten we vrij snel dat het avontuur lonkte en dat geen van ons beiden er ooit mee zou kunnen leven zo een unieke ervaring te laten schieten. Volgens de planning zou alles vrij snel verlopen en tegen juni 2011 zou Matias vertrekken, terwijl ik en de kindjes even later zouden volgen. Ons tweede zoontje werd geboren, ik was in zwangerschaps- en ouderschapsverlof, gaf mijn job op, ons huis werd verkocht, we trokken in bij de ouders en schoonouders en maakten werk van de hoop paperassen die komen kijken bij een verhuis naar Saoedi-Arabië.
Ik wil hier niemand lastigvallen met het hoe en waarom en met de precieze 'kinken in de kabels' die we op ons pad zijn tegengekomen. Laten we het erop houden dat Matias intussen al verscheidene keren ginder is geweest, maar dat ik en onze zoontjes hier nog steeds zitten te wachten. Ik moest al in juli vertrokken zijn,... intussen zijn we maanden verder. En hoewel het er nu toch echt naar uit ziet dat we bijna weg zijn, durf ik dat bijna niet luidop te zeggen! Want telkens er iets in orde was, leken ze wel iets anders uit te vinden om ons toch nog even bezig te houden.
Intussen is Matias alweer bijna 4 weken in Saoedi-Arabië. Het werkvisum heeft hij eindelijk in handen, nu is het wachten op het verblijfsvisum. Dat krijgt hij normaal morgen of overmorgen vast. Dan moet dat richting België komen, waarna ik naar het visumbureau kan om het familievisum aan te vragen. En dat zou er in principe vlot moeten zijn. "Insjallah" :-) (als God het wil). Dus, binnen dit en enkele weken zou ik in principe het vliegtuig kunnen nemen. Dan komt mijn ventje even over en weer om mij en onze jongens op te halen. En dan kan ik eindelijk, eindelijk beginnen aan dat grote avontuur... En tot het zover is? Tja, nog even wachten, hè...
